Παρτέρι με τουλίπες

Ο πλανόδιος πωλητής λουλουδιών περίμενε πάντα στο ίδιο σημείο, στο φανάρι που έστριβε για να βγει στη λεωφόρο στον δρόμο για το σπίτι.

Όλο τον χρόνο, με καλό ή μέτριο καιρό, στεκόταν εκεί και πουλούσε συνήθως τριαντάφυλλα. Της άρεσαν, αλλά σχεδόν ποτέ δεν αγόραζε. Ίσως γιατί τα προτιμούσε πάνω στα φυτά, να κάνουν τον κύκλο της δικής τους ζωής. Να γεννιούνται, να μαραίνονται, να γίνονται λίπασμα και ξανά από την αρχή.

Επιπλέον, η κηπουρική απείχε πολύ από τις κλίσεις της... Με πολύ κόπο και αγωνία κατόρθωσε να σώσει -μπορεί να σώθηκαν και μόνα τους, γιατί χρόνια έπαιρναν πολλή αγάπη- μια ροζ ορτανσία της μητέρας της, μια γαρδένια, δυο γλάστρες με ένα φυτό που είχε ωραίο πράσινο φύλλωμα και ένα κατακόκκινο γεράνι. Το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να κόβει τα ξερά και να τους ρίχνει πότε πότε λίγο νερό. Φέτος, τον Μάρτη, τους άλλαξε γλάστρες, πρόσθεσε και χώμα.

Αλλά αγαπούσε τα λουλούδια. Της άρεσαν πολύ τα τριαντάφυλλα. Στο εξοχικό είχε μια δική της τριανταφυλλιά. Τα λουλούδια της ήταν απαλό μοβ, από μακριά φαίνονταν γκρίζα. Και είχαν ένα πολύ λεπτό άρωμα, που άφηνε μια δροσιά, σαν αίσθημα από απαλό πράσινο και πούδρα. Πόσο όμορφος ήταν ο κήπος την άνοιξη - πόσο όμορφα ήταν όταν πήγαινε και έχωνε τη μύτη της στα ανθισμένα φυτά...

Στις κίτρινες τριανταφυλλιές, τις ροζ και τη μοβ τριανταφυλλιά η μυρωδιά έμοιαζε δροσερή και απαλή. Οι κόκκινες και οι βυσσινί όμως, αυτές με τα βελούδινα πέταλα, ανέδιδαν κάτι πιο βαρύ, περισσότερο αισθησιακό. Πόσο ευγενικό φυτό είναι η τριανταφυλλιά, σκεφτόταν, πόση αρχοντιά κρύβει μέσα του...

Αλλά πάντα είχε έναν καημό. Που δεν είχαν τουλίπες. Η μητέρα της εξηγούσε ότι είναι πολύ δύσκολο να ευδοκιμήσουν στον κήπο τους, στο ζεστό και μάλλον ξηρό κλίμα. Είχε δοκιμάσει να φυτέψει, αλλά πάντα κάτι πήγαινε στραβά και τελικά δεν γίνονταν.

Γιατί αγαπούσε τις τουλίπες; Δεν ήξερε. Της άρεσε που τα πέταλά τους σχημάτιζαν καμπύλους κώνους και τα φύλλα τους τύλιγαν τον μίσχο τους σαν αγκαλιά. Μερικές φορές -όταν ήταν παιδί- της φαίνονταν σαν καλλίγραμμες χορεύτριες σε κυκλωτικό χορό όπως έβγαιναν τρεις τρεις από τον βολβό τους. Και τα χρώματα... Αυτά τα χρώματα... μπλεγμένα ροζ με κίτρινο, κόκκινο βαθύ σαν καλής ποιότητας βαρύ μετάξι, υποκίτρινο λευκό που πρασίνιζε στη βάση με κόκκινες φλέβες και σκούρο πορφυρό, σαν αρχοντικός μανδύας...

Δεν μύριζαν βέβαια, αλλά δεν την ένοιαζε. Τις θαύμαζε σαν κάτι πολύτιμο και ακριβό.

Εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα μπήκε στον πειρασμό να αγοράσει λουλούδια από τον πλανόδιο πωλητή. Κρατούσε μπουκέτα με λαμπερές κίτρινες τουλίπες... Το σκεφτόταν για ένα-δυο λεπτά. Θυμήθηκε αμέσως εκείνη την παλιά αγάπη για τα λουλούδια του Βορρά. Δεν πήρε όμως. Την ώρα που ο άνθρωπος την πλησίασε, το φανάρι άναψε, έπρεπε να φύγει. 

Όταν πήγε σπίτι, βγήκε στο μπαλκόνι και κοίταξε τα λουλούδια της. Μόνο το γεράνι ήταν ανθισμένο, σαν να είχε μεγαλώσει και λίγο, πρώτη φορά ύστερα από τρία ολόκληρα χρόνια στα χέρια της. Υπήρχαν ακόμη μερικές πήλινες γλάστρες, άδειες, ορφανές. Οραματίστηκε πώς θα ήταν αν τις φύτευε με τουλίπες. Άρχισε να ψάχνει, να διαβάζει, να δει τι χρειάζονταν για να ευδοκιμήσουν. Δύσκολα τα πράγματα...

Εκτός των άλλων, έπρεπε να ξεκινήσει φθινόπωρο για να δει λουλούδια την επόμενη άνοιξη... Να δημιουργήσει και το κατάλληλο περιβάλλον. Πήγε να απογοητευτεί. "Ένα γεράνι έχεις και σου πήρε τρία χρόνια να το δεις να μεγαλώνει", είπε στον εαυτό της.

Αλλά πίσω της σαν να άκουσε μια γνώριμη, μακρινή, ψιθυριστή φωνή: Τι έγινε; Από πότε εγκαταλείπεις στα δύσκολα; Αυτό ήταν. Θα έφτιαχνε ένα παρτέρι με τουλίπες. Θα δοκίμαζε τουλάχιστον.

Την επόμενη μέρα πήγε στο φυτώριο. Αγόρασε άλλα δυο γεράνια και ζήτησε να μάθει τι πρέπει να κάνει ως το φθινόπωρο που θα φύτευε τους πρώτους βολβούς. Και πού ξέρεις...
  

Αρχοντία Κάτσουρα / archkatsoura@yahoo.gr

πηγή