Ρεπορτάζ στις Βρυξέλλες: Ιδια πανδημία, άλλος πολιτισμός

Στέλιος Κούλογλου

Το πάρκο είναι γεμάτο νέες και νέους σε παρέες, μεγαλύτερες από ότι επιτρέπεται, που λιάζονται στο γρασίδι. Το περιπολικό έρχεται και η αστυνομικός που κατεβαίνει λέει σε ήρεμο τόνο ότι οι παρέες πρέπει να αραιώσουν και μετά αποχωρεί. Το ξέρω κύριε Χρυσοχοϊδη, δεν είναι αστυνομία αυτή που δεν ρίχνει και λίγο ξύλο, για να δείξει ποιος κάνει κουμάντο στην πόλη. Απλώς εικόνες μεταφέρω.

Η αστυνομία του Βελγίου, όπως και όλης της Δυτικής Ευρώπης, γενικώς δεν αστειεύεται καθόλου. Αλλά η συμπεριφορά που περιγράφω εντάσσεται σε μία γενικότερη διαφορετική φιλοσοφία αντιμετώπισης της πανδημίας. Οι αστυνομικοί είναι εκπαιδευμένοι και έχουν οδηγίες να αποφεύγουν τους περιττούς καβγάδες με έναν πληθυσμό που έχει κουραστεί μετά από ένα χρόνο εγκλεισμού. Χρησιμοποιούνται αρκετές γυναίκες, για να αποφεύγονται συγκρούσεις τεστοστερόνης.
 
Το όλο κλίμα που επικρατεί είναι ήρεμο, τελείως διαφορετικό από αυτό στην Ελλάδα και έχει 4 αιτίες, πέρα από το γεγονός ότι η αστυνομία δεν κυνηγάει τους νέους στις πλατείες. Η πρώτη είναι ότι υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο. Όλοι ξέρουν παραδείγματος χάριν ότι την 1η Μαΐου θα ανοίξει η εστίαση. Και για να γίνει αυτό πρέπει πριν να υπάρξουν συγκεκριμένοι περιορισμοί, που δεν θα αλλάζουν κάθε εβδομάδα.
 
Φυσικά προσαρμογές γίνονται, ανάλογα με την εξέλιξη της πανδημίας. Από χθες,  επειδή ο αριθμός των κρουσμάτων, των εισαγωγών στα νοσοκομεία και των διασωληνωμένων αυξήθηκε,  ο αριθμός των ατόμων που μπορούν να συγκεντρώνονται σε εξωτερικούς χώρους μειώθηκε από 10 σε 4. Τα σχολεία σταματούν από αύριο Δευτέρα -και λόγω του καθολικού Πάσχα, την ερχόμενη εβδομάδα- και  προβλέπεται να ξανανοίξουν στις 19 Απριλίου.
 
Τα καταστήματα λιανικής που δεν θεωρούνται πρώτης ανάγκης, δουλεύουν με ραντεβού, ενώ μέχρι τώρα ήταν όλα ανοικτά. Μαζί με τα κομμωτήρια, νυχάδικα, ινστιτούτα αισθητικής κλπ θα επαναλειτουργήσουν πλήρως στις 25 Απριλίου. Όλα δηλαδή έχουν αρχή και τέλος.
 
Η δεύτερη αιτία είναι ότι υπάρχει ένα θωρακισμένο σύστημα Υγείας.  Το θανατηφόρο περσινό κύμα, που έφερε το Βέλγιο στην πρώτη θέση των θανάτων ανά πληθυσμό, οδήγησε σε μέτρα ενίσχυσης, για να μην επαναληφθεί η τραγωδία. Στις 27 Μαρτίου, 664 ήταν οι ΜΕΘ με περιστατικά covid, το ένα τρίτο περίπου των διαθέσιμων Μονάδων Εντατικής Θεραπείας. Πρέπει να ψάξεις τις εφημερίδες για τους αριθμούς αυτούς: δεν τρομοκρατούν τους κατοίκους ο τοπικός ΕΟΔΥ και τα κανάλια κάθε απόγευμα.
 
Το βελγικό υπουργείο Υγείας ανακοίνωσε ότι με τα νέα περιοριστικά μέτρα «υπάρχει μεγάλη πιθανότητα» να μην ξεπεραστεί ο αριθμός των 1000 ασθενών με covid σε ΜΕΘ, με την παράλληλη πρόβλεψη ότι στο τέλος Μαΐου περιμένουν να πέσει στο 300. «Ότι και να γίνει», μου είπε ο Πολ Εμίλ, ένας Βέλγος φίλος που πέρασε όπως και όλη η οικογένεια του τον ιό, «ξέρεις ότι αν αρρωστήσεις σοβαρά, από κοροναϊό ή κάτι άλλο σοβαρό, μπορείς να καταφύγεις σε νοσοκομεία, που θα σε φροντίσουν».
 
Οσοι έχουν ανάγκη να εισαχθούν σε ΜΕΘ, εισάγονται. Ίσως έτσι εξηγείται ότι παρότι τα ημερήσια κρούσματα που ανακοινώνονται είναι περισσότερα από την Ελλάδα (φυσικά κάνουν και πολύ περισσότερα τεστ), ο μέσος όρος των απωλειών ήταν 26,7  άνθρωποι, για την προηγούμενη εβδομάδα.
 
Η τρίτη παράμετρος της σχετικής ηρεμίας, είναι ότι η οικονομία δεν έχει καταστραφεί. Ο κλάδος της εστίασης που παραμένει κλειστή (δίνεται η δυνατότητα για take away) έχει πληγεί ιδιαίτερα και ο εστιάτορας με τον οποίο μίλησα μου είπε ότι το ποσό των 1300 ευρώ το μήνα (συν ένα αρχικό εφάπαξ τριών χιλιάδων ευρώ) δεν καλύπτει σε καμία περίπτωση τα έξοδα του.
 
Αλλά από τα μικρά μαγαζιά της γειτονιάς μέχρι τα πολυκαταστήματα, όλα ήταν όπως προανέφερα ανοιχτά μέχρι την Παρασκευή και τώρα δεν έκλεισαν τελείως. Αν ξεχνούσε κανείς τις μάσκες, οι εικόνες των εμπορικών δρόμων τις προηγούμενες μέρες δεν διέφεραν σε τίποτα από αυτές πριν την πανδημία.
 
Η τέταρτη αιτία είναι το πολιτικό σύστημα,  παρότι το Βέλγιο δεν διαθέτει καμιά κυβέρνηση- πρότυπο. Η χώρα παραμένει πάντα διχασμένη ανάμεσα σε Βαλλόνους και Φλαμανδούς, και οι λεπτές πολιτικές ισορροπίες προσφέρονται για πιέσεις. Όπως πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έτσι και των Βρυξελλών, βρέθηκε εκτεθειμένη με τα εμβόλια και χρειάστηκε να αλλάξει σχέδια και αποφάσεις.
 
Αλλά δεν άγεται και φέρεται από ομάδες συμφερόντων, τη μια από την Εκκλησία οπότε για ξεκάρφωμα πρέπει να ανοίξουν και τα νυχάδικα. Την άλλη από τα Ιδιωτικά Εκπαιδευτήρια που πιέζουν να ανοίξουν τα σχολεία, τα οποία -με την ευκαιρία- οι εδώ επιστήμονες θεωρούν βασικό παράγοντα διάδοσης του ιού. Δεν έχει βρει την πανδημία ευκαιρία για να ψηφίσει νόμους που δεν θα μπορούσε να περάσει υπό κανονικές συνθήκες, προκαλώντας αντιδράσεις. Δεν βλέπεις συνεχώς κομματικές κοκκορομαχίες στην τηλεόραση. Υπάρχουν σοβαρά ΜΜΕ που κάνουν τη δουλειά τους και σέβονται το κοινό τους. 
 
Δεν ανακοινώνονται μέτρα για την υγεία χωρίς να το ξέρει ο υπουργός Υγείας όπως τα αυτό-τεστ, που θα μοιραστούν από τα Φαρμακεία, χωρίς να το ξέρουν οι Φαρμακοποιοί. Δεν βγαίνει ο ένας υπουργός να κάνει εξαγγελίες για να ικανοποιήσει τους «δικούς του» επιχειρηματίες  ή ο άλλος να προκαταλάβει τους ενδοκυβερνητικούς αντιπάλους του.
 
Αυτό που δίνει μια αίσθηση σιγουριάς είναι ότι υπάρχει  κάποιο σοβαρό σχέδιο, πολιτικό, οικονομικό και υγειονομικό, αντιμετώπισης της πανδημίας,. Και το κυριότερο ίσως, ότι δεν βγαίνουν οι κυβερνητικοί να λένε τη μια ότι οι  ΜΕΘ είναι σπατάλη, την άλλη ότι όσες περισσότερες ΜΕΘ τόσο και περισσότεροι θάνατοι, την τρίτη ότι εκτός πεθαίνουν λίγοι, μόνο το 20%. Γενικώς, σέβονται περισσότερο τους πολίτες. Και όλα αυτά συνθέτουν έναν κάποιο πολιτισμό.

Πηγή