ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ "ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ"

Έχοντας την ακλόνητη πεποίθηση ότι η παγκόσμια "κρίση", που εξελίσσεται μ’ αφορμή την εμφάνιση της "πανδημίας" του Covid-19, λαμβάνει ήδη τα χαρακτηριστικά εκείνα, που εξορίζουν στο παρελθόν τα περισσότερα απ’ όσα γνωρίζαμε (και αφορούν τους όρους επιβολής, τις κοινωνικές σχέσεις, τα οικονομικά μοντέλα, τον ψηφιακό κόσμο, τις εργασιακές σχέσεις, την μαζική παρακολούθηση του παγκόσμιου πληθυσμού, τις συνθήκες που επικρατούν στους εκπαιδευτικούς χώρους κ.ο.κ.)

θεωρούμε ότι δεν υπάρχει ούτε στο ελάχιστο η πολυτέλεια του χαμένου χρόνου ενασχόλησης μ’ εκείνα τα "σημεία", στα οποία μεταθέτουν το ενδιαφέρον της λεγόμενης κοινής γνώμης οι μηχανισμοί προπαγάνδας του κράτους και κάθε μορφής εξουσία.

Όταν οι κυρίαρχοι ομολογούν ότι κινούνται εδώ και καιρό στην συνθήκη, που ονομάζουν "δικτατορία του επείγοντος", είναι ηλίου φαεινότερον ότι η ταχύτητα και η πολυπλοκότητα της μεταβολής, που εξελίσσεται έχει αυξηθεί τόσο, ώστε είναι τουλάχιστον αυτοκτονικό να πέφτουμε οικειοθελώς στην παγίδα, λόγου χάριν, των διαχωρισμών εμβολιασμένων-ανεμβολιάστων, ή πειθαρχημένων προνομιούχων και απείθαρχων αποκλεισμένων.

Θα επιμείνουμε, λοιπόν, στην ιχνηλάτηση της Μεγάλης Επανεκκίνησης, όπως την ονόμασαν ο Klaus Schwab (πρόεδρος και ιδρυτής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ) και Thierry Malleret, παραθέτοντας και σχολιάζοντας αποσπάσματα (με bold στο κείμενο) από το ομώνυμο βιβλίο τους.

«Θα αναδυθεί ένας καινούργιος κόσμος και εναπόκειται σε εμάς να φανταστούμε και να σχεδιάσουμε το περίγραμμα του. Όταν γραφόταν αυτό το βιβλίο (Ιούνιος 2020) η πανδημία επιδεινωνόταν σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Πολλοί από εμάς αναλογίζονται πότε τα πράγματα θα επιστρέψουν στην κανονική ροή τους. Μια σύντομη απάντηση είναι: ποτέ. Τίποτε δεν θα επιστρέψει στη «θρυμματισμένη» έννοια της κανονικότητας, που επικρατούσε προ κρίσης», επειδή η πανδημία του κορωναϊού σηματοδοτεί ένα θεμελιώδες σημείο καμπής στην παγκόσμια τροχιά μας. Ορισμένοι αναλυτές το αποκαλούν μεγάλη διακλάδωση, άλλοι αναφέρονται σε μια βαθιά κρίση «βιβλικών» αναλογιών, αλλά η ουσία είναι η ίδια: ο κόσμος όπως τον ξέραμε τους πρώτους μήνες του 2020 δεν υπάρχει πια, έσβησε μέσα στην πανδημία».

Οι αυταπάτες, λοιπόν, περί επιστροφής στην ήδη «θρυμματισμένη κανονικότητα» ή περί εισόδου σε μια «νέα κανονικότητα» χαρακτηρίζονται κατηγορηματικά ανεδαφικές. Ο παγκόσμιος πληθυσμός καταβροχθίστηκε από το «κήτος», το οποίο θα τον ξεράσει για να συναντήσει έναν «άλλο κόσμο». Το υγειονομικό ζήτημα, όχι μόνο δεν αναφέρεται στο προοίμιο αυτής της έκδοσης ως κυρίαρχο, αλλά, αντίθετα, υποστηρίζεται ότι συγκριτικά με το άμεσο ή απώτατο παρελθόν ο Covid-19 δεν αποτελεί μια νέα υπαρξιακή απειλή, καθώς δεν πρόκειται να προκαλέσει ούτε μαζική πείνα ούτε μεγάλες στρατιωτικές ήττες ή αλλαγές καθεστώτων.

«Το γενικότερο ζήτημα είναι απλώς αυτό: καλώς ή κακώς, οι πιθανότητες για αλλαγή και για μια νέα τάξη πραγμάτων είναι πλέον απεριόριστες, μόνο η φαντασία μας μπορεί να βάλει φραγμό».

Χωρίς περιστροφές ομολογείται ότι πρέπει να αξιοποιηθεί αυτή η «πρωτοφανής ευκαιρία», η «επανεκκίνηση» θα λάβει χώρα στο πλαίσιο τριών κυρίαρχων υλικών δυνάμεων, που επηρεάζουν βαθύτατα κάθε κυριαρχικό σχεδιασμό: την αλληλεξάρτηση, την ταχύτητα και την πολυπλοκότητα. Θα πρέπει να είναι κάποιος ηλίθιος, άπειρος ή πονηρός για να μιλά για «πρωτοφανή πανικό των διαχειριστών του κόσμου τούτου», όταν η κυριαρχία απαντά νέτα σκέτα και με απόλυτη ψυχραιμία ότι «οι βαθιές υπαρξιακές κρίσεις ευνοούν επίσης την ενδοσκόπηση και μπορούν να συσσωρεύσουν δυναμικό μετασχηματισμού».

«Όλοι μπορούμε να φανταστούμε οικονομικά ρίσκα που μετατρέπονται σε πολιτικά (όπως μια απότομη αύξηση της ανεργίας που οδηγεί σε δημιουργία θυλάκων κοινωνικής αναταραχής) ή τεχνολογικά ρίσκα που μεταλλάσσονται σε κοινωνικά (όπως το θέμα της ιχνηλάτησης της πανδημίας μέσω των κινητών τηλεφώνων που προκάλεσε κοινωνική αντίδραση Όταν εξετάζονται μεμονωμένα, οι ξεχωριστές διακινδυνεύσεις –είτε είναι οικονομικές, γεωπολιτικές, κοινωνικές ή περιβαλλοντικές ως προς τον χαρακτήρα τους– δίνουν τη λανθασμένη εντύπωση ότι μπορούν να αναχαιτιστούν ή να μετατραπούν· στην πραγματική ζωή, η συστημική συνδεσιμότητα δείχνει ότι αυτή είναι μια αβαθής εννοιολογική κατασκευή. Σε έναν αλληλεξαρτώμενο κόσμο, οι κίνδυνοι αλληλοενισχύονται και δι’ αυτού του τρόπου έχουν καταιγιστικές επιδράσεις».

Μήπως θα γίνει κάτι τέτοιο πρώτη φορά; Αστεία πράγματα. Και βέβαια, κανένας κλάδος ή επιχείρηση δεν θα μείνει ανέγγιχτη, φυσικά και εκατομμύρια επιχειρήσεις έχουν ήδη κλείσει ή θα κλείσουν. Μήπως, όμως, κάτι τέτοιο δεν ήταν ήδη ζητούμενο πριν να εκδηλωθεί η «κρίση» του κορωναϊού; Μήπως η «μνημειωδών» διαστάσεων διακοπή της οικονομικής δραστηριότητας, η βίαιη μεταβολή των όρων του οικονομικού «παιχνιδιού», ο χαρακτήρας των αλλαγών που «θα συγχωνεύονται και θα προκαλούν μια δεύτερη, τρίτη, τέταρτη και περισσότερες τάξεις συνεπειών, επικαλυπτόμενων επιδράσεων και απρόβλεπτων εκβάσεων» είναι στ’ αλήθεια απρόσμενα δεδομένα για την κυριαρχία; Κάθε άλλο. Οι «κίνδυνοι», όχι μόνο έχουν χαρτογραφηθεί προ πολλού από τις «ύαινες» της παγκόσμιας κυριαρχίας, όχι μόνο δεν τις τρομάζουν, αλλά στην πραγματικότητα τους αναμένουν τροχίζοντας τα δόντια τους.

«Ένα από τα πέντε μεγάλα διδάγματα των περασμένων πέντε αιώνων στην Ευρώπη και στην Αμερική είναι το εξής: οι οξείες κρίσεις συμβάλλουν στην ενίσχυση της εξουσίας του κράτους. Αυτό ίσχυε πάντα και δεν υπάρχει λόγος να είναι τα πράγματα διαφορετικά με την πανδημία της Covid-19».

Ενώ, λοιπόν, ενισχύεται η εξουσία του κράτους, οι κινηματικές παρλαπίπες προβάλλουν ως κύρια «αντισυστημική» θέση την «εγκληματική κακοδιαχείριση» του κράτους, το οποίο εγκαλείται (άκουσον άκουσον), επειδή φορτώνει την ευθύνη του ελέγχου των επιβαλλόμενων μέτρων στον ιδιωτικό τομέα. Ας συγκροτηθούν πάραυτα πολιτοφυλακές για να τηρούνται τα επιβαλλόμενα μέτρα, που το «ανεύθυνο» κράτος «αμελεί» να εφαρμόζει το ίδιο!!!

«Ακόμη και στην ΕΕ, ορισμένες χώρες αρχικά επέλεξαν μια μοναχική πορεία, αλλά στη συνέχεια τα πράγματα άλλαξαν, με την πρακτική βοήθεια μεταξύ των κρατών-μελών, την τροποποίηση του προϋπολογισμού της ΕΕ ώστε να υποστηριχθούν οικονομικά τα συστήματα υγείας και τη συγκέντρωση ερευνητικών κονδυλίων για να αναπτυχθούν θεραπείες και εμβόλια. (Και τώρα προτείνονται φιλόδοξα μέτρα, που θα φαίνονταν αδιανόητα στην προ της πανδημίας εποχή και τα οποία έχουν την τάση να ωθούν την ΕΕ προς την περαιτέρω ολοκλήρωσή της, ιδίως το ταμείο ανάκαμψης των 750 δισεκατομμυρίων ευρώ που πρότεινε η Κομισιόν)».

Η ενίσχυση του ρόλου του κράτους δεν μετριάζει τις τάσεις της λεγόμενης αποπαγκοσμιοποίησης, αλλά μάλλον φέρνει πιο ορατή την περιφερειοποίηση ως μια πιο «ήπια» μορφή της παγκοσμιοποίησης, μια περιφερειοποίηση, που σύμφωνα και με τον ινδο-αμερικανό Παράγκ Κάνα, είχε ήδη υπερβεί την παγκοσμιοποίηση πριν ακόμη η «πανδημία» εκθέσει τα τρωτά σημεία της αλληλεξάρτησης. Οι αντιθέσεις άλλωστε ή τα εμπόδια ιστορικά σε διάφορες φάσεις παγκοσμιοποίησης εκδηλώθηκαν συχνά με ισχυρό τρόπο στο παρελθόν, όπως έγινε πριν το 1914 και μέχρι το 1918, αλλά και το 1930 μ’ αφορμή την Μεγάλη Ύφεση.

«[…] η ταχύτητα και το εύρος της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης ήταν και εξακολουθούν να είναι σημαντικά […] η πανδημία θα επιδράσει ακόμη πιο επιταχυντικά στην καινοτομία, ως καταλύτης τεχνολογικών μεταβολών που ήδη έχουν αρχίσει (συγκρίσιμο φαινόμενο με την επιδείνωση που επέφερε σε άλλα υποκείμενα, παγκόσμια και εντός των κρατών, προβλήματα) και ως “υπερφορτιστής” των ψηφιακών επιχειρήσεων ή των ψηφιακών διαστάσεων κάθε επιχείρησης. Θα οξύνει, επίσης, μια από τις μεγαλύτερες κοινωνικές και ατομικές προκλήσεις, που θέτει η τεχνολογία: το ζήτημα των προσωπικών δεδομένων. Θα δούμε πως η ιχνηλάτηση επαφών έχει ασύγκριτη ισχύ και αποτελεί σχεδόν ουσιώδες μέρος του οπλοστασίου, που χρειάζεται για την καταπολέμηση της Covid-19, ενώ την ίδια στιγμή γίνεται ο μηχανισμός, που καθιστά δυνατή τη μαζική παρακολούθηση».

Δεν χωρά αμφιβολία ότι η επικέντρωση στις μολύνσεις, ο στιγματισμός των ανεμβολίαστων, και οι υποσχέσεις για «νέα κανονικότητα» βοηθούν την επιβολή του Μεγάλου Μετασχηματισμού, πρώτα απ’ όλα(,) στον έλεγχο του παγκόσμιου πληθυσμού με αιχμή τα «πράσινα διαβατήρια». Μην ξεχνάμε, ότι η διαρκής εξακρίβωση στοιχείων, ο εξονυχιστικός έλεγχος κάθε σωματοποιημένης κίνησης, η συνεχής επεξεργασία των νέων δεδομένων που γεννά νέα δεδομένα, επιβλήθηκε μέσω «έκτακτων» διαταγμάτων που εξακολουθούν να δικαιολογούνται από τους εμπνευστές τους με το πρόσχημα του αδυσώπητου υγειονομικού τρόμου, που οι ίδιοι επέβαλλαν. Ήδη το κινεζικό κράτος έχει ξεκαθαρίσει ότι τα μέτρα ελέγχου και παρακολούθησης του πληθυσμού όχι μόνο θα παραμείνουν και μετά το τέλος της «πανδημίας», αλλά θα ενταθούν.

«Καθώς η κρίση του κορωναϊού θα υποχωρεί και οι άνθρωποι θα αρχίσουν να επιστρέφουν στον εργασιακό χώρο, η κίνηση των εταιρειών θα είναι προς την μεγαλύτερη παρακολούθηση των εργαζομένων σ’ αυτές· καλώς ή κακώς, οι εταιρείες θα παρατηρούν και ορισμένες φορές θα καταγράφουν τι κάνει το εργατικό δυναμικό τους. Η τάση αυτή θα μπορούσε να λάβει πολλές και διαφορετικές μορφές, από τη μέτρηση της θερμοκρασίας του σώματος με θερμοκάμερες μέχρι τη, μέσω εφαρμογών, παρακολούθηση της συμμόρφωσης των υπαλλήλων στα μέτρα κοινωνικής απόστασης. Αυτό μοιραία θα θέσει επί τάπητος ζητήματα ρυθμίσεων και προσωπικών δεδομένων, τα οποία θα απορρίψουν πολλές εταιρείες υποστηρίζοντας ότι δεν μπορούν να ανοίξουν και να λειτουργήσουν ξανά χωρίς τον κίνδυνο νέων κρουσμάτων (όντας σε ορισμένες περιπτώσεις υπεύθυνες γι’ αυτά), παρά μόνο αν αυξήσουν την ψηφιακή παρακολούθηση. Θα προβάλλουν την υγεία και την ασφάλεια ως δικαιολογία για την αυξημένη παρακολούθηση του εργατικού δυναμικού τους».

Έτσι, όχι μόνο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα εργαλεία παρακολούθησης θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν και μετά την «κρίση» του κορωναϊού, ακόμη και μετά την μαζική χρήση του εμβολίου, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι η παρακολούθηση αυτή θα ενταθεί με κάθε ψηφιακό τρόπο. Το ίδιο ακριβώς, άλλωστε, συνέβη ύστερα από την 11^η Σεπτέμβρη, όταν τα θεωρούμενα εκείνη την εποχή «ακραία» και έκτακτα μέτρα πολύ σύντομα πέρασαν στην σφαίρα της «κανονικότητας». Η «πανδημία» ήδη αποτελεί ένα ορόσημο στην ιστορία της παρακολούθησης τεράστιων τμημάτων του παγκόσμιου πληθυσμού από τα κράτη, τα οποία δεν περνούν, απλά, στο επόμενο «επίπεδο», αλλά σε άγνωστο αριθμό επόμενων «επιπέδων»…

«Παρ’ όλο που απέφυγε πιο σοβαρά θέματα ψυχικής υγείας, μεγάλη μερίδα του παγκόσμιου πληθυσμού μοιραία θα υποφέρει από στρες σε ποικίλους βαθμούς. Πρώτα απ’ όλα για εκείνους που είναι επιρρεπείς σε ψυχικά προβλήματα, οι εγγενείς στην αντίδραση έναντι του κορωναϊού δοκιμασίες (εγκλεισμός, απομόνωση, άγχος) θα είναι πιο βαριές. Κάποιοι θα τα βγάλουν πέρα με την καταιγίδα, αλλά για ορισμένα άτομα η διαγνωσμένη κατάθλιψη ή το άγχος θα μπορούσαν να κλιμακωθούν σε οξύ κλινικό επεισόδιο».

Η πρωτοφανής σε κλίμακα φυλάκιση (καραντίνα, αποκλεισμοί περιοχών, απαγορεύσεις κυκλοφορίας) τεράστιων τμημάτων που παγκόσμιου πληθυσμού, όχι μόνο αποτέλεσε ένα αδιανόητο ακόμα και για την κυριαρχία παγκόσμιο πείραμα, αλλά και μια κατάσταση με ανυπολόγιστες συνέπειες στην ψυχική και σωματική υγεία δισεκατομμυρίων ανθρώπων, που δήθεν προστατεύτηκαν δοκιμάζοντας τον εφιάλτη του εγκλεισμού. Οι εμπνευστές των πρωτοφανών απαγορευτικών της ελευθερίας μέτρων αγνοούσαν τις συνέπειες στην ψυχική και σωματική υγεία μεγάλης μερίδας του παγκόσμιου πληθυσμού; Φυσικά και γνώριζαν. Τον Μάρτιο του 2020, η ιατρική επιθεώρηση The Lancel δημοσίευσε μια μελέτη, που προειδοποιούσε για το μέγεθος και την έκταση των προβλημάτων ψυχικής υγείας που θα προκληθούν από τον εγκλεισμό, και τα οποία φυσικά δεν θα εξαφανιστούν δια μαγείας μετά το πέρας των απαγορευτικών μέτρων, αφού είναι εύκολα κατανοητό ότι οι φοβίες με τις οποίες μπολιάστηκαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι θα τους ακολουθούν σε κάθε βήμα της κοινωνικής τους ζωής για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα.

«Με τις καραντίνες, συνενώθηκαν όλα τα απαραίτητα συστατικά για μια αύξηση της οικιακής βίας: απομόνωση από φίλους, την ευρύτερη οικογένεια και την εργασία, συνεχής εποπτεία και φυσικά εγγύτητα με βίαιους συντρόφους (που και οι ίδιοι συχνά βιώνουν μεγάλο στρες) και περιορισμένη ή ανύπαρκτη δυνατότητα απόδρασης από το περιβάλλον αυτό. Οι συνθήκες του καθολικού εγκλεισμού μεγιστοποίησαν την ήδη υπάρχουσα βίαιη συμπεριφορά, αφήνοντας ελάχιστη ή καμία δυνατότητα ανάπαυλας εκτός σπιτιού για τα θύματα και τα παιδιά τους».

Το μέγεθος των συνεπειών φανερώνουν προβολές του Ταμείου του ΟΗΕ για τον Πληθυσμό, οι οποίες καταδεικνύουν ότι με αύξηση της οικιακής βίας κατά 20% στις περιόδους γενικευμένης καραντίνας θα έχουμε 15 εκατομμύρια περισσότερες περιπτώσεις βίας που θα εκδηλωθούν από οικεία πρόσωπα, εφ’ όσον η καραντίνα διαρκούσε το 2020 τρεις μήνες, 31 εκατομμύρια περισσότερες αν ο εγκλεισμός διαρκούσε 6 μήνες. Τα στοιχεία αυτά, λοιπόν, ήταν σε γνώση, όπως και οι συνέπειες ενός παρατεταμένου εγκλεισμού, σε εκείνους που τον επέβαλλαν εγκληματικά. Αυτοί οι ίδιοι προκάλεσαν τόσο πόνο σε εκατομμύρια ανθρώπους, είναι οι ίδιοι που ευθύνονται για την έξαρση των δολοφονιών εξ αιτίας της έξαρσης της συγκεκριμένης βίας και ειδικά κατά των γυναικών και οι είναι οι ίδιοι που έρχονται να χορηγήσουν το «φάρμακο» αυστηροποιώντας την νομοθεσία!!!

Σημειωτέον, ότι η επιβολή της διαδικτυακής επίδρασης ως κυρίαρχης στις ανθρώπινες επαφές επιτείνει τις ψυχικές ασθένειες, ενώ, επίσης, τα βιώματα εγκλεισμού του παγκόσμιου πληθυσμού θα έχουν ανυπολόγιστες συνέπειες και στην σωματική τους υγεία λόγω της απαγόρευσης μετακίνησης σε φυσικό περιβάλλον και την συνήθεια ακινητοποίησης σε κλειστούς χώρους, η οποία δεν θα αποβληθεί από σημαντική μερίδα ανθρώπων που ήδη είχαν παρόμοιες τάσεις.

Όσοι, λοιπόν, συνεχίζουν να κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους, ας σκεφτούν ότι η πλέον επικίνδυνη «μόλυνση» δεν είναι άλλη από εκείνη της εγκόλπωσης των εξουσιαστικών αφηγημάτων και μάλιστα από επαναστατική σκοπιά. Είμασταν, είμαστε και θα είμαστε αρνητές αυτών των εξουσιαστικών αφηγημάτων, της «κριτικής» που αφήνει αλώβητους τους κυριαρχικούς σχεδιασμούς, τα προτάγματα που κηρύσσουν τον επαναστατικό χαρακτήρα της επιβολής υποχρεωτικού, καθολικού και μόνιμου εμβολιασμού του πληθυσμού, καθώς και της αποδοχής της επιβολής των «πράσινων διαβατηρίων».

Γιατί δεν είχαμε και ούτε σκοπεύουμε να έχουμε καμμία εμπιστοσύνη στους κύριους και μοναδικούς υπεύθυνους του «κακού» που μας βρήκε, ενώ αντίθετα διατηρούμε απέραντη εμπιστοσύνη, εκτίμηση και σεβασμό σ’ όσους διατηρούν αδιαπραγμάτευτα την ανθρωπινότητά τους παρά το όποιο κόστος τούς επιβάλλεται.

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 219, Οκτώβρης 2021

πηγή