Από το γέλιο στο γελοίο "ένα τσιγάρο δρόμος"

Του Γιώργου Κ. Στράτου

Είμαστε ένας λαός με τεράστια παράδοση στην κωμωδία. Από τον Αριστοφάνη μέχρι τις μέρες μας εκατοντάδες έργα, θεατρικά και κινηματογραφικά, συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, πολύ υψηλής κλάσεως, έχουν φροντίσει γι’ αυτό. Πέρα από το ταλέντο αυτών των ανθρώπων, βοηθούν και η ψυχοσύνθεσή μας αλλά και οι συνθήκες μέσα στις οποίες κυλάει η ζωή μας.

Δεν θα τη βγάζαμε χωρίς γέλιο.

Από το γέλιο στο γελοίο «ένα τσιγάρο δρόμος», που λέγανε παλιά. Έχουμε εξίσου σημαντική προσφορά και στη γελοιοποίηση. Ειδικώς τα τελευταία χρόνια. Ακριβώς επειδή η κωμωδία είναι μία πολύ… σοβαρή υπόθεση, πολλοί εκ των… σοβαρών αδυνατούν να σταδιοδρομήσουν σ’ αυτήν. Έτσι, επιλέγουν άλλες, κατά τεκμήριο σοβαρές δραστηριότητες, όπως η πολιτική, η επιστήμη, η τέχνη, η δημοσιογραφία, για να μας προσφέρουν μέσω αυτών πολύ γέλιο, ακόμα κι αν αυτογελοιοποιούνται οι ίδιοι. Έτσι είναι η τέχνη, απαιτεί θυσίες!

Πρώτοι και καλύτεροι οι πολιτικοί. Πέραν των «είπα ξείπα», «εκεί που έφτυνα γλείφω», «λέω και κάνω ό,τι μου πεις για να ‘μαι μέσα στις επιλογές του αρχηγού μου», «ό,τι θέλει ο λαός κι ας πάει και το παλιάμπελο», «με δεσμεύουν μόνο όσα με συμφέρουν», ποιος θα θυμάται μέχρι τις εκλογές τι ψηφίσαμε σήμερα», ο λόγος τους συνοδεύεται και με ακροβατικά τα οποία ενισχύουν την παράσταση: κωλοτούμπες μπρος  πίσω και τανάπαλιν για να δικαιολογήσουν την τελευταία θέση τους, σχοινοβασίες για να μην πουν ευθέως την άποψή τους, αποφεύγουν μαχαιριές για να επιβιώσουν πολιτικά, πηδούν χωρίς δίχτυ στο κενό για να προωθηθούν.

Δεν πάνε πίσω οι επιστήμονες. Ειδικώς εκείνοι με βαρύγδουπους ακαδημαϊκούς τίτλους. Συχνά εξαργυρώνουν την πανεπιστημιακή τους καριέρα με θέσεις εξουσίας. Ως εδώ καλά. Τι γίνεται όμως όταν, αφού τις καταλάβουν, αρχίζουν να υποστηρίζουν εντελώς διαφορετικά πράγματα από το προηγούμενο έργο τους; Τι γίνεται όταν επιχειρούν να μετατρέψουν την οθόνη της τηλεόρασης σε αμφιθέατρο, εμφανιζόμενοι συχνότερα σ’ αυτήν απ’ ό,τι στους φοιτητές τους; Τι γίνεται όταν, βοηθούσης της γεροντικής άνοιας, αποφασίζουν να έχουν άποψη εκτός του αντικειμένου τους και αναδρομικά για έργα στα οποία διακεκριμένοι συνάδελφοί τους αφιέρωσαν τη ζωή τους;

Για τους καλλιτέχνες τα πράγματα ομολογουμένως είναι πιο δύσκολα. Όταν μπαινοβγαίνεις από την καθημερινότητά σου στον ρόλο σου, όταν δυσκολεύεσαι να διακρίνεις τα φώτα του σαλονιού σου από τα φώτα της σκηνής ή της πίστας, τις ιδιωτικές από τις δημόσιες στιγμές σου, όταν υφίστασαι τη λυσσαλέα πίεση να βρίσκεσαι στη δημοσιότητα με κάθε τρόπο γιατί αλλιώς ποιος θα σε φωνάξει για να σου δώσει μεροκάματο, τότε είναι εύκολο να γελοιοποιηθείς υποδυόμενος τον… «ηλεκτρολόγο-γυναικολόγο» και εκφέροντας άποψη επί παντός του επιστητού ακόμη και για θέματα που έχεις άγνωστες λέξεις!

Οι δημοσιογράφοι που θητεύουν στο είδος έρχονται να μας δείξουν πως το γελοίο συνορεύει με το τραγικό. Αψευδείς μάρτυρες τόσο η άποψη των συμπολιτών μας για την αξιοπιστία τους όσο και η θέση της χώρας μας σε ό,τι αφορά την ελευθερία του Τύπου, καθώς βρίσκεται παγκοσμίως στην 108η θέση σε σύνολο 180 χωρών, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύουν ετησίως οι «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» για το 2022, αντικαθιστώντας τη Βουλγαρία στην τελευταία θέση για την Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρισκόμενη χαμηλότερα από χώρες όπως το Μπουρούντι, η Γκαμπόν, η Μποτσουάνα και η Μογγολία.

Όπως το ‘λεγαν από παλιά: "Τα πολλά τα γέλια φέρνουν κλάματα"…

πηγή