Ευρωατλαντική κρίση ηγεσίας

Rayma Suprani  - 👆

Δημήτρης Μηλάκας

Η εικόνα της πρόσφατης τηλεμαχίας των μονομάχων (Μπάιντεν – Τραμπ) για την προεδρία των ΗΠΑ περιγράφει επ’ ακριβώς το αδιέξοδο μπροστά στο οποίο βρίσκεται η ευρωατλαντική συμμαχία.

Η επιλογή ανάμεσα στους υπερήλικες Μπάιντεν (με εμφανή τα νοητικά του προβλήματα) και Τραμπ (με δεδομένη την αντιδημοκρατική και ασυνάρτητη αντίληψη της εσωτερικής και διεθνούς πραγματικότητας) δεν αφορά απλώς και μόνο τους Αμερικανούς ψηφοφόρους.

Η απόφασή τους (των Αμερικανών ψηφοφόρων) για το ποιον τελικά θα στείλουν στον Λευκό Οίκο θα επηρεάσει τελικά τον ευρωατλαντικό συνασπισμό στο σύνολό του, καθώς οι ΗΠΑ εξακολουθούν να ηγούνται στο αποκαλούμενο δυτικό στρατόπεδο.

Κατά μια διαφορετική προσέγγιση, η παγίωση της κρίσης στο εσωτερικό των ΗΠΑ, που κλιμακώνεται από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και βαθαίνει από την εμφάνιση του Τραμπ στο πολιτικό προσκήνιο μέχρι και σήμερα, έχει παρασύρει στη δίνη της την ευρωατλαντική συμμαχία, η οποία έχει συγκροτηθεί μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (με μηχανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ.) προκειμένου να διαιωνιστεί η αμερικανική ηγεμονία.

Η κρίση στις ΗΠΑ, όπως αποτυπώνεται στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, αποτελεί απλώς το επιφαινόμενο της αδυναμίας της Ουάσιγκτον να διαιωνίσει την παγκόσμια κυριαρχία της.

Αυτή η εμφανής αμερικανική αδυναμία έχει διευρύνει τα περιθώρια κινήσεων άλλων μεγάλων (Κίνα, Ρωσία) που διεκδικούν το μερίδιό τους στις παγκόσμιες υποθέσεις. Ταυτόχρονα έχει επιτρέψει σε άλλες δυνάμεις – μέλη της ευρωατλαντικής συμμαχίας – να διεκδικούν (όπως π.χ. η Τουρκία) διευρυμένους περιφερειακούς ρόλους σε κρίσιμες γειτονιές για την παγκόσμια ισορροπία και τα ιδιαίτερα αμερικανικά συμφέροντα.

Η γενικότερη έκφραση του προβλήματος της Δύσης αποτυπώνεται (και) με την ενδυνάμωση της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, καθώς οι εν λόγω πολιτικές δυνάμεις «σπεκουλάρουν» με τα αδιέξοδα (οικονομική δυσπραγία, μεταναστευτικό, υπονόμευση κάθε κοινού ευρωπαϊκού οράματος κ.λπ.) που βιώνουν από το «σύστημα» ολοένα και περισσότερα εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες.

Μπορεί στις πρόσφατες ευρωεκλογές οι φιλο-ευρωατλαντικές πολιτικές δυνάμεις να διατήρησαν την κυρίαρχη θέση τους στις δομές της Ε.Ε. δημιουργώντας μια (ψευδ)αίσθηση σταθερότητας, όμως στις ευρωπαϊκές ατμομηχανές (Γερμανία, Γαλλία) η Ακροδεξιά (που λέει ότι αμφισβητεί το «σύστημα») παγιώνει την παρουσία της και τον ρόλο της ως μιας «εφιαλτικής» εναλλακτικής…

 πηγή