Νικημένοι, είναι μονάχα αυτοί που δεν ελπίζουν να νικήσουν

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2002 στην Διαδρομή Ελευθερίας στο φύλλο 4

Μια πολύπαθη περιοχή. Ένας πολυβασανισμένος πληθυσμός.

Μια ιστορία συνεχών κατακτήσεων, επιδρομών και σφαγών.
Έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με λίγες φράσεις η ιστορία της Παλαιστίνης.

Τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια πέρασαν από την πρώτη βιβλική επιδρομή των φυλών του Ισραήλ (όπως ονομάστηκαν) στη «γη της επαγγελίας», την πλούσια κι εύφορη Χαναάν. Η απόλυτη σκληρότητα και εγκληματικότητα των φυλών αυτών προς τους ανθρώπους της Χαναάν περιγράφεται με κυνισμό στα ιερά βιβλία του Ιουδαϊσμού.

Μετά, οι συνεχείς επελάσεις των διάφορων δυνάμεων στην περιοχή για να εξασφαλίσουν την ισχύ τους απέναντι στους ανταγωνιστές τους. Αιγύπτιοι, Μακεδόνες, Ρωμαίοι. Η γεωπολιτική σημασία της περιοχής ανά τους αιώνες εξηγεί το γιατί μια κραταιά αυτοκρατορία της εποχής εκείνης, όπως η Ρωμαϊκή, κατασπατάλησε ένα σημαντικό δυναμικό της προκειμένου να κρατήσει στον έλεγχό της αυτή την περιοχή.

Οι επιδρομές και σφαγές συνεχίζονται με τις σταυροφορίες και τη διαδοχική κατάκτηση και έλεγχο από τις διάφορες αυτοκρατορίες ως τον περασμένο αιώνα, όπου κατασκευάστηκε το εβραϊκό κράτος του Ισραήλ. Από τότε και για 54 χρόνια οι σφαγές Παλαιστινίων συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας. Σχετίζονται πάντα με τη διασύνδεση και ανακατανομή των συμφερόντων των κυρίαρχων του πλανήτη και του αγώνα για δικαιοσύνη και ελευθερία των ανθρώπων της Παλαιστίνης.

Η συμφωνία του Όσλο αποτέλεσε ένα ακόμα βήμα των εξουσιαστών για να καταπνιγεί η αντίσταση των αγωνιζόμενων Παλαιστινίων. Η παραχώρηση της «αυτονομίας» στους Παλαιστίνιους δεν ήταν ένα δώρο, αλλά μια θανάσιμη παγίδα, αφού έβαζε σε καθολική ομηρία τον πληθυσμό και τους αγωνιζόμενους ανθρώπους, αφήνοντάς τους εκτεθειμένους στις ορέξεις του σιωνισμού και των ανά τον κόσμο κρατούντων. Γιατί, η προοπτική του στησίματος ενός κράτους, δίπλα σ’ αυτό του Ισραήλ, προϋποθέτει την πλήρη εναρμόνισή του με τα συμφέροντα της παγκόσμιας κυριαρχίας και την εξόντωση κάθε αντίστασης.

Οι σφαγές που γίνονται από το Ισραηλινό κράτος δεν στοχεύουν στην εξόντωση του Αραφάτ. Αντίθετα δουλεύουν προς όφελος της λογικής την οποία εκπροσωπεί. Όταν το 1988 ανακήρυσσε το «ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος» αναγνωρίζοντας παράλληλα το κράτος του Ισραήλ, έτυχε αναγνώρισης από τις ΗΠΑ, που πίεσαν το Ισραήλ να ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις και τις συνομιλίες με την PLO για να τερματισθεί ελεγχόμενα η εξέγερση του 1987. Όλοι αυτοί οι «συμπαραστάτες» που ζητωκραυγάζουν υπέρ του Αραφάτ δεν μπορούν με τις φωνές τους να κρύψουν, ότι οι δυνάμεις ασφαλείας της Παλαιστινιακής Αρχής ήταν υπεύθυνες για τις δολοφονίες αγωνιστών με βασανιστήρια, για τις εκτελέσεις υπόπτων για «τρομοκρατικές» πράξεις, για διώξεις ακόμα και δημοσιογράφων, επειδή δεν υπάκουαν στις εντολές του προέδρου Αραφάτ.

Οι δομές εξουσίας που στήθηκαν στις «αυτόνομες περιοχές» δεν μπόρεσαν να καταστείλουν, οι συλλήψεις μαχητών από τις παλαιστινιακές αρχές, όχι μόνο δεν έφεραν, τα αποτελέσματα που ήθελαν αλλά αντίθετα οδήγησαν στην αύξηση της μαχητικής διάθεσης και τον παραμερισμό των αρχών. Έτσι, η σκιά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα άρχισε να ξεθωριάζει από την κοινωνική δράση ενάντια στις εξουσιαστικές δομές τού υπό κατασκευή κράτους.

Μπροστά σ’ αυτό το δεδομένο, το έργο εξόντωσης των εξεγερμένων περνά εξ ολοκλήρου στα χέρια του κράτους του Ισραήλ.

Οι εντολείς πήραν την κατάσταση στα δικά τους δολοφονικά χέρια.

Απλοί μαχητές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις σιδερόφρακτες δυνάμεις. Άοπλοι άνθρωποι, νέοι, γέροι και παιδιά κάθε φύλου σφάζονται στ’ όνομα του «Διαρκούς πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία». Ενός πολέμου που αποτελεί συστατικό του τρίτου παγκόσμιου πολέμου ο οποίος βρίσκεται σε εξέλιξη από πολύ καιρό και που αποσκοπεί στην εξόντωση κάθε αντίστασης στις επιδιώξεις της κυριαρχίας, η οποία συνεχώς ενοποιείται.

Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε πως η προσπάθεια εξόντωσης της εξέγερσης αποσκοπούσε ταυτόχρονα και στην αποδυνάμωση όλων εκείνων των δυνάμεων (όπως το Ιράκ, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία κ.ά.) που, πατώντας πάνω στην επιθυμία των Παλαιστινίων για μια καλύτερη ζωή, θέλουν να έχουν λόγο στη διανομή των οικονομικών και πολιτικών ωφελημάτων που θα προκύψουν από την επιβολή μιας «σταθερότητας» στην περιοχή.

Αλλά κι αυτή η διαπίστωση δεν αλλάζει την ουσία, που προβάλλει δυναμικά και με αυτοθυσία, ξεπερνώντας στην πράξη τις μεθοδεύσεις των εχθρών της ανθρωπότητας.

Είτε πρόκειται για την εγκατάσταση ενός κράτους, είτε για την παλινόρθωση μιας μορφής κρατισμού (βλέπε την περίπτωση του ελλαδικού χώρου μετά την κατοχή) χρειάζεται να καταπνιγεί στο αίμα η θέληση των ανθρώπων για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Ο Αραφάτ και η κλίκα που τον στηρίζει, έκανε μια ιερή συμμαχία με τους εχθρούς της ανθρωπότητας. Όχι πως θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά μια και ο ρόλος του είναι προσδιορισμένος. Γι αυτόν άλλωστε το σκοπό διατηρείται ανέπαφος, ενώ γύρω του σωριάζονται αμέτρητα πτώματα μαχητών και αμάχων.

Κι όμως η ιερή συμμαχία πρέπει να διατηρηθεί. Ακόμα και τις ώρες των σφαγών από τα ισραηλινά στρατεύματα, οι εγκάθετοι της άθλιας αυτής κλίκας προσπαθούσαν να εξοντώσουν «τρομοκράτες».

Αρκετοί βέβαια, από αυτούς που είχαν επανδρώσει τις δομές τού υπό κατασκευή παλαιστινιακού κράτους, αντιστάθηκαν στους δολοφόνους, ξεπερνώντας τα όποια ψευτοδιλήμματα τους είχαν τεθεί.

Δεν μπορούμε, όμως, να μην σταθούμε έστω για λίγο στις ομοιότητες που υπάρχουν με τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν το 1944 στο ελλαδικό χώρο και τις διαβόητες συμφωνίες που οδήγησαν στην εξόντωση ενός αποφασισμένου και ανυπότακτου κομματιού του πληθυσμού.

Ομοιότητες και διαφορές αρκετές. Όμως οι επιδιώξεις κοινές. Ο κρατισμός και η μανία της εξουσίας δεν διστάζουν να πατούν πάνω σε σωρούς ερειπίων και πτωμάτων προκειμένου να επικρατήσουν.

Ναι. Η δεύτερη ιντιφάντα ήταν συνταρακτική. Τα ανήλικα παιδιά μπροστά, απέναντι στις ερπύστριες των τανκ και τις μπούκες των πυροβόλων. Οι αγωνιζόμενοι Παλαιστίνιοι και πάλι μόνοι τους. Τριγύρω οι «αδελφές» εξουσίες περιμένουν να τελειώσει τη βρώμικη δουλειά ο Σαρόν, για να ορμήσουν με μεγαλύτερο πάθος στο μοίρασμα των οικονομικών και πολιτικών ωφελημάτων τα οποία θα δοθούν ανάλογα με το βαθμό συμμετοχής ή ανοχής στο στυγερό έγκλημα που επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά σ’ αυτή την πολύπαθη περιοχή.

Δεν είναι μόνο η αυτοθυσία ανθρώπων, που συνταράζει κάθε πτυχή της ανθρωπινότητάς μας. Δεν είναι η περηφάνια και η αψηφισιά προς το θάνατο, που τονίζουν την ανυπότακτη ανθρώπινη φύση. Περισσότερη σημασία έχει το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται αντιμέτωποι με το σύνολο της κυριαρχίας και των επιδιώξεών της. Κι αυτό είναι κάτι, που κανένας δεν θα το ξεχάσει. Όσος καιρός κι αν περάσει, όσα εγκλήματα από μέρους των κυρίαρχων κι αν ακολουθήσουν.

Οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι, ακόμη κι αν αναγκάζονται πολλές φορές να προσδοκούν την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη μέσα από απατηλά μονοπάτια, ξέρουν να βρίσκουν τους δρόμους που τους ανήκουν.

Η δικαίωση της επιθυμίας για ζωή με αξιοπρέπεια, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να έρθει μέσα από το στήσιμο ενός κράτους απέναντι σ’ ένα άλλο. Η πανανθρώπινη ελευθερία θα προέλθει μέσα από την αμετακίνητη εμμονή στην κοινωνική απελευθερωτική δράση.

Τίποτα δεν θα χαθεί από την πρώτη και τη δεύτερη ιντιφάντα στην Παλαιστίνη. Οι σφαγές πιθανό να καθυστερήσουν το άνοιγμα σε πιο μαχητικούς και ανοιχτούς ορίζοντες για τους ανθρώπους που ποτέ δεν έχασαν την ελπίδα.

Γιατί, «νικημένοι, είναι μονάχα αυτοί που δεν ελπίζουν να νικήσουν»

[J. Olmero: Ύμνος για τον Μπολιβάρ]

Kύκλος Σύνταξης Διαδρομής Ελευθερίας,  Ιούνης 2002

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.4 Ιούνιος 2002

Ολόκληρο το φύλλο 4, όπως και άλλα παλαιότερα φύλλα υπάρχουν στο Διαδικτυακό αναγνωστήριο της πανελλαδικής αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

πηγή