Το βεστιάριο της "κλινικοποιημένης" εποχής μας

Του Απόστολου Αποστόλου

Ο μεταπολιτευτικός φορμαλιστικός πολιτισμός μας, μας χάρισε πολλούς υπερεκτιμημένους καλλιτέχνες, αυτόκλητους συγγραφείς, ανυποψίαστους στοχαστές του μεσονυχτίου και αρειμάνιους δημιουργούς γενικότερης κακουγουστιάς.

Συρμοί, νοοτροπίες, ρεύματα, ήρθαν με μια ορμή παραζάλης που άγγιξαν τα 12 μποφόρ.

Γεμίσαμε έτσι από φληναφήματα, βεγγαλικά και καπνούς.

Με τα χρόνια όταν καταλάγιασε όλη αυτή η φασαρία καταλάβαμε τι μας έκλεβε την προσοχή μας και δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την κυριαρχία της σούπας που λεγόταν επικοινωνιακό τρικ των φιγουρατζήδων της νέας πολιτισμικής μεταπολιτευτικής βιομηχανίας.

Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης όλοι συμπορεύτηκαν με την αριστερά, μετά το 1980 κάποιοι είδαν ότι ο χώρος ήταν πολύ στρατευμένος και ανακάλυψαν όψιμα την ελληνική παράδοση, την ιδιοτροπία του νέου ελληνισμού και μαζί την Ορθοδοξία.

Στράφηκαν έτσι, στον ελληνικό πυρήνα και στον ελληνο-ορθόδοξο ορίζοντα. Μιλούσαν για το «άλλο οντολογικό γένος» εκείνο του Μάξιμου του Ομολογητή, του Νικόλαου Καβάσιλα, του Γρηγορίου του Νύσση, μεγάλων θεολόγων χωρίς να τους καταλαβαίνουν, αλλά και εκεί κάτι τους στένευε.

Παρεμπιπτόντως εκείνοι που μιλούσαν για την ελληνική παράδοση και την ορθόδοξη στάση ζωής δεν ήταν θεολόγοι αλλά πολιτειολόγοι, ακόμη και εφοπλιστές, τραγουδοποιοί, ποιητικό-φιλόσοφοι (που σκότωσαν την ποίηση και πυροβόλησαν τη φιλοσοφία) ζώντας κάποιοι από αυτούς μεγάλο διάστημα της ζωής τους στο Παρίσι.

Σαν άλλοι Ταλλεϋράνδοι δραπετεύσαν και από εκεί και πήγαν να στεγαστούν στον «εκσυγχρονισμό» του κ. Σημίτη. Μάλιστα κάποιοι όπως ο Στ. Ράμφος κατήγγειλε την Ορθοδοξία (ενώ την υμνούσε, όπως υμνούσε και την αριστερά κάποτε) για οπισθοδρόμηση. Άλλοι προχώρησαν στην υπεράσπιση του συστήματος όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος και με αδέσποτες κρίσεις πέρασε από των «Ελλήνων τις Κοινότητες» στο περί αυστηρών καθηκόντων της φυλής και προσταγής στο σύστημα θυμίζοντας τον Παναίτιο.

Είχαμε μνημόνια στη χώρα και ο Σαββόπουλος εκεί, υπερασπιστής των μνημονίων, υπήρξαν προτάσεις για καθολικό εμβολιασμό σ’ όλους τους Έλληνες και ο Νιόνιος πάλι εκεί κτυπούσε προσοχή. Μάλιστα έκανε ρετούς σε κάθε απόφαση της εξουσίας φορτώνοντας παλίνδρομες ενοχές στο ελληνικό πόπολο.

Κρατώντας πάντα εκείνο το ύφος που θύμιζε μητροπολίτη αλλά και γραφικό ρήτορα του 1910, δηλαδή, σαν και εκείνους που εκφωνούσαν λόγους στους δρόμους της Αθήνας μεταξύ των οδών Αγίου Κωνσταντίνου, Ίωνος και της 3ης Σεπτεμβρίου.

Με υψωμένο αντίχειρα, με στόμφο και στρεψόδικο συλλογισμό, αλλά και με αφορισμούς που ακροβατούν μεταξύ εξυπνακισμού και αλαφιασμένης ενόρασης, εμφανίζεται κάθε φορά σαν να περπατάει πάνω σε σύννεφα και να διατυπώνει χρησμούς.

Σ’ έναν από τους χρησμούς του αναφορικά με τον εμβολιασμό μας είπε: «Πιστεύω ότι ένας υποχρεωτικός εμβολιασμός θα «βόλευε» και τους δύσπιστους. Θα τους ανακούφιζε επειδή θα τους απάλλασσε από το βάρος της δικής τους ευθύνης. Έτσι, θα μπορούσαν να συνεχίσουν να είναι ακόμη και αρνητές, εμβολιασμένοι όντες, όχι πάντως με την δική τους θέληση. Μερικές φορές πρέπει να βοηθούμε τους άλλους να σώσουν κάπως τα προσχήματα. Και δυο στίχοι από τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη: «Στων γιατρών σας την παιδεία χαίρεστε λαοί, των θνητών παρηγορία οι Ασκληπιοί».

Ελαφρολογεί όμως για μια ακόμη φορά όπως κάνει πάντα στην περίψαυση της à la Vauvenargues ή της à la Joubert σκέψης του.

Βέβαια μέσα στην ακυρολεξία του, υποσημαίνεται η έλλειψη των δημοκρατικών ελευθεριών. Και επειδή σιδερώνει την ελευθερία με άκαιρα πρέπει και υποχρεωτικούς καταναγκασμούς να του θυμίσουμε κάτι από τον Επίκτητο: «Την προαίρεσιν δε ουδ’ ο Ζευς νικήσαι δύναται». Πάνω από θεούς λοιπόν και πάνω από γιατρούς η ελευθερία και όποιος το καταλάβει ας το εμπεδώσει.

Τελικά τα ευάριθμα δυναμικά κέντρα της «κλινικοποιημένης πολιτικής» διαθέτουν ένα μεγάλο βεστιάριο ώστε να ντύνουν με άσπρες μπλούζες πολλούς καλοθελητές που δεν είναι γιατροί, αλλά επιθυμούν να παρέμβουν στην ελληνική κοινωνία.

Έτσι λοιπόν είναι πολλοί ακόμη εκείνοι που θα κάνουν υπερωρίες για να πείσουν για τους εμβολιαστικούς καθαρμούς. Και όλοι θέλουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως νέοι Μπρίττον.

Δηλαδή, σαν εκείνον τον περίεργο καθηγητή φυσιολογίας (Μπρίττον) του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, που έλεγε θέλουμε πολλούς να μας βοηθήσουν και όχι μόνο γιατρούς για να φθάσουμε να συνδέσουμε το «Ανθρωπάριο» με το «Νησί του γιατρού Μαρώ», έτσι ώστε να ξαναζωντανέψουμε τους Φρανκενστάϊαν και τους Κινγ-Κόγκ.

Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.

πηγή