Έρωτας, αγάπη και όρια

Σε έναν κόσμο που τα πάντα τρέχουν, η ανάγκη ενός ανθρώπου που θα υπερκεράσει την φοβία του να μένουμε μόνοι, γίνεται καταλυτικής σημασίας. Οι σχέσεις που χτίζονται πάνω στην ανάγκη, παρερμηνεύονται με την αντίληψη που έχουμε για την αγάπη.
Αυτός είναι και ο λόγος που σε βάθος χρόνου φτάνουμε στο να μας γίνεται ακόμα και ανυπόφορη η παρουσία του ανθρώπου που κατά τα άλλα εμείς επιλέξαμε να υπάρχει στην ζωή μας.  Η αλήθεια είναι πως όταν η επιλογή γίνεται χτισμένη πάνω σε φοβίες, δεν είναι δική μας επιλογή αλλά επιλογή του υποσυνείδητου μας.

Χρειάζεται να υπάρξει πρώτα μια εσωτερική κάθαρση και συνειδητοποίηση όσον αφορά το από πού πηγάζουν αυτές οι φοβίες. Συνήθως κρύβονται στα παιδικά μας χρόνια. Στα θέλω τρίτων που για την ακρίβεια ούτε οι ίδιοι γνώριζαν τι ήθελαν.
 
Η αλήθεια είναι πως αυτό το κενό που μπορεί να βιώνουμε, μας δημιουργεί τη ψευδαίσθηση πως πηγάζει από την έλλειψη ενός συντρόφου ή από την ανικανότητα του συντρόφου να μας κάνει χαρούμενους. Ουσιαστικά, το κενό που νιώθουμε είναι η έλλειψη αγάπης που έχουμε υποστεί και η αγάπη που δεν έχουμε δώσει. Ο άνθρωπος νιώθει πλήρης μόνο όταν νιώθει παραγωγικός και δημιουργικός. Αυτή είναι η μοναδική πηγή για τον δρόμο της ευμάρειας και της ευδαιμονίας. Η κατά τον Βουδισμό «αναίτια χαρά» που προέρχεται μόνο από τον εαυτό μας. Ο κάθε σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης, αν και εφόσον φυσικά έχει καταφέρει να ξεπεράσει βασικά θέματα επιβίωσης.
 
Ο σκοπός, θέλει απομόνωση και έλεγχο. Ο σκοπός μας δεν είναι άλλος από την αγάπη. Τείνουμε να ερωτευόμαστε και μένουμε ερωτευμένοι με τον έρωτα γιατί δεν ξέρουμε πώς να μετουσιώσουμε τον έρωτα σε αγάπη. Γίνεται παγίδα ο έρωτας. Αυτή η προσκόλληση, αυτός ο εγκυστώμενος, αποκλειστικός έρωτας, τρέφεται μονάχα από τον εαυτό του. Δεν μοιράζεται. Μοιραία καταρρέει. Να λες: «Μη με κάνεις να σε ερωτευτώ. Άσε τις ορμόνες μου ήσυχες, άσε με να τρώω σοκολάτες υγείας και να γελάω σπαστικά στους τοίχους μου. Δεν θέλω να ταΐσω το εγώ μου. Άσε με γιατί ο έρωτας έχει αδυναμία στους θνητούς και το θνητό μου κομμάτι ήταν από πάντοτε το άσθμα μου. Διάλεξε τον αθάνατο εαυτό μου.
 
Έτσι γνωρίζεις την αγάπη. Έτσι, το να σε αγαπώ σημαίνει σε θαυμάζω. Έτσι, το να σε αγαπώ σημαίνει δίπλα σου νιώθω πιο κοντά μου από ποτέ. Έτσι, το να σε αγαπώ σημαίνει γίνομαι. Έτσι, το να σε αγαπώ σημαίνει μπορώ και χωρίς εσένα. Έτσι, το να σε αγαπώ σημαίνει πάμε μαζί, προς την ίδια κατεύθυνση και η κατεύθυνση είναι πάντα ο ίδιος δρόμος. Ο δρόμος προς την προσφορά που αποκλείει το εγώ και οδεύει στο εμείς. Αυτό θα πει, ανοίγουμε την αγκαλιά μας για μια αγάπη που είναι έξω από μας τους δύο. Για μια αγάπη που αφορά το εμείς και όχι την εγωκεντρική μας φύση που θέλει να επαναπαύεται στην βολική αγκαλιά της ασφάλειας.
 
Σταμάτα λοιπόν να αναζητάς τον ιδανικό άνθρωπο και εστίασε στο να γίνεις ο ιδανικός άνθρωπος θέτοντας όρια. Όρια στους κανόνες, στην κοινωνία, στα πιστεύω σου, στα θέλω σου. Όρια. Αυτή την μεγάλη σπουδή που διδάσκεται στα πεζοδρόμια, στους δρόμους με τις πολλές διασταυρώσεις. Σε κάθε μέρος που έχεις και μια ανάμνηση δύσκολα προσβάσιμη για ευνόητους λόγους. Όρια. Να θέτεις όρια. Να γυμνάζεις την έκφρασή σου με ένα όχι μπροστά στον καθρέφτη.
 
Μετά να τον σπάσεις. Να υπάρχεις και χωρίς αυτόν. Να λες όχι. Όχι σε εκείνα που σου κλέβουν. Ακόμα και αν πρόκειται για μια κλοπή τόσο μικρή που αργείς να πάρεις πρέφα. Είναι επαγγελματίες οι λωποδύτες. Τις περισσότερες φορές, εν αγνοία τους. Ποτίζουν με μια μόνο σταγόνα το κάθε τους παράπτωμα. Θα χρειαστεί καιρός να καταλάβεις ότι πνίγεσαι και τότε αναγκαστικά το σύστημα ανοίγει τρύπες. Τρύπες στο μυαλό, τρύπες στα μάτια και μια μεγάλη τρύπα στην καρδιά. Και μένεις να περιφέρεσαι γεμάτος τρύπες. Φοβισμένος και εν δυνάμει κλώνος του εκάστοτε κλέφτη. Όρια. Όταν σου μιλάνε για γνώση, να λες θέλω να μάθω όρια. Πριν γεμίσω τρύπες.
 
Για τον συγγραφέα


 
Συγγραφέας Ζαχαρούλα Βαλαβάνη
 
Η Ζαχαρούλα Βαλαβάνη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Εύβοια. Αν και ανατράφηκε συντονισμένα μακριά απο κάθε είδους τέχνη, το μικρόβιο της τέχνης κούμπωσε στο μυαλό της και άρχισε να διεισδύει σε εκείνη του θεάτρου. Απόφοιτος της Δραματικής σχολής του Γεώργιου Αρμένη έχει εργαστεί σε αρκετά τηλεοπτικά κανάλια και σε γνωστές σκηνές του θεάτρου. Στον ελεύθερο χρόνο της ταξιδεύει σε μυρωδιές Ανατολής, γράφει και ψάχνει ανθρώπους ή και ψάχνει ανθρώπους για να γράψει. Μόνιμος γνώμονας αναζήτησης, εγώ μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και κανένας άλλος.
 
via

Lemmy