Λέων Τολστόι - "Η Ανάσταση"

Όσο και αν πάσχιζαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές, στοιβαγμένες σ' εκείνο τον στενάχωρο τόπο, να τον παραμορφώσουν, όσο κι αν τον είχαν βουλιάξει στην πέτρα για να μη φυτρώνει τίποτε πάνω στη γη συνθλίβοντας και το παραμικρό χορταράκι που ξεμυτούσε, όσο κι αν έπνιγαν τον αέρα στην αιθαλομίχλη του κάρβουνου και του πετρελαίου, όσο κι αν καταστρέφανε τα δέντρα και αποδιώχνανε όλα τα ζώα και τα πουλιά, τόσο περισσότερο η άνοιξη φανέρωνε το αιώνιο μεγαλείο της ακόμα και μέσα στην πόλη.

Ο ήλιος ζέσταινε τη φύση, η χλόη ζωντανεμένη φύτρωνε και καταπρασίνιζε το χώμα, όπου είχε ακόμη απομείνει, όχι μονάχα στα παρτέρια, μα κι ανάμεσα στις πλάκες των λιθόστρωτων λεωφόρων. Οι σημύδες, οι λεύκες, οι αγριοκερασιές ξετύλιγαν τα γυαλιστερά και μυρωδάτα φύλλα τους, στις φλαμουριές τα φουσκωμένα μπουμπούκια βιάζονταν να σκάσουν, οι κουρούνες, τα σπουργίτια και τα περιστέρια ετοιμάζονταν γοργόφτερα μέσα σ' αυτό τ' ανοιξιάτικο γιορτάσι για τις καινούργιες τους φωλιές κι οι μύγες κάτω απ' το ζεστό ήλιο ζουζούνιζαν νωχελικά πάνω στους τοίχους. Γιόρταζε η πλάση όλη, τα φυτά, τα πουλιά, τα έντομα, τα μικρά παιδιά.

Μονάχα οι μεγάλοι συνέχιζαν απτόητοι να εξαπατούν και να βασανίζουν ο ένας τον άλλον. Αυτό το ιερό τελετουργικό του ανοιξιάτικου πρωινού, αυτή η ομορφιά του θείου κόσμου, δώρο σ' όλα τα πλάσματα της γης που τους υποσχόταν την ειρήνη, την ομόνοια και την αγάπη, δεν άγγιζε τις ψυχές τους. Μοναδική, ζωτική τους έγνοια ήταν τι θα μηχανεύονταν οι ίδιοι για να καταδυναστεύουν ο ένας τον άλλον.

Λέων Τολστόι  - "Η Ανάσταση"/Απόσπασμα

Ο κόμης Λεβ Νικολάγεβιτς Τολστόι, γνωστός στο ελληνικό κοινό ως Λέων Τολστόι, γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1828 στη Γιάσναγια Πολιάνα της Ρωσίας από αριστοκρατική οικογένεια. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες του κόσμου.

Φιλάνθρωπος και φιλειρηνιστής, απαρνήθηκε τον πλούτο και τα τελευταία χρόνια της ζωής του το 1910 αποφασίζει να εγκαταλείψει την κοσμική ζωή και να ζήσει στη φύση. 

Προσπαθούσε να ξεχωρίσει το Αγαθό, δεμένος με τα προβλήματα της εποχής του και μια βαθιά γνώση της ανθρώπινης ψυχής

Ο αφορισμός του από τη ρωσική Ιερά Σύνοδο με αφορμή το τελευταίο μυθιστόρημα του η "Ανάσταση" το συγκεκριμένο έργο καταδικάζει την υποκρισία της Εκκλησίας και την αδικία της ανθρώπινης εξουσίας, ενώ ουσιαστικά επικαλείται την βιβλική εντολή "ου κρίνεις ίνα μην κριθής". Χριστιανός αναρχικός, πίστευε πως ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου βρίσκεται κρυμμένος στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. 

"Αν με ρωτούσαν ποια είναι η πιο σημαντική συμβουλή που θα μπορούσα να δώσω, ποια θα θεωρούσα πιο χρήσιμη για τους ανθρώπους του καιρού μας, θα τους έλεγα πολύ απλά: Για όνομα του Θεού, σταθείτε μια στιγμή, σταματήστε τη δουλειά σας και κοιτάξτε γύρω σας." 

Στα 82 του χρόνια η υγεία του κλονίζεται και στις 20 Νοεμβρίου 1910 (7 Νοεμβρίου με το παλαιό ημερολόγιο) αφήνει τούτο τον μάταιο κόσμο.