Ζωή χωρίς ίντερνετ για μια εβδομάδα. Ημέρα Δεύτερη / Ημέρα Τρίτη

Περίπου δύο ώρες παραγωγικού χρόνου ξοδεύτηκαν στο να δοκιμάζω περίεργους κωδικούς στα διάφορα δίκτυα της γειτονιάς. Σταμάτησα να ασχολούμαι όταν το μυαλό μου με ωθούσε να γράφω ως κωδικούς βρισιές. Ύστερα σκέφτηκα πως με το κινητό τηλέφωνο ίσως να είχα καλύτερη τύχη. Υπάρχουν προγράμματα που μπορούν να ξεκλειδώσουν κάποια δίκτυα.
 
Όμως και αυτά τα προγράμματα απαιτούν ιντερνέτ για να τα κατεβάσεις. Φαύλος κύκλος. Αργότερα θυμήθηκα πως η τράπεζα μου είχε τοποθετήσει δωρεάν ιντερνέτ σε κάθε ΑΤΜ της. Τι κι αν έξω είχε μόλις 2 βαθμούς κελσίου; Ντύθηκα σαν κρεμμύδι Ροδόπης και έτρεξα στο κοντινότερο ΑΤΜ.

Ούτε που ήθελα να σκέφτομαι τι θα περνούσε από το μυαλό των ανθρώπων που θα έβλεπαν την καταγραφή της κάμερας από εκείνη τη νύχτα. Ένας τύπος με δώδεκα μπουφάν, σκούφο και γάντια να μοιάζει σα να προσπαθεί να χακάρει το μηχάνημα με το κινητό του τηλέφωνο. Η προσπάθεια μου έπεσε στο κενό και εκεί καθώς το δίκτυο της τράπεζας μου επέτρεπε να μπω μόνο στην σελίδα της ίδιας της τράπεζας. Εκτός αυτού, δεν φαινόταν να λειτουργεί ιδιαίτερα.

Ο επόμενος στόχος ήταν να μεταβώ έξω από κάποιο γειτονικό στέκι/ καφετέρια από όπου μπόρεσα να κατεβάσω μια εφαρμογή για να δοκιμάσω την τύχη μου με τους κωδικούς δικτύου. Γύρισα σπίτι γεμάτος έξαψη και ενθουσιασμό μιας και ήταν η πρώτη φορά που δοκίμαζα κάτι τέτοιο. Ήξερα μέσα μου πως δεν υπήρχε περίπτωση να λειτουργήσει, όμως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά που λέει και μία παροιμία. Για κακή μου τύχη (ή καλή αναλόγως πως αντιμετωπίζει κανείς τέτοια ηθικά ζητήματα) το πρόγραμμα απαιτούσε να έχω συσκευή Rooted. Φυσικά και κοιμήθηκα νηστικός από ιντερνέτ για μία ακόμη ημέρα…

Η απουσία του ιντερνέτ είχε αρχίσει να με επηρεάζει. Όλοι στο δρόμο με κοιτούσαν περίεργα. Ήταν σαν να γνώριζαν πράγματα που είχαν συμβεί όσο εγώ βρισκόμουν απομονωμένος. Ξένος ανάμεσα σε γνωστούς προσπαθούσα να εμπλακώ σε συζητήσεις χωρίς να γνωρίζω τα γεγονότα. «Είδες τα χτεσινά γκολ;», «Διάβασες εκείνο το νέο;», «Είδες εκείνη την ταινία;».

 Αυτό που με απασχολούσε περισσότερο ήταν πως δεν μπορούσα να μπω να διαβάσω τι συμβαίνει στον κόσμο. Τις νέες κυκλοφορίες. Να απαντήσω σε τυχόν σχόλια σε κάποιο κείμενό μου. Να δω τις απαντήσεις στα e-mail μου. Κι αν κάποιος με χρειαζόταν; Και αν έχανα μια πολύτιμη προσφορά ή απάντηση; Τα μαλλιά μου είχαν γίνει κατσαρά. Τα μούσια μου απεριποίητα. Τα μάτια μου είχαν μαύρους κύκλους. Τα δάχτυλά μου είχαν πιαστεί από την απουσία μου από το πληκτρολόγιο. Η ζωή μου είχε πάρει την κάτω βόλτα. Το τηλέφωνο μου σώπαινε από ειδοποιήσεις. Ίσως έπρεπε να το πάρω απόφαση…

Συνεχίζεται..