Ακόμα μια ρυτίδα

Στην άκρη του χαμόγελου κρεμάω τη ζωή μου
Κάποτε αγαπούσα πολύ τη σιωπή
Θα ξανάρθει η ώρα της αγρύπνιας
Είναι το σουρούπωμα που το ανασαίνω
Δεν διώχνω τους ίσκιους δεν τους φοβάμαι
Κι αυτός ο στίχος μου με τυραννάει 

Δεν έχει αργία η ψυχή μου 

Αγάπησα τη σιωπή που δεν απελπίζεται
Και τα παράθυρα που διακριτικά κρύβουν το φως τους
Ποιος υπάρχει εδώ 

Σήμερα δεν μπορώ να είμαι μόνος

Ανάμεσα στις ανοιχτές παλάμες
Γλιστράει ένα παγερό σχήμα προσώπου
Νιώθεις τις ανταύγειες του παραλογισμού και σωπαίνεις 

Έπειτα σχεδιάζεις μόνος σου το πλαίσιο μιας επαφής
Τα χέρια γίνονται αόρατα
Για να λείψει και η τυπική χειραψία
Μετά εισβάλλει η ρουτίνα
Που άλλοτε αθόρυβα κι άλλοτε φωναχτά
Καταπίνει την ουσία  

Για να καταχωνιάσει σε μια ρυτίδα
Ακόμα μια πίκρα

Βάγιος Μπαγλάνης

photo/pixaba