Πόλεις νεκρές με χιλιάδες κοιμισμένους κατοίκους, χωρίς σκοπό, χωρίς αιτία, χωρίς χαρά... Σε σπίτια φυλακές, με πόρτες κλειστές, με κάγκελα και φράχτες, με τοίχους κι αυταπάτες ζωής... Αδύναμες αχτίδες φωτός πού παλεύουν να τρυπήσουν τα μαύρα σύννεφα πού κρέμονται πάνω απ' αυτή την πόλη...
Είμαστε πιασμένοι σ' έναν ιστό φιμωμένοι και παγιδευμένοι από τους ίδιους τους εαυτούς μας, κοιμισμένοι και προγραμματισμένοι να ζούμε άσκοπα. Μοιάζουμε μόνο να σπέρνουμε ερήμωση και θανατικό στην μάνα μας τη γη πού ουρλιάζει από τον πόνο πού της προξενούμε. Αυτό το λες ζωή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει σχετικά σε άρθρα που αναδημοσιεύονται από διάφορα ιστολόγια. Δημοσιεύονται όλα για την δική σας ενημέρωση.