Στα ξενύχτια λέμε ναι

Το βασικό πρόβλημα του Αλέξη του Τσίπρα, τρία χρόνια μετά την αποκαθήλωση της –παραδόξως μακρόβιας για τα εκλογικά μέτρα της εποχής– αριστερομνημονιακής συγκυβέρνησης, είναι ότι δεν έχει καταφέρει τρία χρόνια τώρα να πει τίποτα.

Είναι εντυπωσιακό, ότι δεν έχει κάνει έναν απολογισμό της "χρυσής πενταετίας". Τόσο πολύ βαριέται ο Αλέξης και τα παλικάρια του. Θα μου πείτε, και τί έπαθε ο Κώστας Καραμανλής που σιώπησε για μια δεκαετία και άνοιξε το στόμα του δήθεν για τα εθνικά θέματα; 

Ο Αλέξης είναι και παραμένει καλός ηθοποιός, αλλά δεν έχει σενάριο και στην πολιτική καλύτερα ένα κακό σενάριο παρά καθόλου σενάριο.

Έτσι, ο Αλέξης, ελλείψει άλλης λύσης, αναγκάζεται να καταφύγει στην καθιερωμένη κροκοδείλια αριστερή κλάψα για τον "κοσμάκη που δεν τα βγάζει πέρα" και για τις "εταιρείες που αισχροκερδούν" και άλλα θρηνητικά. Πολύ κακή ιδέα, καθώς τα μοιρολόγια, αντί να καταπραΰνουν τον καημό, εξαγριώνουν, ποιος άραγε θέλει να τον λυπούνται, ακόμα χειρότερα δε αν σε λυπάται ένας πλούσιος και επιτυχημένος ηγέτης σαν τον Αλέξη.

Έχουμε ξαναγράψει, ότι προ πολλού η αριστερά είναι ένα χόμπι σαν το γκολφ ή τη φιλανθρωπία. Μόνο οι πλούσιοι, που διαθέτουν εκτός των άλλων και άφθονο ελεύθερο χρόνο, δικαιούνται να φέρουν τον τίτλο του αριστερού ως τίτλο ευγενείας, οι υπόλοιποι είναι απλώς κορόιδα. Ακόμα χειρότερα που ο Αλέξης Τσίπρας αποκάλυψε ότι  ξενυχτάει, λέει,  ως τις 4 το πρωΐ για να βρει λύσεις.

Λύσεις σε τί άραγε; και ποιός τις χρειάζεται; Χώρια που το πιθανότερο είναι ότι βλέπει τη σειρά Casa de papel  για να τη σχολιάσει με τους συντρόφους, όταν ξυπνήσει το μεσημέρι. Δεν έχει και καμία σημασία. Ό,τι και να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, (ή ό,τι λέει πως κάνει) είναι εντελώς ανούσιο. Είναι, όμως, μια καλή αφορμή για ποίηση από τον  αγαπημένο Τσαρλς Μπουκόφκσι (μτφ Σ. Τριανταφύλλου).

«Ο πατέρας μου έλεγε πάντα:

«νωρίς στο κρεβάτι και νωρίς στο πόδι, ο άντρας γίνεται υγιής, πλούσιος και σοφός».

Τα φώτα στο σπίτι μας έσβηναν στις οχτώ

σηκωνόμασταν χαράματα απ’ τη μυρωδιά του καφέ,

του τηγανητού μπέικον και των χτυπητών αυγών.

Σʼ όλη του τη ζωή, ο πατέρας μου έμεινε πιστός στο πρόγραμμα αυτό.

Πέθανε νέος, απένταρος, κι όχι ιδιαίτερα σοφός, νομίζω.

Μετά απ’ αυτή τη διαπίστωση, απέρριψα τις συμβουλές του

κι έτσι αργά έπεφτα στο κρεβάτι κι αργά ξυπνούσα: το μεσημέρι.

Δεν ισχυρίζομαι ότι κατέκτησα τον κόσμο

αλλ’ απέφυγα τουλάχιστον τα πρωινά μποτιλιαρίσματα,

γλίτωσα από κάμποσες παγίδες γνώρισα παράξενους, υπέροχους ανθρώπους.

Ένας απʼ τους οποίους ήταν ο εαυτός μου -κάποιος που ο πατέρας μου δε γνώρισε ποτέ».

Λ.

πηγή