Υπάρχει Ζωή πριν τον Θάνατο; (2)

 

Σύντροφος σε αυτήν την αναζήτηση, ο μεγάλος φιλόσοφος της Ζωής.
Ο Σενέκας, στον ρόλο του κριτή-Εαυτού..

Ο Λεύκιος Ανναίος Σενέκας ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους που είχαν αντέξει να θέσουν τις παραπάνω ερωτήσεις στον εαυτό τους.. Ζούσε μέσα στην προσπάθεια να προσδώσει μια καλύτερη ποιότητα στην ζωή του. Δρούσε με σκοπό να έχει μια μακρά ζωή και δίχως πόνους.. Επιδεικνύοντας παντελής έλλειψη εγωισμού προσπαθούσε ταυτόχρονα να αφυπνίσει και τους συνανθρώπους του. Άφησε πίσω του μία πλειάδα μανιφέστων, ένα “κατηγορώ” προς τον ίδιο τον εαυτό μας.

Άφησε τον χρόνο να μεταφέρει τις σκέψεις του, συμμάχησε με τον “αντίπαλο” αφήνοντας αυτόν να προσπαθήσει να μας αφυπνίσει..

Το πρώτο λάθος..
Θυσία του “τώρα” για προετοιμασία του “αύριο”. Ένα “αύριο” που ίσως έρθει..

Συχνά αναρωτιόταν στην αγορά της Ρώμης, “Γιατί οι περισσότεροι από εμάς δαπανάμε τα χρόνια μας όχι για να γευόμαστε τη ζωή, αλλά ξοδεύοντας την σε προετοιμασίες, που τάχα θα μας επιτρέψουν να τη χαρούμε στο απώτερο μέλλον;”. Οι σκέψεις του αυτές σήμερα φαντάζουν διαχρονικές. Μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν θα μας αποδείξει ότι δεν υπάρχει ούτε μια περίοδο της ζωής μας που να μην προετοιμάζουμε το μέλλον.. Από την παιδική ηλικία, περνώντας από τα σχολικά χρόνια, και καταλήγοντας ενήλικες με μια δουλειά να προσπαθούμε να ορθοποδήσουμε στην κοινωνία, όλα στο ίδιο μοτίβο..

“Κούραση “τώρα”, ξόδεψε τον χρόνο σου “τώρα” ώστε να μην έχεις πρόβλημα στο “μέλλον”.. Σπούδασε “τώρα”, μάζεψε χρήματα “τώρα” ώστε να ζήσεις ένα καλύτερο “αύριο”..”

Ποιος αλήθεια μας έχει διαβεβαιώσει ότι το “αύριο” θα έρθει, ότι το “μέλλον” που χτίζουμε θυσιάζοντας το “τώρα” θα μας περιμένει να το γευτούμε; Είναι η ψευδαίσθηση ότι θα ζούμε αιώνια, αποτέλεσμα της συνέχειας της ύπαρξης μας από την στιγμή της γέννησης. Αυτή η συνέχεια αποπροσανατολίζει, μας δίνει μια υπόσχεση που δεν έχει το δικαίωμα να μας δώσει, μας διαβεβαιώνει ότι θα ζούμε αιώνια.. Τι αφέλεια αλήθεια; Και εμείς το δεχόμαστε..

Σαν παράσιτο στην καθησυχασμένες συνειδήσεις μας, ο Εαυτός μας εξοργίζεται “Τι στο καλό γίνεται; Ζείτε σαν να επρόκειτο να ζήσετε για πάντα. Ποτέ δεν αναλογίζεστε πόσο αδύναμοι είστε, δεν παρατηρείτε πόσο γρήγορα περνά ο καιρός. Τον χάνετε σαν να είχατε άλλον τόσο και ακόμα περισσότερο. Κι όλα αυτά ενώ είναι, όπως όλοι γνωρίζετε, πολύ πιθανό η μέρα που σπαταλάτε για κάποιον άλλο να είναι η τελευταία της ζωής σας..“..

Το δεύτερο λάθος.
Ξοδεύεσαι στο “έξω”.. Γύρνα το βλέμμα σου για μια φορά προς το εσωτερικό, προς τον Εαυτό σου..

Ίσως ήρθε η στιγμή να προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό που αποφεύγαμε τόσο καιρό, να κρίνουμε τον εαυτό μας. Να τον κατακρίνουμε για όσο χρόνο σπατάλησε για να ικανοποιήσει κάποιον άλλον, για κάποια ευγενική πράξη που κατέληξε υποχρέωση, για ένα βράδυ κραιπάλης προς χάριν της ματαιοδοξίας μας, για πράξεις ανούσιες σε μια προσπάθεια να γεμίσουμε τον ελεύθερο χρόνο που μας χαρίζει η απραγία μας..

Ποιος άνθρωπος πιστεύει ότι έχει “ζήσει” όλο τον χρόνο που πέρασε από την στιγμή της γέννηση του;
Υπάρχουν μύριες περιπτώσεις άκρατης σπατάλης της κάθε στιγμής.. Άλλους τους πιάνει το πάθος του κέρδους, έναν άλλον να αποβλακώνεται απο την απραξία. Υπάρχουν και αυτοί που έχουν βάλει ως σκοπό να σχολιάζουν διαρκώς τα στραβά των άλλων, ή να συνηθίζουν την όψη ενός καθρέφτη φροντίζοντας τα κάλλη τους. Άλλοι χάνουν την ζωή τους μέσα σε απρόσωπες παρέες, προσπαθώντας να είναι αρεστοί στον καθέναν. Δεν έχει σημασία αν τον γνωρίζουν, δεν έχει καν σημασία αν αυτός τους αρέσει .. Είναι και κάποιοι άλλοι, όντας ανίκανοι να καταπιαστούν με κάτι σταθερό, ασχολούνται όλο και με κάτι άλλο, κάνοντας συνεχώς καινούργια σχέδια, τα οποία και θα ξεχαστούν όταν νέα θα κάνουν την εμφάνιση τους..

Τέλος υπάρχει και μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που ψάχνουν διαρκώς να βρουν κάτι να υπηρετήσουν, κάτι να λατρέψουν.. Είτε αυτό λέγεται Θεός, είτε λέγεται Εξουσία.. “Ξοδεύουν την ζωή τους μέσα στην εκούσια δουλοπρέπεια..” θα μας έλεγε ο Σενέκας σε μια ονειρική σύγχρονη συζήτηση μαζί του. Και οι χειρότεροι; Όσοι δεν βρίσκουν τίποτα να τους ενδιαφέρει αρκετά ώστε να ασχοληθούν μαζί του, ζούνε μια βαλτώδη ζωή δίχως καμιά αξία. Μένουν άπραγοι, δίχως όνειρα, και έρχεται η στιγμή που σιχαίνονται και την ίδια τους την αδιαφορία..

” Μικρό είναι το κομμάτι που ζούμε απ’ τη ζωή μας. Όσο για το υπόλοιπο κομμάτι της, κατά βάθος δεν είναι ζωή, αλλά μονάχα άδειος χρόνος..”  με θυμό ο Εαυτός προσπαθεί να μας αφυπνίσει..

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...