Με αφορμή την επέτειο από το θάνατό του, μια ματιά στη ζωή ενός από τους πραγματικά μεγαλύτερους rock μουσικούς.
Ο Zappa ήταν φύσει αντικαθεστωτικός. Ήταν συντηρητικός στις απόψεις του, φιλελεύθερος, αλλά δε δίστασε να πει ότι επί Reagan η Αμερική κινδυνεύει να γίνει μια φασιστική θεοκρατία. Τα έχωσε στον Αλ Γκορ και στη γυναίκα του ενώπιων της γεριουσίας για το θέμα της λογοκρισίας των στίχων. Τότε που είπε την ατάκα: Τι να περιμένεις από μια κοινωνία τόσο πρωτόγονη που θεωρεί ότι κάποιες λέξεις μπορούν να σε διαφθείρουν τη στιγμή που τις ακούς.” Από τις άπειρες καυστικές ατάκες του Frank Zappa, που πέθανε σαν σήμερα το 1993, κράτα αυτή. Είναι σοκαριστικό αλλά σε θεωρούσε πρωτόγονο. Κι εσένα, κι εμένα, κι όλο το ντουνιά.
Ήταν κάθετος στο θέμα της χρήσης ναρκωτικών σε βαθμό που τη δεκαετία του 80 ένας άγνωστος John Frusciante (που είχε μάθει κιθάρα μελετώντας τους δίσκους του Zappa) άλλαξε γνώμη, ακύρωσε την οντισιόν του και προτίμησε "να γίνει ροκ σταρ" στους Red Hot Chilli Peppers. Αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να καταδικάσει το "War On Drugs" ως τη νέα ποτοαπαγόρευση.
Δεν ήταν καθόλου εύκολος άνθρωπος. Τα έσπασε με το συνεργείο και τους ηθοποιούς που συμμετείχαν στο “200 Motels”, ένα ντοκιμαντέρ με γενικό θέμα τις περιοδείες των μουσικών. Την ίδια περίοδο ξεκίνησε ένα προσωπικό εμπάργκο στο βρετανικό κοινό γιατί ένα live στο Royal Albert Hall ακυρώθηκε με πρόσχημα το περιεχόμενο των στίχων. Λίγα χρόνια αργότερα πλακώνεται με τον “αδερφό” του Captain Beefheart και πάει στα δικαστήρια τον χρόνια συνεργάτη και μάνατζερ του Herb Cohen για χρηματικές διαφορές.
Στις διαμαρτυρίες του δε, ήταν αρκετά ακραίος. Όταν τα έσπασε με τη Warner Bros για τα δικαιώματα του τετραβίνυλου “Läther”, πήγε σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό, τους έδωσε την άδεια να το παίξουν live προτρέποντας παράλληλα τους ακροατές να το αντιγράψουν σε κασσέτες. Δεν έκανε εύκολα φίλους.
Και το πόσο κακό του έκαναν οι διαμάχες φάνηκε όταν στο τέλος της δεκαετίας του 1970. Έχοντας ξεμπλέξει κυκλοφορεί τα δύο πιο επιτυχημένα άλμπουμ το “Sheik Yerbouti” και το “Joes Garage”, μια ροκ όπερα με θέμα το πως η κυβέρνηση εχθρεύεται και λογοκρίνει τη μουσική. Είναι δύο καλτ αντικείμενα του πόθου για κάθε συλλέκτη.
Και κάπως έτσι έφτασε να περάσει τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του παρέα με το Synclavier. Κάτι μεταξύ ενός συνθεσάιζερ και ενός Mac που ακόμα κι εκείνη τη εποχή μπορούσες να γράψει μια ολόκληρη ορχήστρα όργανα και να τα παίξεις live.
Απόλυτος όσο κανείς, ίσως, στο μουσικό στερέωμα προτιμούσε την ηλεκτρονική ορχήστρα, όπου αυτό ήταν δυνατόν, από τους πραγματικούς μουσικούς. Κάτι εντελώς αντί rock.
Οπότε, ναι, με κριτήριο τα leather jackets, τα ναρκωτικά και τις groupies o Zappa δεν ήταν καθόλου rock.
http://www.oneman.gr/keimena/diaskedash/moysikh/o-frank-zappa-den-htan-pote-rok.2535422.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αποποίηση ευθυνών: Το ιστολόγιο δεν παρέχει συμβουλές, προτροπές και καθοδήγηση.
Εισέρχεστε & εξέρχεστε με δική σας ευθύνη :)