Μετά την απεργία της 9ης Νοεμβρίου, τι;

Του Πάνου Λεονταράκη

Είναι γεγονός οτι η απεργία της 9ης Νοέμβρη ήταν μαζική. Όμως επίσης γεγονός αποτέλεσε ότι οι πολιτικοί και κοινωνικοί – συνδικαλιστικοι φορείς που αναφέρονται στους εργαζόμενους έκαναν από τίποτα μέχρι ελάχιστα για την πραγματική επιτυχία της.

Όπως με το να προηγηθούν γεγονότα πλατιάς προπαγάνδισης της. Να εκδηλωθούν δράσεις αλληλεγγύης σε εργασιακούς χώρους που πλήττονται. Να συννενοηθούν – ενωθούν χώροι και δυνάμεις. Η κυβέρνηση, ελλείψει πολιτικής αντιπολίτευσης, κατάφερε να κινητοποιήσει σχεδόν μόνη της τον κόσμο. Με την ακρίβεια και τον πληθωρισμό, που εξαερώνει το λαϊκό εισόδημα. Με τα επιδόματα-κοροϊδία, που μας κάνουν να ζούμε σαν ζητιάνοι. 

Με το πανάκριβο ρεύμα, την ίδια στιγμή που η μαφία του χρηματιστηρίου ενέργειας κερδοσκοπεί ανεξέλεγκτη. Με τα πανάκριβα ενοίκια, που κοστίζουν περίπου όσο ένας μισθός. Με τα εργατικά «ατυχήματα», που οι εργάτες αντιμετωπίζονται σαν αναλώσιμο υλικό. Με τους μισθούς πείνας, που τελειώνουν στα μέσα του μήνα. Με τις προκλητικές απολύσεις σε επιχειρήσεις και εργοστάσια. Με την επίθεση στα εναπομείναντα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

 Με την αστυνομική καταστολή, που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας.

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις (όχι με τον ίδιο τρόπο και όχι όλες) εδώ και χρόνια, απέχουν. Έχουν αποδεχτεί την ήττα, αν δεν έχουν περάσει στη πλευρά του αντιπάλου, ιδεολογικά και πολιτικά. Βγαίνουν δημόσια, να κατηγορήσουν τους εργαζόμενους «που δεν τραβάνε», για τη μη συμμετοχή τους σε απεργίες. Άραγε σε τι διαφέρει αυτό από αυτό που κάνει η κυβέρνηση με τη διάχυση της ατομικής ευθύνης; Χωρίς καμιά ντροπή, χωρίς κανένα ίχνος αυτοκριτικής. Για την χρόνια γραφειοκρατικοποίηση – απαξίωση του συνδικαλισμού. Για την παντελή απουσία από τους χώρους δουλειάς. Για το «δώσε – πάρε» με κυβερνήσεις και εργοδότες, κάτω και πάνω από το τραπέζι. Για το ρόλο τους σαν «κοινωνικός εταίρος», ενίοτε πυροσβεστικός. Για την εξαφάνιση των «ατυχημάτων» και θανάτων στους χώρους δουλειάς. Για τις απεργίες – πιστολιές στον αέρα, που παράγουν το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό. Για το ψηφοθηρικό σκεπτικό πίσω από κάθε κίνημα και "κίνημα".

Αυτή η απεργία, αν και μαζική, δεν αποτέλεσε ένα πολιτικό γεγονός. Παρήγαγε όμως, μετά από καιρό, εκείνη τη ζεστασιά και την αισιοδοξία του συλλογικού αγώνα. Μια σύντομη ανάπαυλα στον παγωμένο εργασιακό νεοφιλελεύθερο μονόδρομο. Μπορεί να γίνει η αρχή μιας πορείας; H αρχή μιας διαδικασίας οργάνωσης και εκπαίδευσης των εργαζομένων; Να αποτελέσει την κοινωνική αντιπολίτευση ενάντια σε κυβέρνηση και νεοφιλελευθερισμό; Το επόμενο διάστημα χρειάζεται να παρθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες σε αυτή τη κατεύθυνση.

Πηγή: antapocrisis.gr

 

via