Ποινές για τον θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη

Ολοκληρώθηκε σε πρώτο βαθμό η δίκη των 9 ατόμων που αποδεδειγμένα συστηματικά εξευτέλιζαν, βασάνιζαν και κακοποιούσαν στην Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων, τον Βαγγέλη Γιακουμάκη με αποτέλεσμα να τον οδηγήσουν στην αυτοκτονία (;).
Από τα 9 άτομα καταδικάστηκαν τα 8, εκ των οποίων οι 3 σε 150 ώρες κοινωνική εργασία λόγω του ότι ήταν ανήλικοι την περίοδο που κατηγορούνται, ενώ 5 άτομα καταδικάστηκαν σε 36 μήνες εξαγοράσιμη φυλάκιση προς 5 ευρώ την μέρα με ανασταλτικό χαρακτήρα στην έφεση.

Η απόφαση, ενώ δημιούργησε ικανοποίηση στην οικογένεια του Βαγγέλη Γιακουμάκη, στα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα και σε πολλές ιστοσελίδες προκάλεσε αντιδράσεις. Οι φυλακές και οι καταδίκες δεν λύνουν κοινωνικά προβλήματα, δεν «σωφρονίζουν» αυτούς που φυλακίζονται και δεν παραδειγματίζουν το κοινωνικό σύνολο. Αν τα παραπάνω ήταν ψέμματα, πολύ απλά δεν θα υπήρχαν εγκλήματα. Τα δικαστήρια που εξετάζουν και επιδικάζουν με βάση τους θεσπισμένους νόμους απ’ το Κράτος διάφορα περιστατικά, χρησιμεύουν άλλες φορές σαν βαλβίδα αποφόρτισης της προβληματικής κοινωνικής πραγματικότητας, σε μια χύτρα που συνεχίζει να είναι στο όριό της και άλλες εκδικητικά επιβάλλοντας σκληρότατες ποινές σε ενέργειες που στρέφονται κατά του Κράτους και μόνο, όπως σε διαδηλώσεις.

Για τους λόγους αυτούς ενώ στο ειδώλιο (δεν) κάθισαν 9 νταήδες έλειπε ο κομματικός προστάτης τους, ο γνωστός νεοδημοκράτης βουλευτής και υπουργός Χρήστος Μαρκογιαννάκης. Ο κομματικός τους προστάτης λοιπόν που μεσολάβησε ώστε κάποιοι από τους βασανιστές του Γιακουμάκη, να μην τιμωρούνται για τις επανειλημμένες αντικοινωνικές και επικίνδυνες συμπεριφορές τους, είχε αθωωθεί πανηγυρικά. Έτσι γίνεται σαφές ότι τέτοιες παρεμβάσεις πολιτικών είναι νόμιμες και ως εκ τούτου δεν επιφέρουν καμμία ποινή. Τα «τηλέφωνα» των πολιτικών νταβατζήδων είναι βασικός παράγοντας για την λειτουργία του Κράτους. Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.

Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης έφυγε όχι μόνο εξ αιτίας των 9 βασανιστών του και του πολιτικού τους προστάτη, αλλά και εξ αιτίας των καθηγητών που αντιλαμβάνονται την δουλειά τους μονόπλευρα, ως διδασκαλία αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα και τον ψυχισμό αυτών που διδάσκουν, με αδιαφορία για τον πόνο του άλλου, κυριευμένοι από έναν ωχ αδερφισμό και εν τέλει κοιτάζουν μόνο τον εαυτό τους και τον μισθό τους. Υπακούουν έτσι σε μια επιβαλλόμενη, από το Κράτος, αντίληψη του τύπου «κοίτα την δουλειά σου», «τι σε ενδιαφέρει εσένα», «θα μπλέξεις». Έτσι, καμμία ποινή δεν συνετίζει, εφ’ όσον υπάρχει Κράτος, Εξουσία και αντιλήψεις που εκπορεύονται από εκεί αλλά που, επίσης, καλλιεργούνται και αναπαράγονται από τμήματα της κοινωνίας .

E.

via