Το χρήμα πίσω από την (πυρηνική) σπέκουλα

Δημήτρης Μηλάκας 

Με τη συνδρομή των μεγάλων παγκοσμίως media η δυτική κοινή γνώμη εξοικειώνεται σταδιακά με την πιθανότητα της χρήσης «μικρού» ή "τακτικού" πυρηνικού όπλου.

Η όλη διαδικασία (εξοικείωσης) έχει να κάνει με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τις (υποτιθέμενες) απειλές της Μόσχας για χρήση (τακτικών) πυρηνικών. Κάπως έτσι ο κόσμος συνηθίζει να ζει με το αδιανόητο: την πιθανότητα του ολοκαυτώματος.

Αξιοποιώντας τα επικοινωνιακά δεδομένα που ήδη έχουν δημιουργηθεί, τα «γεράκια» του πολέμου στην Ουάσιγκτον προωθούν τις μεγάλες μπίζνες. Ας δούμε πώς…

Πρώτα ο φόβος

Σύμφωνα με τον ναύαρχο Τσαρλς Ρίτσαρντ, που είναι ο επικεφαλής του αμερικανικού πυρηνικού οπλοστασίου, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια απλή «προθέρμανση» για τον πραγματικά μεγάλο πόλεμο που πρόκειται να έρθει. «Το μεγάλο έρχεται» είπε σε ομιλία του ο Αμερικανός ιέραξ, συμπληρώνοντας ότι «δεν θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να υποβληθούμε σε τεστ με τρόπους που δεν έχουν δοκιμαστεί εδώ και πολύ καιρό».

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η προειδοποίηση του Ρίτσαρντ ήρθε αφότου οι ΗΠΑ δημοσίευσαν το αναθεωρημένο πυρηνικό τους δόγμα, που επιτρέπει το πρώτο πυρηνικό πλήγμα προκειμένου «να αποτραπούν στρατηγικές επιθέσεις» κατά των ΗΠΑ ή των συμμάχων τους.

Πρώτο πλήγμα

Το νέο αμερικανικό πυρηνικό δόγμα περιλαμβάνεται στην Εθνική Στρατηγική Άμυνας του 2022, που κατονομάζει την Κίνα ως την «πιο ολοκληρωμένη και σοβαρή πρόκληση» για τις ΗΠΑ και περιγράφει τη Ρωσία ως «οξεία απειλή».

Το έγγραφο, όπως και με την προηγούμενη Εθνική Αμυντική Στρατηγική του 2018, καθιστά σαφές ότι ο αμερικανικός στρατός προετοιμάζεται για μελλοντικές συγκρούσεις τόσο με την Κίνα όσο και με τη Ρωσία.

Ως επικεφαλής του αμερικανικού στρατηγικού οπλοστασίου (STRATCOM), ο Ρίτσαρντ έχει ήδη προειδοποιήσει/εκφοβίσει ότι ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου με τη Ρωσία και την Κίνα δεν είναι ένα θεωρητικό κατασκεύασμα, αλλά μια εξαιρετικά ρεαλιστική πιθανότητα. Με αυτήν τη «λογική» ο Αμερικανός «κλειδοκράτορας» του… τρόμου έναν χρόνο πριν είχε πει ότι ο αμερικανικός στρατός πρέπει να αλλάξει τη βασική του υπόθεση από το «η πυρηνική εμπλοκή δεν είναι δυνατή» σε «το πυρηνικό πλήγμα είναι μια πολύ πραγματική πιθανότητα». Και με αυτήν την υπόθεση να λειτουργήσει ώστε να αποτρέψει αυτήν την πραγματικότητα.

Το «επιχείρημα» των γερακιών στην Ουάσιγκτον για αυτήν την «αναγκαία» αλλαγή στρατηγικής είναι – σε γενικές γραμμές – ότι η Κίνα αναπτύσσει τις στρατηγικές της δυνατότητες ταχύτερα απ’ ό,τι μπορεί το υπάρχον αμερικανικό σύστημα αποτροπής να ανταποκριθεί…

Με απλούστερα λόγια, σε τελική ανάλυση, αυτό που λένε διά στόματος Ρίτσαρντ οι λομπίστες του πολέμου στην Ουάσιγκτον είναι: Είμαστε διατεθειμένοι να χτυπήσουμε (με πυρηνικά) πρώτοι, αν αγνοήσετε ή θέσετε σε κίνδυνο τα συμφέροντά μας.

Το μπαγιόκο

Μέσα απ’ αυτήν τη λογική που επιβάλλει το αναθεωρημένο αμερικανικό στρατηγικό δόγμα και δικαιολογείται (στα μάτια της κοινής γνώμης) από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την ανεξέλεγκτη (από τους Αμερικανούς) ενδυνάμωση της Κίνας προκύπτει το «αίτημα» του Πενταγώνου για τον εκσυγχρονισμό του αμερικανικού πυρηνικού οπλοστασίου. Και στο σημείο αυτό η αμερικανική πολεμική βιομηχανία τρίβει τα χέρια της…

Σύμφωνα με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού του αμερικανικού πυρηνικού οπλοστασίου που βρίσκεται στα σκαριά ξεπερνά τα 1,5 τρισεκατομμύρια δολάρια. Είναι, έχουμε την εντύπωση, ένα ποσό που θα μπορούσε να κάμψει ηθικές ή άλλου τύπου αντιστάσεις και ενστάσεις όλων όσοι στην Ουάσιγκτον επηρεάζουν με την ψήφο τους ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο τις αποφάσεις για την κατεύθυνση των οικονομικών πόρων.

Κάπως έτσι μπορούν να εξηγηθούν οι αμερικανικές κινήσεις που υπονομεύουν κάθε πιθανότητα ειρηνικής διεξόδου από τον πόλεμο στην Ουκρανία και χρησιμοποιούν ως μαριονέτα το καθεστώς του Κιέβου προκειμένου να συνεχίσει μέχρις εσχάτων τον (αδύνατο να κερδηθεί) πόλεμο κατά της Ρωσίας.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και με το επόμενο μέτωπο που οι Αμερικανοί κρατούν ανοιχτό στην Ανατολή. Ήδη στο αμερικανικό Κογκρέσο η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το ύψος (περισσότερα από 10 δισ. στον προϋπολογισμό του 2023) της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας προς την Ταϊβάν.

Με αυτόν τον τρόπο τα αμερικανικά γεράκια κρατούν θερμή την αντιπαράθεση με την Κίνα και ταυτόχρονα δικαιολογούν τις κολοσσιαίες δαπάνες (τα 1,5 τρισ. που λέγαμε πιο πάνω) που θα κατευθυνθούν στην αμερικανική πολεμική βιομηχανία για τον εκσυγχρονισμό (και) του πυρηνικού οπλοστασίου.

Όταν τρώνε δεν μιλάνε…

Είναι, έχουμε την εντύπωση, προφανές ότι οι εσωτερικές πολιτικές αντιπαραθέσεις στις ΗΠΑ επηρεάζουν καταλυτικά το πλανητικό παιχνίδι. Υπό αυτήν την έννοια οι… αόρατοι εσωτερικοί πολιτικοί συσχετισμοί στις ΗΠΑ καθορίζουν τις τύχες μας ενδεχομένως σε μεγαλύτερη έκθεση και βάθος από εκείνες ή τις άλλες αποφάσεις που θα ληφθούν στο Μέγαρο Μαξίμου ή ακόμη και στις Βρυξέλλες.

Για να έχουμε μια ελάχιστη/αμυδρή εικόνα αυτού του παιχνιδιού, καλό θα είναι να γνωρίζουμε ότι, σύμφωνα με την «Washington Post», ολόκληρη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Δημοκρατικού (κυβερνώντος) κόμματος είναι απόλυτα ενταγμένη στο πλαίσιο που ορίζει το παραδοσιακό λόμπι της πολεμικής βιομηχανίας.

Το ίδιο δημοσίευμα επισημαίνει ότι, παρά τις εσωτερικές διαιρέσεις του, οι γερουσιαστές της αντιπολίτευσης (Ρεπουμπλικάνοι) εξακολουθούν στην πλειοψηφία τους να στηρίζουν την… τροφοδοσία της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας.

Είναι πολλά τα λεφτά…

πηγή