Το τέλος της φαντασίωσης

Αν μου έλεγαν να δώσω έναν τίτλο σε αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία τα χρόνια μετά την χρεοκοπία, θα επέλεγα τον τίτλο «Το τέλος της φαντασίωσης».
Η ελληνική κοινωνία ζούσε μια φαντασίωση.
Οι Έλληνες μεγαλώνουν από παιδιά με εθνικούς μύθους και με τάσεις μεγαλείου, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες η χώρα βίωσε κάπως άτσαλα τον καπιταλισμό, αφού οι περισσότεροι Έλληνες αποδείχτηκαν κάπως απροετοίμαστοι για τη «συνάντηση» με τα χρήματα και τον καταναλωτισμό.

Μετά την χρεοκοπία, όλα αυτά έχουν συντριβεί.

Τα συνέτριψε η πραγματικότητα.

Στη φαντασίωσή σου είσαι ο ανώτερος λαός του κόσμου.

Στην πράξη, σου έχουν πάρει τη χώρα χωρίς να αντιδράσεις.

Στη φαντασίωσή σου είσαι άρχοντας.

Στην πράξη, δεν έχεις να πληρώσεις το ρεύμα και τα φάρμακά σου.

Άπειρες φαντασιώσεις στη χώρα.

Η φαντασίωση της ηθικής Αριστεράς που θα έρθει στην κυβέρνηση και θα αποδείξει το ηθικό πλεονέκτημα των αριστερών.

Οι αριστεροί αποδείχτηκαν κατσαπλιάδες όπως και οι δεξιοί.

Πάει κι αυτή η φαντασίωση.

Και μη νομίζετε πως η διάψευση της φαντασίωσης της ανωτερότητας της Αριστεράς στενοχώρησε μόνο τους αριστερούς.

Στενοχώρησε και δεξιούς και άλλους.

Που σκέφτονταν πως τουλάχιστον αυτοί -που είναι διαφορετικοί- να τα καταφέρουν. Και να σώσουν και εμάς.

Τελικά, όλοι, λίγο-πολύ, στα ίδια.

Δεν έχει άλλους Έλληνες, αυτοί είμαστε.

Πάει και η φαντασίωση πως υπάρχουν εφεδρείες.

Δεν υπάρχουν εφεδρείες. Δεν έχει δεύτερο πάτο το κουτί με τα σοκολατάκια.

Τελείωσαν οι φαντασιώσεις.

Αν και δεν είναι λίγοι αυτοί που επιμένουν στις φαντασιώσεις.

«Να φύγει» λένε, «η χώρα προς τα μπροστά. Φτάνει η ενασχόληση με το παρελθόν και η κλάψα».

Μα πώς θα φύγει η χώρα προς τα εμπρός, αν δεν ξεκαθαρίσει με αυτά που την έφεραν ως εδώ;

Πώς θα φύγει η Ελλάδα προς τα εμπρός, όταν δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες από την Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία που διέλυσε την χώρα και την υποθήκευσε για πάντα;

Ενώ λέγονται αυτά τα χαζοχαρούμενα περί φυγής προς τα εμπρός, η Ελλάδα δεν φεύγει, βέβαια, προς τα εμπρός, αλλά φεύγουν οι Έλληνες από την Ελλάδα.

Μπορεί κάποιος που ήταν τριάντα χρόνια αραχτός σε έναν καναπέ να αποφασίσει ξαφνικά πως θα τρέξει μαραθώνιο;

Ούτε πέντε μέτρα δεν θα κάνει.

Κάθε προσπάθεια απαιτεί μια προετοιμασία.

Επίσης, απαιτεί ρήξη με το παρελθόν και τις «κακές συνήθειες».

Δεν είναι ποτέ δυνατόν να οδηγηθείς σε μια καλύτερη κατάσταση, κάνοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα που σε οδήγησαν στην άθλια κατάσταση από την οποία προσπαθείς να ξεφύγεις.

Για την ώρα, οι περισσότεροι Έλληνες συνεχίζουν να στρέφονται ο ένας κατά του άλλου για να αποδείξουν πως ο άλλος είναι άθλιος, ώστε ή να αισθανθούν κάπως καλύτερα που υπάρχουν πιο άθλιοι από τους ίδιους ή για να παρηγορηθούν πως δεν είναι οι μόνοι άθλιοι.

Αυτό που σου έχουν πάρει τη χώρα και εσύ δικάζεις αυτοκινητιστικά δυστυχήματα για να αποδείξεις πως εσύ είσαι υπεύθυνος άνθρωπος, θα πρέπει να το κοιτάξεις κάποτε.

Αν σου έχουν πάρει τη χώρα και το έχεις αποδεχτεί, είσαι εντελώς ανεύθυνος και θλιβερός.

Δύσκολη η απεξάρτηση από τη φαντασίωση.

Έχουν ριζώσει οι φαντασιώσεις στα μυαλά των Ελλήνων.

Δύσκολη και η απεξάρτηση από το να κοιτάς μόνο την πάρτη σου και να ενδιαφέρεσαι πια για το κοινό καλό.

Να μια ωραία φαντασίωση.

Το κοινό καλό.

Το κοινό καλό είναι η πυξίδα.

Αλλάξτε πορεία.

Χορτάσαμε βράχια και γκρεμό.


pitsirikos