O νεοκρατισμός και τα "αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού"

"Σε αντίθεση με άλλες χιονοθύελλες, το χιόνι έπεσε μέρα μεσημέρι, ενώ συνήθως πέφτει βράδυ".

Κ. Μητσοτάκης 

Ένα από τα ιερότερα ιδεολογικά τοτέμ της Μεταπολίτευσης, που εξακολουθεί να επιβιώνει από τα χτυπήματα της μοίρας είναι το "μεγάλο Κράτος" (ισάξιο της Μεγάλης Ιδέας) με τη μορφή ενός καλοκάγαθου γίγαντα, που μοιράζει δώρα στα παιδάκια, τρέχει αμέσως, όπου τον φωνάξουν με αυταπάρνηση, προστατεύει τους ανθρώπους από τον κακό τους εαυτό, ε, και στην ανάγκη ρίχνει και κανά πατρικό μπερντάχι ξύλο προς συμμόρφωση, όταν κάποιοι απροσάρμοστοι δεν παίρνουν από λόγια.

Και μπορεί μεν να χρεώνεται στην αριστερά και το ΠΑΣΟΚ από διάφορους αυτοαποκαλούμενους νεοφιλελεύθερους (που πλούτισαν με το χρήμα των φορολογουμένων) αυτή η λατρεία προς κάθε τί κρατικό, αλλά στην πραγματικότητα διατρέχει όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου και του εξωκοινοβουλίου (τους εξωτερικούς συνεργάτες, όπως λέμε).

Δείτε, για παράδειγμα, με ποιο παλαιοπασοκικό τρόπο αποφάσισε η κυβέρνηση να παρηγορήσει τους οδηγούς, που εγκλωβίστηκαν μέρα μεσημέρι από τα χιόνια στην Αττική Οδό, αλλά και τους χιλιάδες δύσμοιρους, που ξεπάγιασαν από τις πολυήμερες διακοπές ρεύματος. 2.000 ευρώ το εγκλωβισμένο ΙΧ, 2 επίσημες αργίες για όλους συν δύο «άδειες από τη σημαία» –με τη μορφή της τηλεργασίας– στους κρατικούς υπαλλήλους, που προστατεύονται επισήμως με καθεστώς «natura».

Μα πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά σε αυτή τη χώρα, όταν η επίσημη θρησκεία είναι το “παλιό ΠΑΣΟΚ” και ο αγαπημένος άγιος, ο άι Βασίλης;

Για να μην αδικούμε, όμως, τον Ελληνισμό, ο θρύλος του μεγάλου κράτους δοξάζεται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες –όχι μόνο του Νότου– καθώς το κράτος εξακολουθεί να είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης, και τι εργοδότης! Ο θρύλος εξακολούθησε να παραμένει ζωντανός και εν μέσω της «λαίλαπας του νεοφιλελευθερισμού», δηλαδή της μεταβίβασης αρμοδιοτήτων και περιουσίας στους «ιδιώτες». Η νέα συνθήκη δεν μείωσε, αντίθετα πολλαπλασίασε την ισχύ του γραφειοκράτη, του δήμαρχου και του κομματάρχη, ενίσχυσε το γλέντι μ’ ό,τι) θα μπορούσε και δεν θα μπορούσε να έχει σχέση με τα συμφέροντα των εργολάβων, επιπλέον πρόσθεσε και νέα γραφειοκρατία, που, όπως γνωρίζουμε από τα δημόσια οικονομικά, είναι λόγος ύπαρξης, όπως το κέρδος για μια εμπορική επιχείρηση.

Προϊόντος του χρόνου, το Κράτος, αφού καταβρόχθισε τα πάντα, από το φυσικό περιβάλλον ως την τελευταία ικμάδα ανθρώπινης δημιουργικότητας, βούλιαξε παρασύροντας τα πάντα στο βυθό κάπου το 2010…

Για την αριστερά όλων των τάσεων τα πράγματα ήταν και παραμένουν εξαιρετικά απλά: μεγάλο κράτος=σοσιαλισμός, μικρό κράτος=καπιταλισμός. Ο συντομότερος δρόμος προς το σοσιαλισμό δεν είναι άλλος, φυσικά, από τους αθρόους διορισμούς στο βασίλειο της τεμπελιάς, που λέγεται Δημόσιο.

Στο κάτω-κάτω η δικτατορία του προλεταριάτου αποτελεί μία μεταβατική, κρατικιστική περίοδο μετά την αναμενόμενη σοσιαλιστική επανάσταση, κατά την οποία η εργατική τάξη, σε συμμαχία με τους αγρότες, εξουδετερώνει πολιτικά την αστική τάξη και αναλαμβάνει την σταδιακή οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας, ώσπου να αυτοδιαλυθεί το κράτος και να καταργηθούν οι διακρίσεις σε κοινωνικές τάξεις.

Στις μέρες της παράνοιας που ζούμε, δεν έχει νόημα, πλέον, η πολιτική απαίτηση για Μεγάλο Κράτος, διότι απλούστατα επέστρεψε ξανά (αν είχε φύγει και ποτέ…) … Για την ακρίβεια είναι παντού, από τον λεγόμενο δημόσιο χώρο, ως την κρεβατοκάμαρα και το παιδικό playroom. Με νέα ορμή, νέες έκτακτες εξουσίες επ’ αόριστον, με ιδιαίτερα απλοποιημένες διαδικασίες έκδοσης των διαταγμάτων –αρκεί μια κοινή υπουργική απόφαση για να κλείσουν τα καταστήματα σε όλη την επικράτεια–, εκσυγχρονισμένο με τα ψηφιακά μπλιμπλίκια της εποχής μας, έρχεται σύμφωνα με τον κεϋνσιανό θρύλο να καταλάβει το ζωτικό χώρο, που άφησε η «αγορά» και οι αστοχίες της.

Μαζί της επέστρεψε και η «αυθεντία», η μια και μοναδική αλήθεια, και ο συγκεντρωτισμός σε κάθε μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Χαρές και πανηγύρια στους ιδεολογικούς υποστηρικτές του κρατικισμού, της αριστεράς και της δεξιάς.

Μιας τέτοιας μορφής οργάνωση, που παραπέμπει ευθέως στο ναζιστικό ιδεώδες για την εξουσία και την κοινωνία, το πρώτο-πρώτο πράγμα που απαγορεύει, είναι η ελεύθερη βούληση σε όσους στελεχώνουν τις κρατικές δομές, οι οποίοι δεν οφείλουν, απλώς, να κάνουν το καθήκον τους, αλλά να ταυτιστούν με αυτό!

Κοινωνικός ρόλος και ατομική ευθύνη θα ταυτίζονταν. Με βάση αυτή τη ναζιστική λογική φαντάζει, πλέον, απολύτως λογικό διάφοροι πρωτοκλασάτοι αναρχιστές να αρνούνται το δικαίωμα στους αστυνομικούς υπαλλήλους να ασκούν τα καθήκοντά τους (δλδ να δέρνουν…) αν προηγουμένως δεν έχουν εμβολιαστεί υποχρεωτικά. Αντιστοίχως, δεν μπορεί ένας γιατρός να ασκήσει το λειτούργημά του, αν δεν αναγνωρίσει την «επιστήμη» εμβολιαζόμενος κλ.π. κ.λπ. Αυτό καταντά πρόβλημα γιατί αφ’ ενός είναι αδύνατο να βρεθούν τόσοι πολλοί ηλίθιοι δημόσιοι υπάλληλοι και επιπλέον φανταστείτε τί είδους υπηρεσίες θα παράγουν παντελώς ηλίθιοι «λειτουργοί». Μια ματιά μόνο στην τρομακτική θνησιμότητα που καταγράφεται στα ελληνικά νοσοκομεία, που δεν βγαίνει ζωντανός κανείς από τις ΜΕΘ, είναι αρκετή για το ποιόν όσων υπηρετούν τη δημόσια υγεία, από τον τραπεζοκόμο ως τον διοικητή του νοσοκομείου. Ή για παράδειγμα, δείτε την αντιμετώπιση μιας μάλλον μέτριας χιονοθύελλας.

Για περισσότερα, ο αναγνώστης παραπέμπεται στο πόνημα του Ευάγγελου Λεμπέση "Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω" (1942)…

Λ.  

πηγή