Το κεφάλι του γαϊδάρου

 

Να πετάς το μπαλάκι των ευθυνών για την αδυναμία "επίλυσης" του προβλήματος της σκληρής εγκληματικότητας στη Δικαιοσύνη είναι κάπως τραγελαφικό, μιας και οι νόμοι στους οποίους στηρίζεται η Δικαιοσύνη για να κρίνει παράγονται από αυτούς που της πετάνε το μπαλάκι!

Δηλαδή:

- την εγκαλούν για μη εφαρμογή των νόμων που ψηφίζουν;

- της ζητούν να μην εφαρμόζει τους νόμους αλλά να κρίνει με βάση την κοινή λογική, πράγμα το οποίο θα έπρεπε να εμπεριέχεται στους νόμους αλλά δεν συμβαίνει (πάντα);

- την παρακαλούν να πάρει εκείνη την ευθύνη συλλογής των πρόσθετων στοιχείων που θα οδηγήσουν στη σύλληψη των σκληρών ποινικών για να μη φανεί ότι κάποιοι άλλοι έστειλαν την εμπεριστατωμένη δικογραφία και την πληρώσουν επί προσωπικού; Γι’ αυτό δεν συλλαμβάνονται οι πιστολέρο που αφήνουν πτώματα τον τελευταίο καιρό;

- της μετακυλίουν την κοινωνική αποτυχία από τη διατήρηση του οργανωμένου εγκλήματος στο απυρόβλητο; Ενδεχομένως για να μη φανεί ότι η πολιτική εξουσία το προστατεύει επειδή κάνει δουλειές μαζί του;

Ερωτήματα θέτω, δεν καταλήγω σε συμπεράσματα με τα παραπάνω.

Το ab ovo συμπέρασμα δεν χρειάζεται απαντήσεις από αυτά τα ερωτήματα. Έχει εξαχθεί ιστορικά.

Το συμπέρασμα είναι ότι "είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα".

Οι κάθε λογής μικροσυμμορίες των εκάστοτε περιοχών είναι σταγόνες στον ωκεανό συγκρινόμενες με την κύρια εγκληματική οργάνωση.

Φανταστείτε μια εγκληματική οργάνωση να δολοφονούσε τα τελευταία 3 χρόνια πάνω από 1,100,000 Έλληνες πολίτες.

Φανταστείτε σήμερα να γινόταν η δίκη αυτής της εγκληματικής οργάνωσης.

Φανταστείτε ο Πρόεδρος του δικαστηρίου, μέλος αυτής της εγκληματικής οργάνωσης, να ανακοίνωνε την απόφαση «Ένοχη, αλλά το δικαστήριο απονέμει χάρη σε όλα τα μέλη της».

Ανατριχιαστικό; Αηδιαστικό; Εξοργιστικό;

"Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται".

Και όμως, κάτι τέτοιο περίπου συνέβη στην Ελλάδα, όχι όμως από τη Δικαιοσύνη.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έδωσε χάρη στους Γερμανούς (που δολοφόνησαν το 10% του πληθυσμού των αμάχων της Ελλάδας, 715,000 ψυχές) και στους δωσίλογους συνεργάτες τους (cia.gov).

Αλλά ναι, ξέχασα, είναι ο "Εθνάρχης" των εγχώριων ευρωπατριωτών...

Φανταστείτε μια εγκληματική οργάνωση να ενορχηστρώνει εσωτερική αστάθεια για να αποτρέψει μεταβατική κυβέρνηση να διεξάγει δημοκρατικές εκλογές, επειδή δεν την εξυπηρετούσε το Σύνταγμα που είχε αποφασίσει δημοκρατικά ο λαός με δημοψήφισμα και δεν την εξυπηρετούσε το εκλογικό αποτέλεσμα που προβλεπόταν ότι θα υπάρξει.

"Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται".

Έγιναν το 1973. Γνωρίζετε τα υπό διαμόρφωση στη Γερμανία (από τον Σημίτη) και στη Γαλλία (από τον Καραμανλή) εμπλεκόμενα κόμματα;

Φανταστείτε να εμφανιστεί σήμερα κάποιος και να πει «είμαι αντικαθεστωτικός, βάζω βόμβες, κάντε με Πρωθυπουργό».

"Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται".

Και όμως, ο μετέπειτα Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ομολόγησε ότι έβαζε βόμβες (όταν δεν μπορούσε να γίνει Πρωθυπουργός). Δηλαδή, επί της ουσίας δήλωσε ότι ήταν ποινικός, αλλά το έκανε επί χούντας, άρα δικαιολογείται. Άρα αν κάποιος κρίνει ότι το καθεστώς δεν είναι δημοκρατικό, έχει δικαίωμα να βάζει βόμβες, αυτό μας λέει ο κάθε ΡιζοΣΚΑΙ. Ας το κρατήσουμε για παρακάτω.

Φανταστείτε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Κυπριακή Δημοκρατία για το σχέδιο Ανάν να ήταν ΟΧΙ, όπως και έγινε, αλλά ο Τάσσος Παπαδόπουλος να έλεγε «εγώ παρέλαβα κράτος και αποφάσισα, επειδή είμαι πραξικοπηματίας και καταλύω στην πράξη το πολίτευμα, να παραδώσω κοινότητα, γι’ αυτό και θα υπογράψω ΝΑΙ».

"Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται"

Στην Κύπρο, ναι, δεν γίνονται.

Εδώ 222 πραξικοπηματίες ψήφισαν ΝΑΙ ενώ ο λαός ψήφισε ΟΧΙ.

Φανταστείτε να υπήρχε έστω και ένας πολίτης από αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ που να έκρινε -προς Θεού, αβάσιμα- ότι το καθεστώς δεν είναι δημοκρατικό, και να αποφάσιζε ότι θέλει να γίνει μια μέρα Πρωθυπουργός...

Η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα έχει σταθεί στα πόδια της παρά τις ασταμάτητες βουρδουλιές που έχει δεχτεί από το πολιτικό προσωπικό και παρά τις αυτοτρικλοποδιές που της έχουν βάλει όσοι από τα σπλάχνα της προσπάθησαν να μεταπηδήσουν στο πολιτικό προσωπικό. Η Δικαιοσύνη ιστορικά είναι με την πλειοψηφία, όχι με την καθεστωτική μειοψηφία.

Φαντάζομαι ότι ο φάκελος του υπουργού προστασίας του πολίτη που δόθηκε στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου δεν είχε τα ονόματα αυτών που συνεργάστηκαν παρασκηνιακά για να περάσει η προδοσία της Μακεδονίας, του τρίτου μνημονίου, της εισόδου στο ευρώ, η προδοσία της Κύπρου, οι παροχές αμνηστίας σε εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας, κτλ.

Φαντάζομαι (δεν ρωτώ τι είχε μέσα) γιατί παίζει και να μη διάβασε το περιεχόμενο.

Φαντάζομαι ότι το πολιτικό προσωπικό θα ήθελε να επισημάνει στη Δικαιοσύνη το -απαράδεκτο για μια εύρυθμα λειτουργούσα δημοκρατία- μέγεθος της κεφαλής ορισμένων εγκληματικών οργανώσεων (πετεινών).

Όπως έκανε με τα στημένα γεγονότα της Νέας Σμύρνης για να πάψουν τα ΜΜΕ να ασχολούνται με τον άριστο, κατά την κρίση του πολιτικού προσωπικού, βιαστή παιδιών. Η Δικαιοσύνη, που είναι με την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού και όχι με την καθεστωτική μειοψηφία, διαφώνησε.

Άλλωστε το πολιτικό προσωπικό δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να έχει σχέση με βαριά ποινικούς, με μπούκλα στο μουστάκι ή άνευ. Γι΄αυτό και καταδικάζει απερίφραστα παραβατικές συμπεριφορές, δίχως ίχνος υποκρισίας. Ρωτήστε και τον ιδεολογικό καθοδηγητή τους, τον πατριάρχη του εγχώριου ευρωπατριωτισμού, τον Κώστα Σημίτη.

πηγή