Το κοτσύφι

Γιώργος Σταματόπουλος

Ενα γλυκό κελάηδισμα μου κόβει απότομα τη θλίψη και τη βαρυθυμία, με ωθεί να ξαναβρώ [να μην ξεχάσω, είναι το ακριβές] το ενδιαφέρον για τη ζωή, έτσι όπως είμαι βυθισμένος στη στενοχώρια και πεπεισμένος για τη ματαιότητα της ζωής.

Μωραίς άγραις προσκείμεθα λέει κάπου ο Σοφοκλής, καταναλωνόμαστε στο κυνήγι ανόητων πραγμάτων. Ενα κοτσύφι λοιπόν καθισμένο στα κλαδιά ενός πεύκου στο απέναντι παρκάκι άδει την πρωινή του προσευχή στον ήλιο και στο φως της ημέρας. Τέμνει τη θλίψη στα δυο -και τον κόσμο. Παραδίνομαι σε αυτήν την απρόσμενη μουσική που διαχέεται σε ένα μικρό κομμάτι της αττικής γης. Αίφνης το Λεκανοπέδιο μετατρέπεται σε μια σκηνή συναυλίας με έναν και μόνον αοιδό, που μαγεύει με τη γλυκόλαλη φωνούλα του τους ακροατές [όσους, εννοείται, διαθέτουν την ικανότητα να ακούν μουσικές, από όπου κι αν προέρχονται].

Πριν από δυο-τρία χρόνια είχα ακούσει έναν πετεινό φωνούντα μέσα στην πρωινή ομίχλη στα Κάτω Πατήσια. Και εκείνος [ο πετεινός] είχε ανατρέψει τη ροή της καθημερινότητας, το κελάηδισμα όμως του κοτσυφιού αναστατώνει ευαίσθητες χορδές του νοϊκού και ψυχικού κόσμου, αίρει σε μια άλλη διάσταση παρότι βρίσκεσαι εγκλωβισμένος [και βαθιά λυπημένος] στα λίγα τετραγωνικά μιας βεράντας στον τέταρτο όροφο. Τι είδους δ ι ά σ τ α σ η είναι αυτή δεν μπορώ να εξηγήσω, αλλά δεν έχει και κανένα νόημα ή ενδιαφέρον. Τη νιώθεις αυτήν τη διάσταση -αυτό αρκεί [προς το παρόν].

Το κελάηδισμα διαρκεί παρά την επιμονή ενός κομπρεσέρ του Δήμου Αθηναίων να κακοηχεί παράλληλα· η μουσική του πουλιού διαθέει τον χώρο και επικαλύπτει φωνητικούς ρύπους της καθημερινότητας. Ισως γιατί το πτητικό άσμα προέρχεται από μιαν ελευθερία, που λίγα πλάσματα του πλανήτη διεκδικούν. Η μουσική αυτή είναι το καλύτερο χάδι σε μια αβάσταχτα πονεμένη ψυχή, ανώτερη και από τον παρηγορητικό λόγο ενός φίλου. Συμβαίνει και τούτο το όμορφα παράδοξο: ενώ χαρακτηριστικό των πουλιών είναι η κίνηση, μας προσφέρουν τις καλύτερες στιγμές όταν ευρίσκονται εν ακινησία και «ψάλλουν» τη χαρά και την ειρήνη στον κόσμο [όχι όλα τα πουλιά και όχι όλου του κόσμου].

Ενδιαφέρον νομίζω έχει ότι το κοτσύφι "μουσουργεί" σε μια βροχερή μέρα -δεν φαίνεται να πτοείται από την ανυπαρξία της ζεστής, ορισμένως ευεργετικής, ακτίνας του ήλιου. Ποιεί την τέχνη του ή εκθέτει την ψυχούλα του ανεξαρτήτως καιρού -ποιος ξέρει τι κρύβει στα φυλλοκάρδια του. Το σίγουρο είναι ότι με λυτρώνει τη συγκεκριμένη στιγμή, κάτι που λίγοι μαστόροι του λόγου [και της τέχνης] το κατορθώνουν με τόση απλότητα. Είναι η φύση στα καλά της [διότι υπάρχει και η φύση στα χειρότερά της, έως αδιανόητα για τη μικρότητα και θνητότητά μας]. Το κελάηδισμα, έλεγε ο Τζιάκομο Λεοπάρντι, είναι κοντά στο γέλιο του ανθρώπου. Πουλιά: ελευθερία, λοιδορία βαρύτητας, γέλιο, κίνηση, πανοψία. Η ζωή, ναι, συνεχίζεται, αλλά με πόσα δεσμά, με πόση λύπη, κόρη μου. Κοτσυφάκι μου.

πηγή

photo/pixabay