Predator: Το κέντρο και η παράγκα

 
Δημήτρης Μηλάκας  

Όπως σε μια σειρά από άλλα (σημαντικά ή ασήμαντα) πράγματα, ο μυωπικός επαρχιωτισμός μας καθορίζει / χαρακτηρίζει την ανάλυσή μας εδώ, στην περιφέρεια της (αμερικανικής) αυτοκρατορίας, σχετικά (και) με το θέμα των παρακολουθήσεων.

Η (εξαιρετικά σοβαρή) υπόθεση τίθεται στη δημόσια σφαίρα και στην πολιτική αντιπαράθεση, σε γενικές γραμμές, ως εξής: Το Μαξίμου παρακολουθεί πολιτικούς αντιπάλους, μέλη της κυβέρνησης, συζύγους υπουργών, επιχειρηματίες κ.ο.κ. Και αυτό, προφανώς, είναι θέμα που πρέπει να διερευνηθεί διότι πράγματι, εφόσον – και στον βαθμό που – ισχύει, υπονομεύει τη δημοκρατία και τους θεσμούς της.

Αυτή η προσέγγιση ωστόσο αφήνει εκτός κάδρου τη σημαντικότερη ίσως πτυχή αυτής της υπόθεσης, που έχει να κάνει με τον ουσιαστικό διαχειριστή του λογισμικού παρακολούθησης. Τέτοιου είδους λογισμικά αποτελούν τεχνολογία αιχμής και η ανάπτυξη και εμπορική τους εκμετάλλευση γίνεται με τη χορηγία / συγκατάθεση μυστικών κυβερνητικών υπηρεσιών. Ποιες είναι αυτές, στην προκειμένη περίπτωση, μοιάζει με το ερώτημα «τι κάνει νιάου – νιάου στα κεραμίδια»… 

Η διαχείριση των πληροφοριών που συνέλεγε το παράνομο αλλά υπερ-εξελιγμένο τεχνολογικά λογισμικό γινόταν / γίνεται από αυτόν που έχει τις τεχνικές δυνατότητες και τις υποδομές να τρέξει το σύστημα. Με απλούστερα λόγια, απ’ αυτόν που εκμισθώνει τις συγκεκριμένες υπηρεσίες. Αυτός είναι σε τελική ανάλυση ο μόνος που έχει πρόσβαση στο σύνολο των πληροφοριών που υποκλέπτονται και ο μοναδικός που αποφασίζει ποιες θα μοιραστεί με τον «ενοικιαστή» των υπηρεσιών του.

Σε ό,τι αφορά την ελληνική (πολιτική) παράγκα και τους όρους με τους οποίους γίνεται η πολιτική αντιπαράθεση, ίσως πράγματι να έχει ενδιαφέρον κάποιοι από την κυβέρνηση να «ακούνε» κουτσομπολιά από συζύγους υπουργών ή τις δραστηριότητες πολιτικών τους αντιπάλων ή ακόμη και εσωκομματικών τους ανταγωνιστών. 

Για τον πραγματικό διαχειριστή ωστόσο του λογισμικού το δίκτυο παρακολουθήσεων είναι / ήταν χρυσωρυχείο για ευνόητους λόγους. Η «διαρροή» κύκλων του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια (που φέρεται να είναι ένας από τους παρακολουθούμενους) είναι χαρακτηριστική και βοηθά να διευρύνουμε την οπτική γωνία μέσα από την οποία μπορούμε να δούμε αυτήν τη (ζοφώδη) υπόθεση:

«Είναι αδιανόητο και επικίνδυνο να υπονοείται ότι ο πρωθυπουργός παρακολουθούσε τον υπουργό Εξωτερικών. Η χώρα λαμβάνει συνεχώς μέτρα για την ασφάλεια των επικοινωνιών του υπουργού Εξωτερικών και των μελών του ΚΥΣΕΑ, καθώς πολλοί εντός και εκτός Ελλάδας θα ήθελαν να ακούνε τις συνομιλίες τους»…

πηγή