Ασύνορος καβαλάρης

Ξέρω ακριβώς πως νιώθεις
Σε μεγάλωνα στα κλαριά μου
έτσι όπως κοιτούσες σαν μικρός άνεμος.

Σε κάλμαρα κάθε που πνιγμένος γυρνούσες
από το γύρω που τόσο κοντά
και τόσο μακρινά ακουγόταν
σαν άδειες φωνές σπασμένες στο βράχο.

Σε στέγνωνα κάθε που οι βροχές
απο τα μάτια σου κάπνιζαν στο άδικο.

Σε νιώθω πώς να τριγυρνάς
με τα μάτια στον ήλιο καίγοντας τα πόδια σου,
σε εκείνα τα αλμυρίκια που ακίνητα γιορτάζουν.

Ξέρω πως είναι να βαδίζεις μοναχός
κουβαλώντας τόσους ξένους στις πλάτες.

Να βηματίζεις σαν άλλος
που μέσα σου δαχτυλιές αφήνει.

Νιώθω πως είναι να ξεσκεπάζεις το δέρμα
για να μυρίσεις την αλήθεια γυμνή
Να σωπαίνεις με κείνα που χτυπούν
με κρότο τα σωθικά σου
και να φωνάζεις εκείνα τα ακατονόμαστα
που ιστούς πλέκουν

Σε ακουμπώ με κείνο το χτένι
που τα μαλλιά του νου μου χτενίζει
προσέχοντας μη γρατζουνίσει τους κροτάφους σου.

Σαν άλλος μοναχικός καβαλάρης
να πεταλώνω τα άλογα που φτεροκοπούν
σπρώχνοντας τις παντούφλες σου
στα πόδια του άπιαστου

Αχ να ξερες πως σε νιώθω
τόσο που κάποια φορά..
ναι κάποια φορά θα φωνάξω τόσο δυνατά
που θα σπάσει η φωνή σου.

Κι ύστερα κείνη η μοσχοβολιά πως θα ανθίσει 

σπάζοντας το κουκούλι της σαν πεταλούδα
ζυγώνοντας τα σύνορα της σιωπηλής λευτεριάς !

via