Πολεμικές σκέψεις

Κώστας Ζαφειρόπουλος

Το 2016 είχα ταξιδέψει για μια εβδομάδα στην Ουκρανία σε μια προσπάθεια να καταλάβω τι συνέβαινε σε αυτή τη χώρα δύο χρόνια μετά τα γεγονότα του Μαϊντάν, μακριά από τα biases των αντικρουόμενων αφηγήσεων. Τότε υποτίθεται ότι διατηρούνταν η συμφωνία εκεχειρίας του Μινσκ, στην πραγματικότητα όμως ο πόλεμος, στρατιωτικός και διπλωματικός, συνεχιζόταν.

Πάνω από 10.000 άτομα είχαν χάσει τη ζωή τους, ήδη χιλιάδες ήταν οι εκτοπισμένοι, η οικονομική κρίση βάθαινε, σε μια μάλλον διχασμένη χώρα με ασθενή εθνική ταυτότητα. «Στην Ουκρανία δεν υπάρχει διαπλοκή πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ, υπάρχει ταύτιση.

Πολλοί δικαστές έχουν πέντε Πόρσε ο καθένας και βίλες εκατομμυρίων. Το ίδιο και πολλοί βουλευτές, των οποίων ο επίσημος μισθός είναι 300 ευρώ» μου έλεγε τότε ένας δυτικός διπλωμάτης. Οσους αναφερόμασταν τότε, πέρα από τον ρωσικό ιμπεριαλισμό, στην περίσφιγξη της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ, στην Ακροδεξιά στην Ουκρανία, στο τάγμα Αζόφ, στον Δεξιό Τομέα, μας κατηγορούσαν ως πουτινικούς, ρωσόφιλους, μπολσεβίκους, αντιευρωπαϊστές και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Κατ’ αναλογία το ίδιο συμβαίνει και τώρα.

Ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι εκλέχθηκε το 2019 με την υπόσχεση να καταπολεμήσει τη διαφθορά στη χώρα του, αλλά το όνομά του εμφανίστηκε μέχρι και στη λίστα των Panama Papers. Τις τελευταίες μέρες ο ίδιος, εν πολλοίς συνυπεύθυνος για τις εξελίξεις, παρουσιάζεται ως ο ηρωικός πολεμιστής της αντίστασης, στη μάχη του Καλού ενάντια στο απόλυτο Κακό, τον «διαβολικό» Πούτιν.

Η ωμή εισβολή της Ρωσίας, οι ανθρώπινες απώλειες και η καταστροφή υποδομών ενισχύουν, όπως ήταν βέβαιο, τον πατριωτισμό των Ουκρανών και τη διεθνή συμπάθεια. Αν κάτι όμως είναι πραγματικά δύσκολο αυτές τις ώρες για έναν παρατηρητή, δεν είναι μόνο να προβλεφθούν η στρατιωτική εξέλιξη του πολέμου, οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες σε όλους τους τομείς, αλλά μια πραγματική καταγραφή τού τι πραγματικά συμβαίνει την ώρα που διασταυρώνονται τα πυρά της προπαγάνδας.

πηγή