Η Οικονομία είναι το όπλο. Η Πολιτική είναι να ξέρεις πότε να τραβήξεις τη σκανδάλη.
Από την ταινία "Ο Νονός" του Μάρτιν Σκορτσέζε
Απ’ ότι φαίνεται οι σχετικά πρόσφατες απειλές τόσο του Τζο Μπάιντεν όσο και της Βικτώρια Νούλαντ για τους δύο αγωγούς αερίου Nord Stream, έγιναν πραγματικότητα.
Το πιο σύντομο ανέκδοτο της ημέρας (28η Σεπτέμβρη) πρόσφερε η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Τζένιφερ Γκρίφιν του Fox News:
Η ερώτησή μου στην ενημέρωση του Πενταγώνου σήμερα: Μπορείτε να αποκλείσετε την ανάμειξη των ΗΠΑ;
Ανώτερος στρατιωτικός αξιωματούχος: «Ναι, δεν είχαμε καμία απολύτως ανάμειξη»…
Συμπωματικά (ή όχι), μόλις την προηγούμενη ημέρα του σαμποτάζ στους αγωγούς, χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στη Γερμανική παραθαλάσσια πόλη Λούμπμιν, ζητώντας την επαναλειτουργία του Nord Stream 2[1]. Η σημειολογία της συγχρονικότητας είναι σίγουρα ισχυρή.
Αυτό που σίγουρα δεν αποτελεί σύμπτωση είναι ότι το σαμποτάζ πραγματοποιείται με την ολοκλήρωση των δημοψηφισμάτων στις περιοχές της Ουκραΐνας, που κατέλαβε ο Ρωσσικός στρατός. Η ένταξη των περιοχών αυτών στη Ρώσσικη αυτοκρατορία και η μερική επιστράτευση που ανακοινώθηκε από τον Πούτιν αναπόφευκτα σημαίνουν πως το επίπεδο της στρατιωτικής βίας στην Ουκραΐνα θα αναβαθμιστεί σημαντικά. Δεν θα πρόκειται πλέον για «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», όπου τηρούνται ορισμένα όρια (π.χ. δεν αγγίζεται η αντίπαλη ηγεσία, δεν επιδιώκεται η μεθοδική καταστροφή πολιτικών υποδομών), αλλά για επιπλέον ανοιχτό πόλεμο με περισσότερη ελαστικότητα ως προς την ερμηνεία των «κανόνων» ή την απουσία αυτών.
Οι Ρώσσοι, λοιπόν, δημιουργούν το νομικό υπόβαθρο, για να συνεχίσουν δίχως «γάντια» όσα ήδη κάνουν. Βέβαια, το ίδιο πράττουν και οι Αμερικανοί, που ωστόσο διατηρούν πολύ μικρότερο ενδιαφέρον για οποιοδήποτε «νομικό υπόβαθρο». Ο χρόνος του πολέμου θα συμπυκνωθεί και θα επιταχυνθεί· οπότε, οποιοδήποτε κέρδος επιθυμεί ο καθένας κοιτάζει να το αρπάξει το συντομότερο.
Με το παραπάνω, δεν εννοούμε ότι ο πόλεμος θα τελειώσει σύντομα. Μία εύκολη και βασική παρατήρηση που μπορεί να κάνει κάποιος είναι ότι κανένας από τους εμπλεκόμενους δεν βιάζεται να τελειώσει ο πόλεμος. Είναι ένας «αργός» πόλεμος –«αργός» κατ’ αρχάς από την ίδια τη μορφή που του προσέδωσε η Ρώσσικη ηγεσία– και κατά δεύτερον, από την άμεση εμπλοκή των Δυτικών. Οι δυνάμεις που ενέπλεξαν και οι τακτικές που εφάρμοσαν οι Ρώσσοι μπορεί να ήταν αρκετές για μια νικηφόρα προέλαση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετές για να πετύχουν μια συντριπτική και αποφασιστική νίκη σε σύντομο χρόνο.
Δεν χωρά αμφιβολία πως ο «αργός» πόλεμος εξυπηρετεί άριστα και τους Δυτικούς, δίνοντάς τους τον χρόνο να τακτοποιήσουν «τα του οίκου τους» στη βάση των πολιτικών του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF): πράγμα που φυσικά είναι σε γνώση των Ρώσσων. Είναι, επίσης, γνωστό πως για χρόνια οι Ρώσσοι ολιγάρχες χρηματοδοτούσαν με άφθονα εκατομμύρια τα συνέδρια του WEF και τις «κοσμικές εκδηλώσεις» του, μετά των… απαραίτητων αιθέριων υπάρξεων. Γνωρίζουν πολύ καλά το τί ακριβώς θέλουν να κάνουν οι Δυτικές οικονομικές ελίτ στη Δύση και για ποιόν λόγο χρειάζονται τον πόλεμο.
Όταν μιλάμε για «Δυτικούς», δεν εννοούμε ούτε τον Γερμανό Σόλτς, ούτε το Γάλλο Μακρόν, ούτε τη Βρεττανίδα Λιζ Τρας, ούτε τον Αμερικανό Μπάιντεν. Εννοούμε την οικονομική ολιγαρχία που εξουσιάζει τη Δύση με σιδερένιο χέρι και η οποία τις τελευταίες δεκαετίες έχει δαπανήσει πολλή ενέργεια στην επίτευξη ενός επιπέδου σύγκλισης και συνεννόησης στους κόλπους της, επιχειρώντας μάλιστα να επεκτείνει τη σύγκλιση αυτή με την αντίστοιχη Ρώσσικη και Κινέζικη ολιγαρχία. Τους οικονομικούς ιμπεριαλιστές, που αγκαλιά με τους μιλιταριστές, ορίζουν τις πολιτικές πλατφόρμες που γίνονται η «Βίβλος» κάθε κράτους και το αφήγημα του κάθε φιλόδοξου πολιτικάντη. Αυτοί είναι η «Δύση» και το πολιτικό προσωπικό είναι απλώς τα κατοικίδιά τους.
Επίσης, όταν αναφερόμαστε στον πόλεμο, δεν εννοούμε απαραίτητα την στρατιωτική σύγκρουση. Η στρατιωτική σύγκρουση στην περίπτωση της Ουκραΐνας δεν είναι καν η σημαντικότερη παράμετρος – σημαντικότερη με την έννοια των τελικών στόχων. Εξυπηρετεί ως αναγκαία καύσιμη ύλη, για να συντηρείται, να αιτιολογείται και να αναβαθμίζεται ο οικονομικός πόλεμος, ο οποίος είναι και αυτός που μπορεί να παράγει κυριαρχικά αποτελέσματα σε παγκόσμια κλίμακα. Αποτελέσματα που είναι σαφώς υπέρτερα από οποιαδήποτε τοπική στρατιωτική σύγκρουση.
Αυτός ήταν εξ αρχής ο στόχος των οικονομικών κυρώσεων και όχι η «τιμωρία» της Ρωσσίας: το να μετατραπεί δηλαδή μια τοπική σύγκρουση σε ανοιχτή παγκόσμια σύγκρουση. Η δήθεν «τιμωρία» κατά της Ρωσσίας (η οποία διαθέτει όλους τους αναγκαίους πόρους για να ανταπεξέλθει) να μετατραπεί σε πραγματική τιμωρία κατά όλου του κόσμου. Χτυπάς έναν γίγαντα, ο οποίος στην ουσία δεν μπορεί να ηττηθεί όσο και να ματώσει (το αντίθετο θα σήμαινε πυρηνικό πόλεμο), στοχεύοντας στην πραγματικότητα στα δισεκατομμύρια των μυρμηγκιών που παρακολουθούν παγωμένα από τον φόβο τους, χωρίς να αντιδρούν στις επιπλέον αλυσίδες που ήδη τυλίγονται ασφυκτικά γύρω τους, την ώρα μάλιστα που τους φτωχοποιούν αμετάκλητα.
Στη διαδικασία αυτή η Ουκραΐνα είναι «απλώς» ένα επιλεγμένο πεδίο μάχης και οι Ουκρανοί «απλώς» κρέας για τα κανόνια. Στρατιωτικά, ο πόλεμος είναι τελειωμένη υπόθεση και το μέλλον της Ουκραΐνας ήδη προδιαγεγραμμένο. Οι Ρώσσοι εξουσιαστές αυτό που θέλουν θα το πάρουν. Το θέμα είναι να μην το πάρουν τόσο γρήγορα ή τόσο εύκολα, κάτι που εξασφαλίζεται με την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην Ουκραΐνα. Ούτε οι ίδιοι οι Ρώσσοι θέλουν να τελειώσουν γρήγορα: «Δεν βιαζόμαστε στην Ουκραΐνα» δήλωσε ο Πούτιν σε συνέντευξή του στη Σαμαρκάνδη, αφήνοντας έκπληκτους τους δημοσιογράφους, και η Δυτική ολιγαρχία ανακουφίστηκε. Την αλήθεια είπε. Δεν προσπαθούσε να δικαιολογηθεί για την ασήμαντη στρατηγικά Ρώσσικη οπισθοχώρηση στο Χάρκοβο. Ο οικονομικός πόλεμος που διεξάγεται χρειάζεται κάποιον χρόνο ωρίμανσης ώστε να παράγει εμφανώς τα αποτελέσματά του. Έως τότε, η στρατιωτική σύγκρουση θα επιδιωχθεί να συνεχιστεί και να κλιμακωθεί πάση θυσία, ενδεχομένως και με ανάφλεξη σε κάποιο άλλο σημείο.
Τα υπόλοιπα είναι για να διαφωνούν μεταξύ τους οι ιστορικοί του μέλλοντος. Το λεγόμενο «blame game» είναι απαραίτητο. Κάποτε ο πόλεμος θα τελειώσει και τότε θα αποκτήσει πολιτική σημασία στα πλαίσια κάποιου κίβδηλου ιστορικού αφηγήματος, αναφορικά με το ποιός αρουραίος των υπονόμων είναι ο «καθαρός» και ποιός ο «λερωμένος».
Όποιος θέλει να κατανοήσει τί συμβαίνει, θα πρέπει να επικεντρωθεί στον οικονομικό πόλεμο και στις κοινωνικές του στοχεύσεις. Μέρος των οποίων είναι και οι «πράσινες» πολιτικές στις οποίες «εκπαιδευόμαστε» εσχάτως και δευτερευόντως στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ο πόλεμος αυτός δεν θα καθορίσει απλώς την αρχιτεκτονική της «διεθνούς τάξης» των επόμενων δεκαετιών, αλλά πλέον και το ίδιο το μέλλον του πολιτισμού. Γνωρίζουμε από την Β΄ Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή ότι η σταθερότητα και η μακροημέρευση μιας επιδιωκόμενης «διεθνούς τάξης» είναι ευθέως ανάλογη της ποσότητας του πόνου και του αίματος. Είναι αληθές πως έτσι «πείθονται» οι λαοί, για το «αναγκαίο» αυτής της «τάξης», αντί να «αλλοιθωρίζουν» προς κάτι διαφορετικό ή καλύτερο. Όσος περισσότερος ο πόνος τόσο το καλύτερο…
Γι’ αυτό, η μόνη ενδεδειγμένη απάντηση είναι αυτή που έδωσαν πάνω από 70 χιλιάδες διαδηλωτές στην Πράγα: NOT OUR WAR.
Ας μην παρασυρόμαστε από την επιδιωκόμενη πόλωση που προσπαθεί να αναστήσει τεχνητά το πάλαι ποτέ «σιδηρούν παραπέτασμα». Όπως ήταν «ανάγκη» να υπάρξουν οι «εμβολιασμένοι» και οι «ανεμβολίαστοι», έτσι τώρα πρέπει να υπάρξουν αυτοί που είναι στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας και οι «πράκτορες του Πούτιν». Πίσω από τις κουρτίνες, συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ας δούμε τί έλεγε η Κριστίν Λαγκάρντ, νυν πρόεδρος της ΕΚΤ, τότε υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, σε ομιλία της σε συνέδριο της Τράπεζας της Γαλλίας το 2011[2]:
Το σημείο εκκίνησής μας είναι να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την επίτευξη δύο στενά συνυφασμένων στόχων, δηλαδή, αφενός, την ισχυρή, βιώσιμη και ισορροπημένη ανάπτυξη και, αφετέρου, την ομαλή μετάβαση σε έναν πολυπολικό από οικονομική και νομισματική άποψη κόσμο. […] Η G20 κατέληξε σε συμφωνία για την προώθηση της ομαλής μετάβασης από έναν κόσμο όπου ένας μικρός αριθμός οικονομιών, με τα νομίσματά τους, αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου και του εμπορίου, σε έναν πολυπολικό κόσμο, όπου οι αναδυόμενες χώρες και τα νομίσματά τους αντιπροσωπεύουν ένα αυξανόμενο αν όχι κυρίαρχο μερίδιο.
Ας δούμε τί είπε και ο Γερμανός Καγκελάριος Όλαφ Σολτς στο φετινό συνέδριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, εν μέσω του πολέμου[3]:
Βλέπω μια άλλη παγκόσμια εξέλιξη που αποτελεί καμπή. Βιώνουμε τι σημαίνει να ζούμε σε έναν πολυπολικό κόσμο. Ο διπολισμός του Ψυχρού Πολέμου ανήκει στο παρελθόν, όπως και η σχετικά σύντομη φάση κατά την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν η μόνη εναπομείνασα παγκόσμια δύναμη[…] Το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι ο πολυπολικός κόσμος θα είναι επίσης ένας πολυμερής κόσμος;
Δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε, τέτοιου είδους δηλώσεις˙ υπάρχουν πολλές από Δυτικούς αξιωματούχους. Επομένως, όταν ο Πούτιν μιλά για την έλευση μιας «πολυπολικής» τάξης πραγμάτων, μάλλον παραβιάζει ανοιχτές θύρες. Όλοι συμφωνούν στο να γίνει η εξουσιαστική τάξη «πολυπολική», απλούστατα γιατί μόνο αυτή μπορεί να είναι μια ρεαλιστικά σταθερή διάδοχος κατάσταση της προηγούμενης «μονοπολικής» τάξης πραγμάτων, εάν θέλουν οι οικονομικές ελίτ να εξακολουθήσουν να κατέχουν την τεράστια δύναμη που απέκτησαν. Αυτό είχε προβλεφθεί και από τον Κίσσιγκερ στο βιβλίο του «Διπλωματία» ήδη από τη δεκαετία του ‘90, όπου έγραφε ότι η κυριαρχία του ενός (των ΗΠΑ) θα κρατήσει πάνω κάτω 15 χρόνια και καλούσε από τότε τους Αμερικανούς να μην θεωρήσουν ως κάτι «κακό» τον ιστορικά αναπόφευκτο περιορισμό του ρόλου τους.
Φυσικά ο διάβολος κρύβεται όπως πάντα στις λεπτομέρειες. Ποια ακριβώς θα είναι η θέση του καθενός σ’ αυτήν την πολυπολική τάξη;
Πώς θα επιτευχθεί η αποδολλαριοποίηση του πλανήτη με την παράλληλη έλευση των νέων ψηφιακών προγραμματιζόμενων νομισμάτων (CBDCs), απόλυτα ελεγχόμενων από τις κεντρικές τράπεζες, χωρίς την «πειθώ» μιας κολοσσιαίας οικονομικής κρίσης που «χρεώνεται» στην αιματηρή παράσταση ενός μεγάλου πολέμου;
Και κυρίως: πώς είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί ο ασφυκτικά ελεγκτικός κοινωνικός και οικονομικός μετασχηματισμός που προβλέπει ο λεγόμενος «συμμετοχικός καπιταλισμός» του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ δίχως το τρομοκρατικό πλαίσιο ενός μεγάλου πολέμου;
NOT OUR WAR…
Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αποποίηση ευθυνών: Το ιστολόγιο δεν παρέχει συμβουλές, προτροπές και καθοδήγηση.
Εισέρχεστε & εξέρχεστε με δική σας ευθύνη :)