Πιράνχας στην πισίνα

Ντίνα Δασκαλοπούλου

Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει σαράβαλο. Έτσι, άκουσα, πρέπει να κολυμπάω στην πισίνα, όπου κάνω λογιώ λογιώ γνωριμίες καθώς πιάνω τον παλμό της επικαιρότητας, ενώ καταπίνω άφθονες γουλιές χλωριωμένο νερό.

Στην πισίνα συχνάζουν όλοι. Οι Φελπς της γειτονιάς, ευειδείς νεαρές, μαμάδες, μπαμπάδες, πολλά πιτσιρίκια και οι - πιο αγαπημένες μου- κυρίες μιας κάποιας ηλικίας, με λουλουδάτα σκουφάκια και υπέροχα ρομπάκια. Τον τελευταίο καιρό όμως στα γαλάζια νερά κάνουν απλωτές και αγωνίες που δαγκώνουν το καλοκαίρι σαν πιράνχας - "αλήθεια τον χειμώνα θα μας δίνουν ρεύμα με το δελτίο;", "οι Γερμανοί είπαν να μαζέψουμε τρόφιμα", "ο πόλεμος θα μας καταστρέψει εντελώς, ε;", "οι Τουρκαλάδες μάς πήραν και το όνομα του Αιγαίου μας".

Ο φόβος πλανιέται πάνω από το κολυμβητήριο και διαχέεται στην πόλη, αφού τις ίδιες κουβέντες ακούς και στον χασάπη και στον μανάβη και στην ουρά του σούπερ μάρκετ. Θα πάμε όλοι από κορονοϊό; Θα μας φάνε οι οχτροί μας; Θα τεζάρουμε από τη ζέστη χωρίς κλιματισμό ή θα παγώσουμε τον χειμώνα; Θα μείνουμε πάλι άνεργοι; Θα έρθει νέο Μνημόνιο; Παρά τις υψηλές θερμοκρασίες και τα καρπούζια και τα παγωτά, όσο κι αν το καμώνεται, ετούτο εδώ δεν είναι ένα κανονικό, ανέμελο καλοκαίρι.

Και ενώ η κυβέρνηση συνεχίζει κανονικά κι ανέμελα τις μπίζνες, εμείς παραλυμένοι από τον φόβο δεν τολμάμε ούτε μια βόλτα στη θάλασσα που, όπως μας λένε οι τηλεοράσεις μας, γέμισε μοβ τσούχτρες - άσε που ένα μπάνιο με τις τιμές της βενζίνης στον θεό μοιάζει με απόλαυση πολυτελείας. Έτσι λοιπόν σιγοβράζουμε όλοι στην πισίνα -και στο ζουμί μας- κολυμπώντας με τα πιράνχας...

πηγή