Ο ΤΣΙΠΡΑΣ, Ο «ΛΑΟΣ ΤΟΥ» ΚΑΙ ΤΟ «ΠΕΤΑΓΜΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟ»…

Απο το Anarchy press gr
«Τα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά-αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα Χερουβίμ χερούβιζαν (δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (πέταγμα αριστερό). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουβίμ, για πέταγμα κατευθείαν στη μέση». (Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό)

Το παγκόσμιο ηγέτη Τσίπρας μετά την επιστροφή του από την Νέα Υόρκη είχε κατακλυσθεί από ανάμεικτα συναισθήματα. Την επομένη άνοιξε την μπαλκονόπορτα στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του στο προεδρικό μέγαρο, ατένισε τον ορίζοντα και με ένα μόνο βλέμμα υπολόγισε την απόσταση, που τον χώριζε από την Ηρώδου Αττικού, ενώ ταυτόχρονα τέντωσε τα αυτιά του προσπαθώντας να συλλάβει κάθε ήχο, κάθε ομιλία των περαστικών από το σημείο. Η σιωπή ήταν εκκωφαντική. Ξάφνου, θυμήθηκε τις σχετικές οδηγίες για λόγους ασφαλείας. Η Ηρώδου Αττικού ήταν κλειστή για τον «λαό του» σχεδόν καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας και φυσικά της νύκτας. Το γεγονός αυτό προ στιγμήν τον ηρέμησε. «Βέβαια», σκέφθηκε, «πώς να φθάσουν ως εδώ, εάν θελήσουν αυθόρμητα να με ζητωκραυγάσουν, να με επευφημήσουν, πώς θα μπορούσαν και να ήθελαν, να κατακλύσουν τον δρόμο και να απαιτήσουν να βγω για λίγο στο μπαλκόνι μ’ αυτήν την διαρκή απαγόρευση»;

Τα μέτρα αυτά, είναι αλήθεια, τον απομάκρυναν από τον «λαό του»· μια πρόσκαιρη απογοήτευση τον κυρίευσε. Δεν άργησε, όμως να αλλάξει διάθεση. Άρχισε να αναπολεί και πάλι τις μεγάλες στιγμές στην Νέα Υόρκη, τον ιστορικό του λόγο, την στιγμή που κοίταξε με εκείνο το αξέχαστο ύφος το ακροατήριο και την στιγμή πάνω απ’ όλα, όταν στην αποστροφή του λόγου του είπε, «ο λαός μου…», κομπιάζοντας τάχα για να επαναλάβει σαν μεθυσμένος, «ο λαός μου…, ο λαός μου».

Η εικόνα ήταν ακόμη τόσο ζωντανή στον μυαλό του. Μόλις τελείωσε την ομιλία του ο παλιόφιλος Τζόρτζ Μαρμελάδας, Μερμελάδας ή τέλος πάντων Μέρμελας, αφού χειροκρότησε (σχεδόν ήταν ο μόνος) πρώτα παθιασμένα και σαν τρελός με χέρια και με πόδια, κατόπιν καλπάζοντας βγήκε από την αίθουσα, κατέβηκε σχεδόν κουτρουβαλώντας τις κυλιόμενες σκάλες για να τον προλάβει στην πίσω έξοδο του ξενοδοχείου, για να του δώσει τα συχαρίκια συνοδευόμενα, βέβαια, από τους απαραίτητους τεμενάδες.

Ποιος είναι ο Μέρμελας; Τον αγνοούν μόνο οι αδαείς και οι τυχάρπαστοι.

Ο Τζόρτζ ήταν εκείνος, που διοργάνωσε στις 22 Ιανουαρίου 2013 την συνάντηση με τον πολυχρονεμένο μεγάλο ηγέτη του «λαού του», Τσίπρα, στην Ουάσιγκτον στα γραφεία του American Hellenic Insitute. Οι «κακές γλώσσες», βέβαια, δεν λένε και τα καλύτερα για τον Mermelas, λαμόγιο τον ανεβάζουν, απατεώνα τον κατεβάζουν, ενώ δεν παραλείπουν να μνημονεύουν με νόημα τις επανεμφανίσεις και μεταμφιέσεις του αξιότιμου και πολυπράγμονα κ. Μέρμελα πότε ως τουριστικού πράκτορα, πότε ως καναλάρχη και mediaαρχη, πότε ως επενδυτή και ως «παράγοντα», αλλά και ενίοτε ως δημοσιογράφου και εκδότη με πλαστή ταυτότητα, θυμίζοντας τις προσπάθειές του να εισχωρήσει σε ουκ ολίγες επίσημες εκδηλώσεις της ελληνικής κυβέρνησης, με αποτέλεσμα το όνομα του να φιγουράρει για χρόνια σε blacklist των ελληνικών διπλωματικών αρχών (οι κουτσομπόληδες, που μάλλον μισούν τον πολυχρονεμένο, θυμίζουν μάλιστα το γνωστό, όπως ισχυρίζονται επεισόδιο στην Ελληνική βουλή επί προεδρίας Απόστολου Κακλαμάνη, όταν ο «Μαρμελάδας» συνελήφθη με πλαστή ταυτότητα, αλλά και πλείστα όσα περιστατικά από τον βίο και την πολιτεία του, γνωστά στις Ελληνικές αλλά και αμερικανικές αρχές). Αυτά τα «γατάκια», οι δημοσιογράφοι, που ήθελαν να παρακολουθήσουν τον μέγα Παππά χρειάζονται πολλά μαθήματα ακόμα. Αλλά ας είναι…

Η Νέα Υόρκη, όμως, δεν μπορούσε να βγει από το μυαλό του παγκόσμιου ηγέτη. Είχαν κανονιστεί όλα με κάθε λεπτομέρεια. Η ομιλία του ήταν από τις κεντρικές της δεύτερης ημέρας, χωρίς συντονιστή, πάνελ ή ερωτήσεις. Για να μη γίνει και καμία στραβή και πάνε όλα στράφι. Ο μόνος που «πρόλαβε» να απευθύνει ερώτηση, ήταν ο εκτελεστικός διευθυντής του American Hellenic Institute Νίκος Λαρυγγάκης. Και ποιός είναι ο αυτός ο τυχερός; Αδαείς και τυχάρπαστοι και πάλι, οι ερωτούντες. Όταν το μεγάλο ηγέτη Τσίπρας πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη εμφάνισή του στις ΗΠΑ ως ομιλητής στο συνέδριο που οργάνωσε το think tank Brookings του πρώην βοηθού υπ. Εξωτερικών της κυβέρνησης Κλίντον Στρόουμπ Τάλμποτ, ο άνθρωπος, που οργάνωσε όλες τις επαφές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην Ουάσιγκτον δεν ήταν άλλος, ναι το πιάσατε επιτέλους, από τον εκτελεστικό διευθυντή του American Hellenic Institute Νίκο Λαρυγγάκη, ο οποίος επισκέπτεται συχνά την Αθήνα, έχει διοργανώσει σχετικά forum, ενώ έχει συναντηθεί τόσο με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας όσο και με αντιπροσωπείες κομμάτων.

Κατά τ’ άλλα, τα «βοθροκάναλα» (α, ρε γίγαντα Πολάκη) της διαπλοκής αγνόησαν και αυτήν την μεγάλη παγκόσμια στιγμή, δεν διέκοψαν τα «άτιμα» ούτε στιγμή το πρόγραμμά τους. Αγνόησαν το παγκόσμιο ηγέτη Τσίπρα, αγνόησαν και εκείνον τον Σόρος, ο οποίος στο «περιθώριο» της πέμπτης Συνόδου Concordia Summit (η πρώτη σύνοδος είχε θέμα τον «εξτρεμισμό»), ανακοίνωσε ότι η εταιρεία του θα επενδύσει 500 εκατομμύρια ντόλλαρς σε εταιρείες και πρωτοβουλίες, που βοηθούν τους πρόσφυγες παγκοσμίως. Τα «βοθροκάναλα» έθαψαν και εκείνον τον Γουόρεν Μπάφετ, τον δισεκατομμυριούχο επενδυτή (με περιουσία 65 δισεκατομμύρια), τον Ζοζέ Μπαρόζο, την Μάντλιν Ολμπράιτ (υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ 1997-2001) την καλή αυτή γριούλα, που θύμισε την προσφυγική ιστορία της οικογενείας της και ακόμη τρεις χιλιάδες προσκεκλημένους ανάμεσα τους, ναι, δοξάστε τον, ο Γιώργος Παπανδρέου. Τα «βοθροκάναλα», όμως τον χαβά τους.

Το παγκόσμιο ηγέτη έξυσε με μανία το κεφάλι του για λίγα λεπτά και μετά άρχισε να χαζογελάει, όπως συνηθίζει τον τελευταίο καιρό, όταν μένει μόνος. Εν τάξει με τα «βοθροκάναλα», ο Παππάς τούς έδωσε ένα γερό μάθημα, αλλά το πρόβλημα της ανεμπόδιστης επαφής με τον «λαό του» δεν τον άφηνε σε ησυχία. «Είμαι τόσο αξιαγάπητος», σκέφθηκε με σιγουριά, «άλλωστε δεν κουνιέται φύλλο, ο Ρουβίκωνας κάνει αντιπολίτευση στην οικογένεια Μητσοτάκη, ο σύντροφος Κουτσούμπας ξηγιέται κατά πως τα συμφωνήσαμε και τα σκυλιά δεμένα».

Βγήκε με διστακτικά βήματα στο μπαλκόνι. Είχε βραδιάσει προ πολλού. Κοντοστάθηκε, και σκέφθηκε, θα το κάνω, θα το κάνω… Και το έκανε. Σήκωσε τα χέρια ψηλά, και σιγομουρμούρισε, «ο λαός μου με λατρεύει, δοξάστε με, δοξάστε με…». Την επόμενη στιγμή μια κουτσουλιά, παραγόμενη και εξαπολυόμενη από ένα πτερωτό όν (μάλλον σεραβίμ, πέταγμα αριστερό…) προσγειώθηκε στην πρωθυπουργική κεφάλα και η πορεία προς τον λαό διεκόπη άδοξα…

Δημοσιεύθηκε από Λ.