Έχασα τον Εαυτό μου Λόγω Έλλειψης Αγάπης.

Για να αναπτυχθώ ως άνθρωπος και να πραγματώσω πλήρως το δυναμικό μου, χρειάζομαι να με αγαπήσουν άνευ όρων για όλα όσα είμαι, σκέφτομαι και αισθάνομαι την κάθε στιγμή.

Με άλλα λόγια, χρειάζομαι να με αποδεχτούν, να με φροντίσουν και να με σεβαστούν. Χρειάζομαι να νιώσω ότι έχω αξία, ότι μετράω και ότι με παίρνουν στα σοβαρά. Κι ακόμα χρειάζομαι ασφάλεια να μπορώ να θυμώνω όταν με πληγώνουν ή να φοβάμαι όταν νιώθω απειλή, χωρίς να κινδυνεύω να τιμωρηθώ γι’ αυτό.

Αν έχω την ατυχία να με αγαπήσουν υπό όρους, αν στερηθώ δηλαδή τα αναγκαία για την ανάπτυξή μου, θα επιβιώσω μεν, αλλά θυσιάζοντας τις εμπειρίες, τους τρόπους ύπαρξης και τα κομμάτια του εαυτού μου που δεν προβλέπονται στους σχετικούς όρους (των γονιών* μου).

Αν έχω, δε, την ακόμα μεγαλύτερη ατυχία να με «αγαπήσουν» ΥΠΟ ΣΚΛΗΡΟΥΣ ΟΡΟΥΣ, και πάλι θα επιβιώσω (μάλλον…), αλλά αναπτύσσοντας επιπλέον έναν «διαταραγμένο» τρόπο να υπάρχω.

Το τίμημα που θα πληρώσω προκειμένου να λάβω την «αγάπη» που τόσο χρειάζομαι, είναι τεράστιο: θα προσαρμόσω τον εαυτό μου στην ιδέα που οι άλλοι έχουν για μένα, θα οχυρωθώ πίσω από ισχυρές άμυνες προκειμένου να τα βγάλω πέρα με τη ζωή, και μάταια θα αναζητώ την αγάπη που ποτέ δεν γνώρισα σε σχέσεις που δεν πρόκειται ποτέ να μου τη δώσουν.

* Στο εξής, όπου αναφέρεται η λέξη «γονείς» εννοούνται οι άνθρωποι που φροντίζουν τα παιδιά, όποιοι κι αν είναι αυτοί, σε όποιο φύλο κι αν ανήκουν.

ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΩ

Λόγω θέσης και λόγω ισχύος, οι γονείς κατασκευάζουν την πραγματικότητα του παιδιού τους και, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, του την επιβάλλουν. Το παιδί, όντας ο αδύναμος κρίκος της ιστορίας ως απόλυτα εξαρτημένο, ασπάζεται τον κόσμο του γονιού και δείχνει απεριόριστη εμπιστοσύνη – δεν έχει άλλη επιλογή άλλωστε, ο κόσμος εντός του οποίου βρέθηκε είναι ο μόνος διαθέσιμος κόσμος. Επιπλέον, το παιδί περιμένει (και ελπίζει και εύχεται…) ο γονιός του να κάνει αυτό που πρέπει: να νοιαστεί για εκείνο και να το προστατέψει.

Αν τα πράγματα πάνε κατ’ ευχήν, η πραγματικότητα των γονιών παρέχει όλα τα απαραίτητα μέσα και τις προδιαγραφές για την βέλτιστη ανάπτυξη του παιδιού: συνέπεια, σταθερότητα, αποδοχή και διαθεσιμότητα εκ μέρους των γονιών. Δεν σημαίνει, φυσικά, ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Ούτε σημαίνει ότι όλες μα όλες οι συμπεριφορές γίνονται άκριτα αποδεκτές. Άνευ όρων αποδοχή και αγάπη δεν σημαίνει ασυδοσία. Σημαίνει ότι ο γονιός αποδέχεται πλήρως το παιδί του ως έναν εν εξελίξει οργανισμό και ένα εν δυνάμει πρόσωπο.

Αυτά σε ό,τι αφορά τα ευνοημένα από την τύχη παιδιά. Για κάποια άλλα παιδιά, επειδή, ως γνωστόν, ο κόσμος δεν είναι δίκαιος, τα πράγματα παίρνουν τον κακό τον δρόμο.

Αντί να βρεθούν σε μια «ιδανική» συνθήκη σαν αυτή που μόλις περιγράψαμε, πολλά παιδιά ανοίγουν τα μάτια τους για πρώτη φορά μέσα σε ένα περιβάλλον ανθυγιεινό και αποστερητικό από το οποίο δεν έχουν καμία ελπίδα διαφυγής. Έρχονται αντιμέτωπα με μία πραγματικότητα χαοτική και παράλογη από την οποία αδυνατούν να βγάλουν νόημα. Σε τέτοιο βαθμό επικίνδυνη που, χωρίς υπερβολή, προσιδιάζει σε εμπόλεμη ζώνη όπου όλοι περπατούν στις μύτες των ποδιών: κρίσεις και εκρήξεις ξεσπούν με το παραμικρό, όρια παραβιάζονται, τα πάντα παρακολουθούνται και ελέγχονται, ενώ δεν επιτρέπεται καμία ελεύθερη επικοινωνία και καμία αυθόρμητη συναισθηματική έκφραση. Πρόκειται για ένα δυσλειτουργικό, ερμητικά κλειστό οικογενειακό σύστημα που κρύβει επιμελώς τα νοσηρά μυστικά του από τον εξωτερικό (υποτιθέμενα απειλητικό) κόσμο.

Συνεχεια
http://www.vivifatourou.gr/2014/09/1.html