Θάνος Ανεστόπουλος - Μια αστραπή η ζωή μας.

Έχεις μια αγάπη για τους μεγάλους ποιητές της γενιάς του 1930. Πόσα κοινά έχουν τα υπαρξιακά ζητήματα και τα συναισθηματικά αδιέξοδα εκείνων των ανθρώπων με έναν σύγχρονο άνθρωπο της οικονομικής κρίσης, της τεχνολογίας και του Facebook;

Υπήρχε μια αγνότητα και μια αναγκαιότητα σε εκείνη τη γενιά, θέλανε να αποσυμπιέσουν την κατάθλιψή τους αλλά και τον προβληματισμό τους γράφοντας ποίηση που θα φώναζε ή θα ψέλλιζε για την αρχή του τέλους. Μάχονταν στην ουσία την κατάθλιψη μ’ αυτόν τον τρόπο. Και είτε το νιώθανε είτε όχι, αυτή θα γινόταν στις επόμενες δεκαετίες το θεμέλιο της χαοτικής δυναμικής μιας κόλασης τεχνολογίας, η οποία θα αντιπροσώπευε την παγκοσμιοποίηση στη χειρότερη μορφή της. Μελετώ τη συγκεκριμένη γενιά και αισθάνομαι άνετα να τραγουδώ τους ποιητές της, αφού στις μέρες μας μόνο αφελής και ξένη δεν φαίνεται, μα διαχρονικά περιγραφική.

Εσύ την ποίηση την αντιλαμβάνεσαι σαν κάτι μαζικό και συλλογικό ή σαν κάτι βαθιά προσωπικό και ατομικό;

Να βλέπεις πλακάτ γεμάτα στίχους! Τι πιο ωραίο… Η ποίηση δεν κερδίζει έναν πόλεμο, ούτε καν μπορεί να αλλάξει ή να ρίξει μια κυβέρνηση. Αλλά σίγουρα μπορεί να κινητοποιήσει, να αφυπνίσει, να σε κάνει να σκεφτείς και να σε βγάλει απ’ το μέσα του εαυτού σου. Χρειαζόμαστε μάχιμους όχι μόνο τους στίχους τους αλλά και τους ποιητές μας. Ειρηνικά δεν ζει τίποτε μέσα σε μια συλλογή ποιήματα, αν δεν τη βγάλεις από τη γυάλα της, δεν την κρατήσεις ψηλά εσύ ο ποιητής και δεν αναμιχτείς μαζί με τον κόσμο απ’ τον οποίο παίρνεις δύναμη να ζεις, απ’ τον οποίο μαθαίνεις τη λέξη γίνεσαι εσύ η λέξη και τη λέξη του ξανά προσφέρεις. Όλοι στους δρόμους λοιπόν κι εγώ προτιμώ μπροστά να είναι οι ποιητές και πίσω οι σημαίες.

Πολύ συχνά στα τραγούδια σου εμφανίζεται το ζήτημα της ωρίμανσης του ανθρώπου μες τον χρόνο. Ο Θάνος Ανεστόπουλος έχει ωριμάσει; Και μέσα από ποια διαδικασία;

Πόσο ώριμος θα ήμουνα αν έλεγα πως έχω ωριμάσει; Η ωριμότητα συμβαδίζει και φτάνει να φλερτάρει με την αδερφούλα της, τη σοφία, καθώς βιώνουμε τους πάτους και τους τερματικούς μας σταθμούς στις ράγες της ζωής. Και ωριμάζουμε όμορφα σαν βρίσκουμε την δύναμη και σηκωνόμαστε ξανά όρθιοι, όταν ξαναφτιάχνουμε νέες αφετηρίες.

Τελικά πώς νιώθεις ότι εκφράζεσαι καλύτερα; Με την ποίηση και τα τραγούδια ή με τη ζωγραφική;

Κάποιος φίλος μου είχε πει πως τραγουδάω όπως ζωγραφίζω και ζωγραφίζω όπως τραγουδώ. Δηλαδή χάλια, του απάντησα!

Όλοι ξέρουμε ότι στην Ελλάδα πλέον οι δίσκοι δεν πουλάνε. Γιατί να βγάλει ένας καλλιτέχνης σήμερα δίσκο όταν ξέρει ότι θα πουλήσει μόλις μερικές εκατοντάδες αντίτυπα;

Γιατί ο αληθινός καλλιτέχνης δεν θα βγάλει έναν δίσκο μόνο για να τον πουλήσει, έχοντας μάλιστα και υψηλές προσδοκίες για μεγάλες πωλήσεις, αλλά για να καταγράψει την τέχνη του. Και στη δικιά μου περίπτωση πάντα με ενδιέφερε η κατάληξη μιας προσπάθειας να είναι η δημιουργία κάποιου εργόχειρου ή, επίτρεψέ μου να το πω, εργόψυχο.

Σκίτσο του

Σ’ αυτήν την πόλη υπάρχει ή δεν υπάρχει τελικά αγάπη;

Χρειάζεται να τη βρούμε και να την ανασύρουμε την αγάπη, πρώτα απ’ την πόλη που χτίζουμε ο καθένας μέσα μας.

Τα τελευταία χρόνια τα Εξάρχεια με κράτησαν και σαν μόνιμο κάτοικό τους. Για μένα ήταν πάντα τόπος έμπνευσης, ελεύθερης διακίνησης ιδεών και μια απ’ τις τελευταίες γειτονιές που με συνέδεσε με ένα παρελθόν απαιτητικό στην προσφορά και στη ζήτηση των απλών ανθρώπινων πραγμάτων και των ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων.

Από αυτό το μοναδικό Γαλατικό Χωριό το οποίο ακόμη αντιστέκεται ένα από τα πράγματα που έχει λείψει είναι οι Γραφικοί Τύποι της Πλατείας. Στην περιοχή έχω σμίξει με ανθρώπους από τη γενιά μου, που ένας-ένας έκανε το ταξίδι του κι έδεσε το σκαρί του εδώ. Μερικοί απ’ αυτούς δείχνουν ακόμη δημιουργικοί και αφυπνισμένοι, δεν έχουν καταφέρει να τους μπολιάσουν με τον φόβο, όπως κάνουν πλέον σε μια ολόκληρη κοινωνία για να μην μπορεί να αντιδρά και να απαιτεί. Τα Εξάρχεια τα φαντάζομαι σαν έναν μεγάλο καμβά που η κάθε γενιά γεμίζει με χρώμα ή με μαύρη πηχτή μπογιά. Τι σημαίνει για σένα «Ως Το Τέλος»;

Όχι πάντως κάποιο τέλος. Ως την Τελείωση εννοώ, κρύβοντάς το πίσω απ’ αυτή τη φράση. Ως την τελείωση του κόσμου, του πνεύματος, της αγάπης. Και σε κάποια πράγματα τέλος δεν δίνεται ποτέ. Για παράδειγμα, στην αγάπη δεν υπάρχει τέλος. Το ίδιο όπως σ’ ένα άπειρο!

Ολόκληρη η συνέντευξη

 http://rain11november2014.blogspot.gr/2016/09/blog-post.html