Η πραγματικότητα φταίει

Γράφει η  Δήμητρα Καφρομάνη
  
Μπερδευόμαστε.
Κάνουμε σενάρια στο κεφάλι μας και η πραγματικότητα έρχεται πάντα να τα διαψεύσει. Της φορτώνουμε τα λάθη γιατί αυτό είναι πάντα πιο εύκολο απ’ το να τα φορτώσουμε σε μας τους ίδιους.
Είναι ανώδυνο να φταίει αυτή, να φταίει κάποιος άλλος, οποιοσδήποτε, αρκεί να μην είμαστε εμείς. 

Η πραγματικότητα φταίει.

Αυτή που υποτίθεται ότι πρέπει να λειτουργεί κατά πως μας βολεύει και τις περισσότερες φορές δεν το κάνει.

Αυτή, μαζί με το σύμπαν, το Θεό, την κακή τύχη, το μάτιασμα, τις συγκυρίες, τις συμπτώσεις, τους ανάδρομους και τον κακό μας τον καιρό.

Μπερδευόμαστε.

Μ' αυτά που δεν ξέρουμε αν θέλουμε, με αυτά που δεν μπορούμε να προσωποποιήσουμε αλλά τα κρατάμε γενικά γιατί βολευόμαστε, με τα λόγια του αέρα , με ένα «θέλω» πιο εγωιστικό απ΄ το «μπορώ» και τέλος με το συμπέρασμα ότι ποτέ δεν φταίμε εμείς αλλά κάτι άλλο, γενικευμένο, απρόσιτο και εύκολο να κατηγορηθεί και να αναλάβει την ευθύνη.

Είναι τόσο λυτρωτικό να μην ξέρεις. Να ξαφνιάζεσαι. Να μην περιμένεις να συμβεί.

Είναι τόσο ανώδυνο να μην χρειάζεται να δώσεις εξηγήσεις.

Να μην πιέζεσαι να πάρεις αποφάσεις. Να μη χρειάζεται ν' αντιμετωπίσεις το αποτέλεσμα των λόγων σου ή των πράξεών σου.

Να μην αναλαμβάνεις ευθύνες. Να μην συμμετέχεις ενεργά στη ζωή σου.

Περιφερειακή οδός χωρίς φανάρια.

Γρήγορα, εύκολα και κυρίως ανώδυνα.

Δεν έχει σημασία που η δουλειά σου είναι στο κέντρο. Εσύ θα πας πάντα γύρω-γύρω να περάσεις και να φτάσεις σε έναν υποτιθέμενο προορισμό που όμως δεν σε αφορά γιατί δεν είναι ο δικός σου.

Τον ονομάζεις έτσι γιατί εκεί σε έβγαλε ο δρόμος. Εκεί υποτίθεται σε οδήγησαν οι πινακίδες.

Κι όταν φτάσεις σ αυτόν τον προορισμό και συνειδητοποιήσεις ότι δεν ήθελες να πας εκεί αλλά κάπου αλλού, φταίει η πραγματικότητα.

Μπερδευόσαστε.

Με μια ωριμότητα που δεν ήρθε ποτέ. Μια χαζομάρα που δεν σας εγκατέλειψε όταν ήρθε η ώρα.

Μια ζωή που δεν άλλαξε, δεν διαμορφώθηκε στην πορεία των χρόνων.

Μια νοοτροπία που παρέμεινε ακριβώς η ίδια χωρίς να δίνετε σημασία στην αλλαγή.

Με μια αντιμετώπιση που αρνείται να ακολουθήσει την πραγματικότητα.

Μια λογική ότι δεν πρέπει ν αφήνουμε το χρόνο να περνάει από πάνω μας και μια συμπεριφορά εφήβου σε κατάσταση προχωρημένης ακμής.

Μεγαλώνοντας θα είναι πάντα πιο εύκολο να ασχολείστε με τα σπυράκια που σας άφησαν σημάδια παρά με τα σημάδια που κακοφόρμισαν σε πληγές με πύον.

Μπερδευόσαστε.

Καθισμένοι σε αναπαυτικές πολυθρόνες, με τα καθημερινά προβλήματα λυμένα από άλλους και αυτά που προκύπτουν προωθημένα στην πραγματικότητα.

Που δεν σας τα λύνει. Και που δεν πειράζει. Γιατί δεν είναι δικά σας. Επειδή δεν έχουν λύσεις που σας βολεύουν. Επειδή δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα γι αυτά.

Επειδή αν δεν λυθούν, θα τα προσπεράσετε και θα πάτε παρακάτω.

Σε εκείνα που λύνονται. Όχι απο την πραγματικότητα. Από την αδιαφορία.

Η πραγματικότητα φταίει.

Φταίει γιατί όταν έπρεπε, δεν σας έδωσε ένα χαστούκι και δεν σας είπε...

Ξύπνα ηλίθιε.

Εσύ είσαι η πραγματικότητα.

πηγή