Ο θάνατος του Συντροφάκου

Για "Οθωμανική τυραννία" μίλησε η κυρία Σία Αναγνωστοπούλου και δεν αυτοδηλητηριάσθηκε. Τι έγινε η "πολυπολιτισμικότητα των Οθωμανών"; Τι έγινε η "αρμονική συνύπαρξη"; Υπήρχαν Έλληνες το 1670 φέρ’ ειπείν; δεν "επινόησε" το έθνος μας ο Διαφωτισμός;
Τι έπαθε η κυρία Υπουργός κι άρχισε τ’ αληθή λέγουσα; Μεταλλάχθηκε; Όχι! ήταν απλώς η εθνική επέτειος. Η οποία δεν σηκώνει μπούρδες. Και μπούρδες από την κυρία Αναγνωστοπούλου δεν ελέχθησαν. Για μιαν ημέρα. Για μιαν ημέρα «κοιμούνται οι νόμοι» (της μπούρδας). Τις υπόλοιπες 364 ή 365 άρχουν και βασιλεύουν.

Με πλέον σοφιολογιότατο εκ των μπουρδολόγων εκείνον που σου λέει αυτά που θέλεις να ακούσεις. Κι έτσι ο Τσίπρας, λέγοντας στον καθένα από τους πρωτογέροντες του ΣΥΡΙΖΑ αυτό που ήθελε να ακούσει, πήρε το κόμμα απ’ τα νάματα της Αριστεράς και το έφθασε στις Αυλές των Δυνατών. Οι νόμοι της Αριστεράς δεν κοιμήθηκαν για μια μέρα, αλλά κοιμήθηκαν τον ύπνο της Ωραίας Κοιμωμένης, ενώ νόμοι της μπούρδας έχουν κατασκηνώσει στην αγορά και κακαρίζουν στην ποδιά του κάθε Κόκκαλη – δώσε και σε μένα ένα κοκκαλάκι, μπάρμπα.

Ήρθε η ώρα για τον θάνατο του συντροφάκου. Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τωρινή. Σηματοδοτήθηκε με την Κωλοτούμπα του Δημοψηφίσματος. Αίφνης, με την πανσέληνο ο άνθρωπος έβγαλε από μέσα του τον λυκάνθρωπο. Ο οποίος έκτοτε δεν ενδύθηκε ξανά δορά ανθρώπου, αλλά ως homo homini lupus άρχισε να τρώει (όπως οι προγενέστεροι λύκοι) μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικό, ζωές, σπίτια, πατρίδα με μεγάλες μπουκιές (λέγοντας εν τω άμα μεγάλες κουβέντες), ώσπου να φθάσουμε στη Συμφωνία των Πρεσπών, σε επαπειλούμενη συμφωνία με την Τουρκία, πάντα υπό Εποπτείαν και με προοπτική τον κ. Πετροσωκράτη Κόκκαλη (να «αγωνίζεται» κι αυτός «για τον σοσιαλισμό» στο πόδι του Γιάννου, όστις διάγει χαλεπώς στην μπουζού). Τώρα ο Τσίπρας αφήνει πίσω του τον μεταλλαγμένον ΣΥΡΙΖΑ και σπεύδει προς νέες μεταμορφώσεις. Κεντροαριστερές, κεντρογαμιστερές και ό,τι άλλο διάολο θέλουν να ’ναι.

Από κοντά σέρνει κι όσους απ’ τους συντρόφους εν ΣΥΡΙΖΑ την έχουν βολέψει, έχουν διορισθεί σε θέσεις (και επεξεργάζονται υποθέσεις), όσους τσιμπολογάνε από ΜΚΟ, από προγράμματα, όσους διατελούν μεσάζοντες, εντεταλμένοι ή εγκάθετοι (στην ΕΡΤ και σε άλλα ΜΜΕ), διάφορα κηφηνάρια («η καριέρα είναι χολέρα»), θρασείς κι ανάγωγους (που θα έλεγαν και τον πατέρα τους «εθνικιστή»), συκοφάντες και τρολ – μια στρατιά από λιγδωμένα αντεράκια που σέρνει πίσω του ο Τσίπρας καθ’ οδόν προς τα Σούσα.

Ο συντροφάκος όμως που δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά; Αυτός απλώς καταδικάσθηκε να βλέπει συντελούμενον τον θάνατό του. Την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος, που φιλοτιμία δεν είναι, αλλά μια (καλώς εννοούμενη σε άλλες εποχές) κομματικότητα. Σήμερα αυτή η κομματικότητα είναι το όχημα του Πολάκη, η ιστορικότητα της κυρίας Μεγαλοοικονόμου, οι πτήσεις του κ. Τέρενς Κουίκ (ο οποίος τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ίπταται μεταξύ Κατμαντού και Τιμπουκτού) και η αναγόρευση του κ. Πέτρου Κόκκαλη σε Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης.

Ο κ. Κόκκαλης είναι παρωνυχίδα. Έτσι κι αλλιώς το Διευθυντήριο των Δυνατών αυτού του τόπου (πλην ελαχίστων) βρίσκεται πίσω και πάνω απ’ τον Τσίπρα. Και τον στηρίζει, όπως ο κ. Πάιατ και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Άστα, συντροφάκο! Εσύ πεθαίνεις.

Μαζί με τους αγώνες σου, τις προσδοκίες σου, την υπομονή σου, πεθαίνεις. Θάνατον άδικο. Σε έχουν ανεβάσει στον γάιδαρο καβάλα τ’ ανάποδα και σε διαπομπεύουν. Προσπάθησες να δικαιολογήσεις (τ’ αδικαιολόγητα), προσπάθησες να υπερασπισθείς και κατεβαίνεις ένα-ένα τα σκαλιά. Λες: «ώς εδώ», τώρα θα ανακάμψουμε, τώρα θα βγάλουμε τη χώρα στον αφρό, πιάνεσαι από τα μαλλιά σου και συνεχίζεις να τρως απ’ τους μεταλλαγμένους το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Ώσπου να πνιγείς. Να ξεχασθείς.

Και μην νομίσεις ότι όλα αυτά στα λέω για να ’ρθείς στα συγκαλά σου ή για να υπονομεύσω τη σχέση σου με το κόμμα σου, διότι πάει καιρός από τότε που ήρθαν στα συγκαλά τους κι έκαναν την αυτοκριτική τους, όσοι δεν είδαν εγκαίρως αυτό που όφειλαν να έχουν δει.

Παρηγορήσου όμως! Όσο πιο δεξιά θα πηγαίνει ο Τσίπρας, τόσο πιο αριστερά θα μιλάει. Όχι πάντα. Και όχι προς όλους. Εξαρτάται από ποιο πλευρό «κοιμούνται οι νόμοι». Στους Δυνατούς μπροστά, σε λοιδορεί για όσα σου λέει, και σε σένα μπροστά κορδακίζεται «απάνω στον εξώστη σαν τον ναυαγοσώστη» – κατά την προσφυή περιγραφή του Διονύση για τον «πολιτευτάκια» της κάθε εποχής.

Για τον συντροφάκο της κάθε εποχής παρέλειψε να πει, διότι όλοι ξέρουμε, «κρεμαστάρια, σφαχτάρια τα ρούχα μας», πολλές (πια) φορές… 

πηγη