Επίθεση... "αγάπης"

Paresh Nath

Της Στέλλας Πατρώνα *

Η ισραηλινή επίθεση μέσω βομβητών στο Λίβανο προκαλεί, όπως είναι λογικό, πολλές συζητήσεις. 

Λέγεται ότι, πριν πέντε μήνες έβαλαν σε μια παρτίδα βομβητών Motorola (αμερικανική εταιρεία) από την Ταϊβάν μια γόμωση 20 γραμμαρίων ισχυρής εκρηκτικής ύλης. Η παρτίδα αυτή προοριζόταν για την αγορά του Λιβάνου, με αγοραστές την ομάδα Χεζμπολάχ. Προς το παρόν υπάρχουν αναφορές για 11 νεκρούς και 4000 τραυματίες, 200 από τους οποίους βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση.

Μια τέτοια επίθεση δεν μπορεί φυσικά να είναι επιλεκτική εξ ορισμού. Ακόμη και αν υπήρχε βεβαιότητα για την ταυτότητα του αγοραστή μήνες πριν, τη στιγμή της επίθεσης το αντικείμενο θα μπορούσε να βρίσκεται στην κατοχή του οποιουδήποτε. Και πράγματι, οι εικόνες που βλέπουμε από το νοσοκομείο της Βηρυτού δείχνουν μια ποικιλία τραυματιών. 

Μια τέτοια επίθεση έχει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά μιας τρομοκρατικής επίθεσης. Είναι μια επίθεση όχι σε μια ζώνη πολέμου, αλλά σε μια περιοχή αμάχων, εναντίον πολιτών, αδιάκριτη, της οποίας η πρωταρχική πρόθεση δεν είναι ούτε στρατιωτική ούτε αμυντική, αλλά ψυχολογική: στόχος της να εντυπωσιάσει τον εχθρό με την ικανότητά της να χτυπά σκληρά, από μακριά και αιφνιδιαστικά. 

Δίχως αμφιβολία το χτύπημα είχε επιτυχία.

Ποιος θα είναι ο ψυχολογικός αντίκτυπος θα το δούμε μάλλον σύντομα, καθώς όλα δείχνουν την έναρξη της ισραηλινής στρατιωτικής δράσης στο Λίβανο στο εγγύς μέλλον. 

Και εδώ δεν πρέπει να παραβλέψουμε ένα δευτερεύον μήνυμα που προκύπτει από την επιχείρηση. Η επιχείρηση βάζει μια ακόμη ταφόπλακα στην απονεκρωμένη πλέον ιδέα της παγκοσμιοποίησης ως την υλοποίηση ενός ευτυχισμένου παγκόσμιου χωριού, ενός παραδείσου ελεύθερου διεθνούς εμπορίου. 

Δεν υπάρχει βέβαια τίποτα το τυχαίο στο γεγονός ότι ο προμηθευτής των εκρηκτικών βομβητών, η Ταϊβάν, ανήκει σε μια αλυσίδα παραγωγής που συνδέεται με τη Δύση (παρόλο που η περιοχή αποτελεί τυπικά μέρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας). 

Αν μέχρι τώρα επικρατούσε η ιδέα ότι τα εμπορεύματα είναι απλώς αντικείμενα και δεν μετράει ποιος τα παρήγαγε, από εδώ και πέρα είναι σαφές σε όλους ότι σε κάθε αντικείμενο κρύβεται δυνητικά το κομμάτι μιας πολιτικής, στρατιωτικής, κατασκοπευτικής στρατηγικής που υπερβαίνει τους μηχανισμούς της αγοράς- και ότι το από ποιον αγοράζεις το αυτοκίνητό σου, την τηλεόρασή σου, το κινητό σου τηλέφωνο, τον υπολογιστή σου (αλλά και λιγότερο τεχνολογικά εξελιγμένα αγαθά) γίνεται κρίσιμο όχι μόνο από οικονομική άποψη. Το γεγονός αυτό, πιστεύω ότι θα ωθήσει σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό χώρες εκτός του δυτικού παραγωγικού μπλοκ να αναπτύξουν ανεξάρτητες αλυσίδες παραγωγής, οδηγώντας σε έναν προοδευτικό διαχωρισμό μεταξύ του «χρυσού δισεκατομμυρίου» και τον υπόλοιπο κόσμο. 

Αλλά, επιστρέφοντας στο Λίβανο, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι η Χεζμπολάχ, ο ρητός στόχος της επίθεσης, γεννήθηκε ως παραστρατιωτική πολιτοφυλακή το 1982, ως αμυντική αντίδραση σιιτικών ομάδων στην ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο στην επιχείρηση «Ειρήνη στη Γαλιλαία» (εκείνη κατά την οποία έλαβε χώρα η σφαγή της Σάμπρα και της Σατίλα, για να είμαστε σαφείς). 

Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, η Χεζμπολάχ μετατράπηκε σε πολιτικό κόμμα, το οποίο συμμετέχει τακτικά στις εκλογές και αποτελεί το κόμμα της σχετικής πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο του Λιβάνου (στις εκλογές του 2022, 61 έδρες από τις 128).

Το ότι το Ισραήλ ενεργεί με τρομοκρατικό τρόπο σήμερα δεν προκαλεί ούτε καν μια μικρή δυσφορία, τόσο πολύ το συνηθίσαμε. Μετά από όσα συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο στην Παλαιστίνη, η τεχνολογική τρομοκρατία είναι ο πιο πολιτισμένος και κομψός τρόπος μεταξύ εκείνων που αναπτύσσει ο ισραηλινός στρατός: τι σύγκριση να γίνει μεταξύ μιας αδιάκριτης επίθεσης από έναν κρυμμένο βομβιστή και μια ωραία έξυπνη βόμβα 500 κιλών σε έναν προσφυγικό καταυλισμό; 

Έχουμε προ πολλού ξεπεράσει κάθε ηθικό και πολιτισμικό όριο.

Το μόνο που απομένει σε εμάς, τους περιφερειακούς και ανίκανους θεατές, είναι να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε τη μνήμη του κακού, χωρίς φτηνές δικαιολογίες, χωρίς προσχήματα, να το καταγράψουμε και να το θυμόμαστε στο μέλλον, για όταν θα ακούγονται νέα λογύδρια για την αναπόφευκτη ανάγκη «ανθρωπιστικών πολέμων», για την ανάγκη «εξαγωγής της δημοκρατίας», για την κατηγορηματική επιταγή του λευκού δυτικού ιππότη να υπερασπιστεί τα «ανθρώπινα δικαιώματα» παντού.

Andrea Zhok από το Telegram

M.T. Ο βομβητής δεν ήταν Motorola αλλά αυτό δε νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία

Via Mitros Tzims

* Η Στέλλα Πατρώνα είναι δικηγόρος, μέλος του Δικτύου Ενεργών Καταναλωτών – Δ.Ε.ΚΑ και της πρωτοβουλίας “Δρόμος Ανοιχτός”

 

πηγή