Η ΝΑΤΟφροσύνη βλάπτει σοβαρά! *

Η χώρα μας δια της πολιτικής ηγεσίας (και με τη σύμφωνη γνώμη των κομμάτων Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ) έσπευσε να πάρει θέση στο πλευρό της νατοϊκής συμμαχίας και να υιοθετήσει άκρως επιθετικούς τόνους ενάντια στη Ρωσία. Η μόνη ελαφρά διαφοροποίηση στο μπλοκ των «τριών» ήταν οι υποτονικές διαφωνίες του ΣΥΡΙΖΑ για την αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία. Γι’ αυτό ο Κ. Μητσοτάκης έσπευσε να δηλώσει ευχαριστημένος από το πνεύμα που εκδηλώθηκε στη σχετική συζήτηση στην Βουλή.

 

Ακολούθησε ένα κρεσέντο τοποθετήσεων σε αυτό το πνεύμα («είμαστε πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας», «είμαστε η Δύση, ανήκουμε στην ελευθερία», «αυτό είναι το στρατόπεδό μας») και πλήρης προσχώρηση στην αντιρωσική ατμόσφαιρα που επιβάλλεται κατά παραγγελία των ΗΠΑ. Πίσω από αυτά βρίσκεται η ρηχή αντίληψη των ελληνικών ελίτ, να ταυτίζουν τα «συμμαχικά» συμφέροντα με τα ζητήματα κυριαρχίας της χώρας – ή, ακόμα χειρότερα, να τα βάζουν πιο πάνω. Νοιώθουν ότι μέσα στη «συμμαχική οικογένεια» μπορούν να έχουν μια κάποια υπόσταση, προωθώντας όχι ανάγκες και προϋποθέσεις για την ελληνική κυριαρχία, αλλά τα υπεργολαβικά συμφέροντα διαφόρων μερίδων των ελίτ.

Ακόμα χειρότερα, η στάση αυτή δεν φαίνεται να λογαριάζει σοβαρά το τι αναταράξεις και ποια τσουνάμι προς τη Βαλκανική και τη Ν.Α. πλευρά της Ευρώπης και της Μεσογείου θα αντιμετωπίσουμε. Ούτε ακόμα το τι σημαίνει μια μεγάλη αναβάθμιση της Τουρκίας σαν ενδιάμεσης χώρας, μεσολαβητή και μεγάλου διαπραγματευτή, με άμεσες βλέψεις επί της ελληνικής επικράτειας.

Αλλά θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε την Τουρκία ως «δάσκαλο από την ανάποδη», που λέγανε οι Κινέζοι. Δηλαδή, να δούμε πώς μια χώρα που μέχρι το 1980 ήταν σκληρά δεμένη με τον δυτικό –κυρίως αμερικανικό– παράγοντα, έφθασε να είναι μέλος του G20, να ορίζει πόσο και πώς θα λειτουργούν οι αμερικανικές βάσεις επί τουρκικού εδάφους, να έχει σχέσεις με τη Ρωσία και μάλιστα αναβαθμισμένες, να συνάπτει συμφωνίες με την Ουκρανία, και άλλα, που υποδεικνύουν τον έμπρακτο επεκτατισμό της – όντας πάντα μέλος του ΝΑΤΟ και αποσπώντας ωφελήματα σε κάθε κίνησή της. Τώρα η Τουρκία καταδικάζει την εισβολή στην Ουκρανία, αλλά δεν εφαρμόζει κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία.

Η «πρόθυμη Ελλάδα» ακούει τον Πάιατ, χαιρετίζει υποτακτικά κάθε Αμερικανό πρόεδρο (Μπους, Κλίντον, Ομπάμα, Τραμπ, Μπάιντεν), και τώρα αναβιώνει το περίφημο «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας» με το να περηφανεύεται πως είναι ο πιο καλός μαθητής και ανήκει στα πιο πειθαρχημένα «νατοϊκά εδάφη». Βαυκαλιζόμαστε τονίζοντας πως είμαστε το «ανατολικότερο άκρο της Δύσης», κάτι σαν ακρίτες του ατλαντισμού, και παρέχουμε «γην και ύδωρ» σε Δανειστές, Τροϊκανούς και Αμερικανούς στρατάρχες…

Οι ελίτ της χώρας έχουν ήδη προσανατολιστεί και υπηρετούν τη νέα σκληρή στρατοπέδευση στο νατοϊκό άρμα («η σωστή πλευρά της ιστορίας»), οδηγώντας τη χώρα σε επιλογές που αποδυναμώνουν την κυριαρχία της. Φαντασιώνονται μια ομπρέλα προστασίας από τη νατοϊκή οικογένεια, ξεχνώντας όλα τα μαθήματα της πρόσφατης ιστορίας (χούντα και Κυπριακό, που οδήγησε στην έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ – άλλοι καιροί…). Κλείνουν τα μάτια στην ανοικτή πριμοδότηση της Τουρκίας από όλη τη Δύση, τις ειδικές σχέσεις της Ρωσίας με την Τουρκία, την ανοικτή εχθρότητα της Ρωσίας προς τις ελληνικές θέσεις και στο Κυπριακό, την υπονόμευση των οικονομικών σχέσεων με τις κυρώσεις που διατάσσουν οι ΗΠΑ και ακολουθούν οι Ευρωπαίοι. Κλείνουν τα μάτια για τις αναστατώσεις στη Βαλκανική. Δεν μπορούν καν να διακρίνουν την προσεκτική στάση της Σερβίας ή τη διαφοροποίηση της Κροατίας. Είπαμε, είμαστε «ο πιο καλός μαθητής». Που ίσως αποδειχθεί και «ο πιο ηλίθιος».

Η Ελλάδα μπορεί να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο. Τον δρόμο της απόκτησης βαθμών κυριαρχίας (ναι, σε δύσκολες συνθήκες) και της υπό προϋποθέσεις συσπείρωσης και ανασυγκρότησης του λαού. Η Ελλάδα μιας ουδέτερης τοποθέτησης, ενεργητικής υποστήριξης της ειρήνης, σοβαρής στάσης σε όλες τις κρίσεις, με γνώμονα το μη κουρέλιασμα της χώρας. Χώρα με βαθμούς κυριαρχίας, όχι πολεμικό ορμητήριο της Δυτικής συμμαχίας, όχι πεδίο βολής, όχι λάφυρο επεκτατικών σχεδίων γειτόνων. Χρειάζεται πραγματικά πολυδιάστατη πολιτική, κι όχι χώρα δε(δο)μένη στο άρμα του αμερικανονατοϊκού στρατοπέδου, και μάλιστα με ανατιναγμένη την όποια ευρωπαϊκή διάσταση…

* editorial από τον 'Δρόμο' του Σαββάτου 05.03.2022

Πηγή: edromos.gr - via