ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΟΦΕΡΕΤΕ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑΠΕΙΝΩΝΕΣΤΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΕΤΕ…

 

"Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμη του πάνω στον άλλο, Ουίνστων;

Ο Ουίνστων σκέφτηκε: Κάνοντας τον να υποφέρει, είπε.
Ακριβώς. Κάνοντας τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί. Αν δεν υποφέρει, πως μπορεί να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του; Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση. Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντας του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες ηδονιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές. Είναι ένας κόσμος φόβου και προδοσίας και βασανιστηρίων. Ένας κόσμος καταπιεστών και καταπιεζομένων, ένας κόσμος που όσο τελειοποιείται θα γίνεται όλο και πιο ανελέητος. Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως βασίζονταν πάνω στην αγάπη και τη δικαιοσύνη. Ο δικός μας βασίζεται στο μίσος. Στο δικό μας κόσμο δε θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός από το φόβο, την οργή, τη θριαμβολογία και την ταπείνωση. Όλα τα άλλα θα τα καταπνίξουμε, όλα! Ήδη τώρα καταστρέφουμε τις συνήθειες της σκέψης που έχουν επιζήσει από την Προ-Επαναστατική εποχή. Σπάσαμε τα δεσμά που ένωναν τους γονείς με τα παιδιά, τους άνδρες με τους άνδρες και τον άνδρα με τη γυναίκα. Κανένας δεν τολμά πια να εμπιστευτεί τη γυναίκα του, το παιδί του ή το φίλο του. Στο μέλλον όμως δε θα υπάρχουν ούτε γυναίκες, ούτε φίλοι. Δε θα υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια. Δε θα υπάρχει πια η περιέργεια ούτε η χαρά της ζωής. Δε θα υπάρχει άμιλλα. Πάντα όμως θα υπάρχει η μέθη της δύναμης που ολοένα θα μεγαλώνει και θα οξύνεται περισσότερο. Σε κάθε στιγμή θα υπάρχει η αγαλλίαση να ποδοπατάς έναν ανήμπορο εχθρό. Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου, για πάντα" …

Eric Arthur Blair και κάτα κόσμον George Orwell – 1984

 

Αισίως κλείσαμε τον πρώτο χρόνο εγκλεισμού του πληθυσμού με αφορμή το υγειονομικό και ασφαλώς "οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι πολύ κρίσιμες". Τι άλλο θα μπορούσαν να είναι εκτός από κρίσιμες; Προς το τέλος των "δύο κρίσιμων εβδομάδων" ακούγεται ξανά το γνώριμο ουρλιαχτό από τα μεγάφωνα "Αναμένεται ρεκόρ κρουσμάτων, προς παράταση το λοκντάουν. Εσείς φταίτε που βλέπετε τους φίλους σας και δέχεστε κρυφά επισκέψεις ή πηγαίνετε στα σπίτια τους".  

"Τα λύματα λένε πάντα την αλήθεια", διαβεβαιώνει ο λυματομάντης. Η διορισμένη από την κυβέρνηση, Κρατική Υγειονομική Επιτροπή ξέρει το καλό μας. Η Αλήθεια είναι μία. Όλοι ξέρουν πια τι θα γίνει από πριν. Αναμαλλιασμένοι γονείς που αγωνίζονται να κρατήσουν την ψυχραιμία τους δουλεύοντας από το σπίτι προσπαθώντας παράλληλα να αναθρέψουν τα παιδιά τους. Διότι, όπως ίσως ξέρετε, φέτος δεν πήγαν σχολείο και τώρα χαζεύουν βαριεστημένα τη δασκάλα στην οθόνη να τσιρίζει, χωρίς να ξέρει ούτε κι αυτή το γιατί.

Επαγγελματίες που καταστρέφονται, θρηνούν τη μοίρα τους στα σόσιαλ μίντια από τα "άνοιξε-κλείσε" στο ρυθμό του "Ακορντεόν" που παίζει η κυβέρνηση, χωρίς να έχουν τη δύναμη να κάνουν τίποτα. Εξαθλιωμένες ψυχές που κρέμονται από τις κρατικές ανακοινώσεις για το επίδομα του επόμενου μήνα. Οι ηλικιωμένοι στις ουρές έξω από τα εμβολιαστικά κέντρα για το πολυπόθητο "ελιξήριο της ζωής" συχνά πιάνουν κουβεντούλα μεταξύ τους φορώντας στραβά μια λερωμένη μάσκα. Η χαρά τους είναι διπλή: περιμένουν και τα αναδρομικά, που τους έταξε η κυβέρνηση γι’ αυτούς είναι η ζωή! Τους βλέπουν οι δύσμοιροι νέοι και σχεδόν τους ζηλεύουν, μπαφιασμένοι από την κλεισούρα και με το φόβο του "μπάτσου", που έχει αποκτήσει το δικαίωμα να τους ρωτά, που πάνε, πότε έφυγαν από το σπίτι, τι ώρα θα γυρίσουν, γιατί κυκλοφορούν εδώ.

Όχι ότι τηρείται κατά γράμμα το "καθολικό λοκντάουν", ούτε κατά διάνοια. Οι άνθρωποι κατ’ εξαίρεσιν μένουν σπίτι πλέον, το μποτιλιάρισμα στους κεντρικούς δρόμους είναι ίσως το μόνο που θυμίζει την εποχή προ λοκντάουν. Οι πλατείες ξαναγέμισαν. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι από ανθρώπους που έχουν βαρεθεί την κλεισούρα και περιφέρονται άσκοπα, άπραγοι. Κανένα πρόβλημα, καθώς όλοι γνωρίζουν τις υποχρεώσεις τους στο νέο ψηφιακό αστυνομικό κράτος που εγκαινιάστηκε άτυπα τέτοια εποχή πέρυσι.

Να μαζεύονται σπίτι πριν τις 9 το βράδυ τις καθημερινές και στις 6 τα σαββατοκύριακα. Να στέλνουν το σωστό sms για έξοδο. Να είναι υπάκουοι και δουλικοί στον έλεγχο. Να μην διαμαρτύρονται, να μη μιλούν ο ένας στον άλλο, να μην κοιτούν ο ένας τον άλλο. Να μην είναι αρνητές, θεός φυλάξει! Η σωστή απάντηση είναι πάντα ΝΑΙ. Οι αγκαλιές και τα φιλιά είναι όπλα, που σκοτώνουν.

Το αόρατο ψηφιακό λουρί στο λαιμό τους, το κρατά γερά το Κράτος, το χαλαρώνει λίγο και το μαζεύει πάλι, αναλόγως τα κέφια. Κάθε κρατική παραχώρηση γίνεται, επειδή ο Μεγαλειότατος είναι επιεικής και μεγαλόψυχος, αλλά με αντάλλαγμα ένα κομματάκι ελευθερίας των υπηκόων του. Θέλετε να ανοίξουν τα μαγαζιά; Τα λιγουρεύεστε;;;, τσιρίζει ο γνωστός υπουργός. Θα σας κάνουμε το χατίρι για λίγο shopping therapy, αλλά… θέλουμε και εμείς κάτι από εσάς. Δεν είναι τίποτα, απλώς θα σας ελέγχουμε, πόσο λείπετε από το σπίτι για ψώνια, επειδή ξέρουμε ότι είστε όλοι ψεύτες και κοροϊδεύετε τις Αρχές με τα sms και τις βεβαιώσεις. Νέο sms, λοιπόν, διάρκειας όσο αποφασίσει ο υπουργός και μόνο μια φορά τη μέρα, το καταλάβατε;

Λ.

πηγή