Ινδονησία: Στα ψυχιατρεία της είναι σαν να ζεις στην κόλαση...

Ο Engkos Kosasih κράτησε για δεκαπέντε χρόνια στο σκοτάδι και την απομόνωση την κόρη του, επειδή πίστευε ότι κάποιος την είχε μαγέψει. Η Τζακάρτα όπως και οι υπόλοιπες πόλεις είναι τα κολαστήρια των ανθρώπων με ψυχικές ασθένειες.

Ζουν σαν ζώα, σε άθλιες συνθήκες και οι διεθνείς οργανισμοί μπορούν να κάνουν πολύ λίγα πράγματα αν και εφόσον ανακαλύψουν τα θύματα. Σε κελιά, στο σκοτάδι, με σφραγισμένα παράθυρα, είναι πολλοί λίγοι αυτοί που κατορθώνουν να λυθούν και να αποδράσουν, να καταφύγουν για βοήθεια σε δημόσιες υπηρεσίες.

Ο  Kosasih «διέγνωσε» ότι η κόρη του ήταν μαγεμένη επειδή έφαγε καλαμπόκια από τα φυτά των γειτόνων τους, κάτι που γέμισε τον πατέρα της ντροπή.
Την φυλάκισε, της έδεσε τους αστραγάλους και την κράτησε μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο σπρώχνοντάς της φαγητό δυο φορές την ημέρα μέσα από μια τρύπα στον τοίχο. Το κορίτσι έσκαβε με πέτρες το τσιμεντένιο πάτωμα σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ξεφύγει.

Το 1977, στην Ινδονησία απαγορεύτηκε η πρακτική του περιορισμού των ατόμων με ψυχικά προβλήματα από τους συγγενείς τους. Παρόλη την απαγόρευση η μέθοδος είναι μέχρι σήμερα εξαιρετικά δημοφιλής.

Σύμφωνα με την οργάνωση Human Rights Watch (HRW), περισσότεροι από 57.000 άνθρωποι στην Ινδονησία «με πραγματικές ψυχοκοινωνικές αναπηρίες» έχουν αλυσοδεθεί ή κλειδωθεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους.
Σήμερα ο αριθμός των ατόμων που κρατούνται σε αυτοσχέδια κελιά είναι περίπου 18.000. Οι Ινδονήσιοι πιστεύουν ότι  άτομα με ψυχοκοινωνικές αναπηρίες διακατέχονται από το διάβολο ή κακά πνεύματα. Η δεισιδαιμονία είναι τόσο διαδεδομένη ώστε εκεί αναζητούν και τις θεραπείες.

Η κυβέρνηση έχει από καιρό προσπάθησε να εξαλείψει τα pasung, τα αυτοσχέδια κελιά στα σπίτια, ωστόσο η ψυχική νόσος είναι ένα αθεράπευτο στίγμα, καθώς υπάρχει πλήρης έλλειψη της κατανόησης της ψυχικής υγείας.

Οι εκθέσεις φανερώνουν φοβερές περιπτώσεις όπως τη συγκατοίκηση ανθρώπων με ζώα, τον εγκλεισμό τους σε μέρη όπου δε μπορούν να σταθούν όρθιοι, με παντελή απουσία κάθε κανόνα υγιεινής. Σε πολλές περιπτώσεις οι οικογένειες κρατούν φυλακισμένα τα άτομα της οικογένειάς τους που έχουν πρόβλημα εξαιτίας του ότι δε μπορούν να πληρώσουν την φαρμακευτική τους περίθαλψη.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, υπάρχουν μόνο 48 ψυχιατρεία στην Ινδονησία για έναν πληθυσμό άνω των 250 εκατομμυρίων κατοίκων.
Περισσότερα από τα μισά από αυτά τα νοσοκομεία βρίσκονται σε μόλις τέσσερις από 34 επαρχίες της χώρας. Σε πολλές περιπτώσεις οι οικογένειες δε μπορούν να αντέξουν καν το κόστος της μεταφοράς του ασθενούς, ενώ στις βασικές ιατρικές υπηρεσίες που παρέχονται από τα κέντρα υγείας του χωριού, δεν υπάρχουν συνήθως ειδικοί γιατροί.

Η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη σε παραδοσιακά κέντρα καθώς υποβάλλονται από τους θεραπευτές σε ανορθόδοξες θεραπείες  με ηλεκτροσόκ. Συχνά ένας θεραπευτής απαγγείλει δυνατά το Κοράνι στα αυτιά των ασθενών, τους υποβάλλει σε ειδική διατροφή και τους κάνει μασάζ που τους δημιουργεί μώλωπες.
«Οι άνθρωποι συνήθως αναγκάζονται να κοιμούνται, να τρώνε, να ουρούν και να αφοδεύουν στον ίδιο χώρο», λένε οι παρατηρητές των διεθνών οργανισμών.