Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα;

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

Μιλώντας από τα βουλευτικά έδρανα αναρωτήθηκε "εάν αξίζει τον κόπο να υπονομεύσουμε μια ιστορική εξέλιξη, επειδή είναι η τροπολογία (σ.σ. επέκτασης της επιστολικής ψήφου και στις εθνικές εκλογές) εκπρόθεσμη".
Ο Πρόεδρος της Βουλής ζητά από τους βουλευτές απλώς να το παρακάμψουν. Σιγά το πράγμα! Ευρεία είναι η εφαρμογή αυτής της αντισυνταγματικής πρακτικής και δεν υπάρχει τραύμα.

Τα πάντα είναι τυπικά και δανεικά και ευρύχωρα και βολικά. Και τα περί κανόνων καλής και διαφανούς νομοθέτησης ποιους δεσμεύουν; Αυτούς που τα πιστεύουν.

«Τροπολογίες ή προσθήκες σε υπό ψήφιση νομοσχέδια και προτάσεις νόμου μπορούν να υποβάλλουν τόσο οι υπουργοί όσο και οι βουλευτές. Οι τροπολογίες αυτές πρέπει να κατατεθούν το αργότερο τρεις πλήρεις ημέρες πριν αρχίσει η συζήτηση και επεξεργασία του νομοσχεδίου και την Παρασκευή η κατάθεση πρέπει να γίνει έως τις 13:00. Τροπολογίες που υποβάλλονται από υπουργούς συνοδεύονται και από συνοπτική έκθεση αξιολόγησης των συνεπειών της ρύθμισης». (ΚτΒ)

Ναι, αλλά ο χρόνος δεν είναι ίδιος για όλους. Είναι διαφορετικός για κάποιον που είναι ακίνητος απ’ ό,τι για κάποιον που κινείται. Προς μία ιστορική εξέλιξη, την οποία ο ίδιος προσδιορίζει ως τέτοια. Άρα, εξαλείφεται ο χρόνος για χάρη της αιωνιότητας;

Είναι ωραίοι οι εκπρόσωποί μας, μπορούν να δικαιολογήσουν το Χ και το αντίθετό του. Μπορούν να παραβιάζουν συστηματικά τους κανόνες, καθώς δεν υπάρχουν έννομες συνέπειες. Η γνωστή θεωρία των interna corporis, σύμφωνα με την οποία η παραβίαση των διαδικαστικού χαρακτήρα κανόνων κατά την παραγωγή νόμων δεν ελέγχεται από τα δικαστήρια. Αποφαίνεται η Βουλή και κερνάει παράκαμψη.

Συστηματικά. Διαχρονικά. Η «απαξίωση του Κοινοβουλίου αλλά και του Συντάγματος» μοιάζουν πλέον φυσιολογικά. Με καλοκαιρία ή με καταιγίδα, ραγδαία, ξαφνικά. Είναι έτσι κ. καθηγητά;

Στο άρθρο του «Η οικονομική κρίση ως στοιχείο απορρύθμισης της ιεραρχίας των πηγών του δικαίου: Νομοτέλεια ή άλλοθι» (Νομικό Βήμα, Δεκέμβριος 2012), ο νυν ΥΠΕΞ ασκεί κριτική στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία «έχοντας την ασφάλεια ότι οι διαδικαστικοί τύποι δεν θα υποστούν τη βάσανο του δικαστικού ελέγχου συνταγματικότητας, αισθάνεται πολύ μικρότερο το βάρος των συνταγματικών ορίων που έχουν τεθεί στην κοινοβουλευτική διαδικασία».

Πηγή: naftemporiki.gr

via