Όχι, δε φτάνει!

Του Αλέξανδρου Αρδαβάνη ιατρού, συγγραφέα

Τον έχω επισημάνει από μέρες.

Ο μεσήλικος παίρνει κάθε πρωί ένα σάντουιτς ή μια τυρόπιτα και μια ζεστή σοκολάτα από το γωνιακό σαντουιτσάδικο και κατηφορίζει ανυπόμονος με μια παράξενη λάμψη στο κουρασμένο βλέμμα.


Η άστεγη που ξημερώνεται κουκουλωμένη στο ίδιο παγκάκι σηκώνει το κεφάλι, βγάζει το ξυλιασμένο χέρι και τα παίρνει …ευχαριστώ. Μια όμορφη νέα γυναίκα, με τα μάτια στο κενό. Μπορεί και πρεζόνι -έχει σημασία πώς έχει μείνει χωρίς μια λαμαρίνα από πάνω της μέσα στο αγιάζι;

Κοιτάει ύστερα γύρω σαν να ελέγχει αν τον βλέπουν -και δε διακρίνω αν από σεμνότητα ή από ναρκισσισμό. Ύστερα απομακρύνεται τρέχοντας σχεδόν. Πιο κάτω μου φαίνεται πως μονολογεί βουρκωμένος κρατώντας ένα κουτάκι καραμέλες “για τον πόνο του άλλου”. Στα ψιλά-ψιλά γράμματα: “Médecins sans frontières”… Ξαφνικά κάπου στρίβει και χάνεται -μπορεί και στο κοντινό νοσοκομείο των απεγνωσμένων, απέναντι από το θηριώδες Μέγαρο των Φυλάκων-Φυλακών μας.

Δεν τον έχω ακόμα κατατάξει τον άγνωστο μεσόκοπο με τα κουρασμένα μάτια και το γερτό περπάτημα. Το βράδυ ο φίλος με μπερδεύει με τα γεωστρατηγικά του. Η σάρα και η μάρα μπαίνουν από παντού. Τι θ’ απογίνουμε τελικά με τους πρόσφυγες; Εκατοντάδες παιδιά, ανθρώπινα κορμιά στοιχειώνουν ξανά τα νερά που τραγούδησαν, δεκάδες αιώνες, οι ποιητές. Τα ίδια νερά που όργωσαν οι Πελασγοί, οι Μυκηναίοι, οι Μινωίτες, σφάζοντας οι μεν τους δε για το Αρχιπέλαγος…

“Ήταν από τότε που νύχτες η μεσημέρια
Ανεξήγητα ξυπνώ – το σώμα της στο στρώμα
Μοιάζει άγνωστο νησί Αρχιπελάγους
Τότε κάλεσμα Σειρήνας σε βράχια κοφτερά
Στην άηχη κάμαρα έρχεται το τραγούδι
Είναι ίαμβος ή παιάνας αν αύρας ψίθυρος
Άνεμος ανάπαιστος ή άγουρες κραυγές
Φωνών αγέρα θάλασσας συνήχηση
Ίδιο φτάνει στα κοίλα μου το τραγούδι
Πρόγονοι με ίχνη σβησμένα ήτανε
Πελασγοί Κάρες ή Βόρειοι παγωμένοι
Σε φλούδες ξύλινες κουπιά σπασμένα
Άνθρωποι τρόμο χαρακωμένοι
Καπνοί φυγής σκόνη ποδοβολητά
Πρυμνήτες βοσκοτόπια αναβροχιάς Σαγόνια από πείνα μουδιασμένα
Ακρόπρωρη η προσδοκία αρπαγής
Η Νέα Ζωή τρόπαιο επερχόμενο
Αγγίζοντας τη γη των ηφαιστείων
Άνθρωποι αρμύρα παιδεμένοι
Σώματα βράχια απόκρημνα ηχούν
Η μνήμη μου τα σώματά μας Αρχιπέλαγος
Ανάμεσα ανθίζει λάβα ποντισμένη
Βουβός κρατήρας ναρκωμένος του Αιγαίου”*

Κάποιος στο διαδίκτυο δυσφόρησε για τα χαμόγελα του Αλέξη με τον Μπενιαμίν. Κι εγώ το ίδιο. Όμως, δεν ξέρω γιατί, κάτι μου λέει να περιμένω. Πως όσα βλέπω δεν είναι, δε θα μείνουν αυτά που φαίνονται. Νιώθω να μη νιώθω αν πατάω σε βράχια ή σε βούρκο και βουλιάζω. Πού ν’ ακουμπήσω τη ζάλη μου;

Το βρήκα! Να, εκεί σ’ αυτόν που, νάρκισσος ή ντροπαλός, πηγαίνει κάθε πρωί μια μπουκιά φαί και δυο γουλιές πόσιμη ζεστασιά στο ρημαγμένο κατακάθι της ζωής στο παγκάκι. Θα συνεχίσει ή θα βαρεθεί; Τι με νοιάζει, αρκεί που συμβαίνει. Που συνέβη έστω σε μια αστραπή του χωροχρόνου. Ένας κρότος ζωής που επιμένει μέσα στο σιωπητήριο του θανάτου που έχει σημάνει στην πατρίδα μου.

Φτάνει; Όχι δε φτάνει. Ποτέ δε θα φτάνει.

Όμως με κρατάει να μη σωριαστώ όταν παραπατώ, στα κρύα στενά της πόλης μου, ζαλισμένος.

*Α.Σ.Α. “Attavi” (ασφυκτιονία)

Ρ-Ρ

http://anemosantistasis.blogspot.gr/2016/02/blog-post_62.html