Γιατί αγχώνονται για ασυλία;

 

Η ελληνική νομοθετική λειτουργία κατ’ εντολή της εκτελεστικής, διασφαλίζει τα δικά της “παιδιά” από κάθε ίχνος διεκδίκησης διαφάνειας 

Του Θέμη Τζήμα 

Με τροπολογία σε άσχετο νόμο, κατόπιν εισήγησης από τους αρμοδίους υπουργούς, η κυβερνητική πλειοψηφία υιοθέτησε την τροπολογία περί ασυλίας στα μέλη της “Εθνικής Επιτροπής Προστασίας της Δημόσιας Υγείας”.

Η συμμαχία των προθύμων των μέσων ενημέρωσης έσπευσε να μας εξηγήσει ότι το μέτρο είναι αναγκαίο, προκειμένου να προστατευθούν οι επιστήμονες για τις επιστημονικές απόψεις τους από τους “ψεκασμένους”. Με το εν λόγω επιχείρημα (της ανάγκης προστασίας των επιστημόνων από τους “ψεκασμένους”) έσπευσαν, κάπως χαμηλόφωνα, να συνταχθούν και ορισμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι κατήγγειλαν κατά τα λοιπά, και ορθώς, την τροπολογία. 

Έχουμε και λέμε λοιπόν: H τροπολογία δεν αφορά σε τίποτα την διατύπωση επιστημονικής κρίσης, η οποία ούτως ή άλλως δεν διώκεται. Μήνυση η οποία θα κατατεθεί επί επιστημονικής γνώμης θα τεθεί στο αρχείο, ακόμα και αν πρόκειται περί κρίσης η οποία αποδεικνύεται λανθασμένη. Η μόνη εξαίρεση (όχι ασήμαντη) αφορά τα αδικήματα γνώμης: την άρνηση γενοκτονιών, καθώς και τη διευρυνόμενη λίστα αδικημάτων υποκίνησης μίσους. Πρόκειται για μια (κατά τον γράφοντα) δυστυχή εξαίρεση, η οποία σε κάθε περίπτωση δεν σχετίζεται με το υπό συζήτηση θέμα. 

Ποιους αφορά λοιπόν η ασυλία; Η ασυλία αφορά την “Εθνική Επιτροπή Προστασίας της Δημόσιας Υγείας”. Πρόκειται για το γνωστό, μάλλον σκιώδες, όργανο, το οποίο σκοπίμως από πλευράς της κυβέρνησης συγχέουν με την Επιτροπή Λοιμωξιολόγων και το οποίο συμπεριλαμβάνει μια σειρά κρατικών, δηλαδή κυβερνητικών, αξιωματούχων και όχι επιστημόνων ή τουλάχιστον όχι μόνο επιστημόνων. Πρόκειται για το όργανο, το οποίο εισηγείται στην Επιτροπή Λοιμωξιολόγων τις κυβερνητικές πολιτικές και στις οποίες η τελευταία συχνά-πυκνά προσδίδει επιστημονικό μανδύα. 

Εξ ορισμού λοιπόν δεν πρόκειται για επιστημονική επιτροπή αλλά για τμήμα της διοίκησης. Επομένως από πού κι ως πού προκύπτει ζήτημα προστασίας της όποιας επιστημονικής κρίσης; 

Θα μπορούσε να απαντήσει βεβαίως κανείς ότι και έτσι να είναι τα πράγματα, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, διότι η εν λόγω τροπολογία αφορά την έκφραση επιστημονικής γνώμης. Ίσως λοιπόν επομένως, να πρόκειται απλώς, για μια αχρείαστη τροπολογία. 

Συγγνώμη, αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Για να είμαστε ακριβείς, στο κείμενο της τροπολογίας δεν υπάρχει καμία αναφορά σε προστασία που αφορά την έκφραση επιστημονικής κρίσης. Αναφέρεται το κείμενο σε μη ευθύνη, σε μη δίωξη και σε μη εξέταση (άρα ούτε καν εξεταστική επιτροπή στην Βουλή σχετικά με την διαχείριση της πανδημίας) για οποιαδήποτε γνώμη, επιστημονική κρίση ή άλλη, ή ψήφο. Άρα, έχουμε ένα διοικητικό όργανο, με σημαντική αρμοδιότητα, η οποία εκτείνεται συνολικά στην κοινωνική και θεσμική συγκρότηση της χώρας, το οποίο αποφαίνεται με τρόπο ουσιαστικά δεσμευτικό, χωρίς καν να μπορεί ακόμα και η Βουλή των Ελλήνων να ζητήσει από τα μέλη του να παρουσιαστούν ενώπιον των επιτροπών της προκειμένου να παρέχουν εξηγήσεις. 

Η στόχευση ωστόσο καθίσταται ακόμα σαφέστερη με την τελευταία πρόβλεψη, η οποία αφορά όχι μόνο το για ποιους λόγους δεν διώκονται τα μέλη της επιτροπής αλλά και για ποιους, περιοριστικώς αναφερομένους λόγους (και μόνο) μπορεί να διωχθούν: εξύβριση και συκοφαντική δυσφήμηση. Ως ειδικότερη μάλιστα πρόβλεψη η τελευταία, υπερισχύει και κατοχυρώνει ότι μόνο για δύο αδικήματα δύναται να διωχθούν τα μέλη της επιτροπής όπως και να τους ζητηθούν εξηγήσεις. 

Επομένως και για να μην πολυλογούμε, αν διαπιστωθεί ή έστω εγερθούν υποψίες, πως ορισμένες αποφάσεις της επιτροπής, ορισμένες ψήφοι εντός αυτής, εξυπηρέτησαν, για παράδειγμα, επιχειρηματικά συμφέροντα και πάλι καμία εξέταση ή άσκηση δίωξης δεν μπορεί να υπάρξει. Γιατί λοιπόν δείχνουν τέτοιο άγχος η εθνική επιτροπή και η κυβέρνηση; Αναρωτιόμαστε, διότι καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται. 

Ωστόσο ανακύπτει ένα θέμα δημοκρατίας, το οποίο είναι ακόμα σοβαρότερο: για κάποιο λόγο (όχι και τόσο άγνωστο) ο χαρακτηρισμός “ψεκασμένος”, ερμηνευμένος αυθεντικά από την κυβέρνηση, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και μέρος της ιατρικής κοινότητας, συνεπάγεται περιορισμό των θεμελιωδών δικαιοκρατικών εγγυήσεων, συμπεριλαμβανομένου του βασικού δικαιώματος κάθε πολίτη να προσφεύγει ενώπιον της δικαιοσύνης. 

Για να καταλάβουμε δε, τι θα πει “ψεκασμένος” αρκεί να θυμηθούμε ότι το Νοέμβριο, όσοι τολμούσαμε να μιλάμε, με πολύ λιγότερα κρούσματα, για στοχευμένα και όχι καθολικά μέτρα θεωρούμασταν ψεκασμένοι. Σήμερα τα ίδια υποστηρίζει η κυβέρνηση, με υπερπολλαπλάσια κρούσματα. Για να μην αναφερθούμε στο σκάνδαλο της μη παραγγελίας των ρωσικών και κουβανικών εμβολίων, προκειμένου να πληρώνουμε συγκεκριμένες εταιρείες της Δύσης και ειδικότερα των ΗΠΑ. 

Οι “ψεκασμένοι” της πανδημίας είναι οι χτεσινοί “λαϊκιστές”: όσοι λέγαμε ότι τα μνημόνια έσωζαν τις ξένες τράπεζες, έως ότου το παραδέχτηκε και ο “σωτήρας” Ντάισελμπλουμ, οπότε και η είδηση θάφτηκε. Όποιος διαφωνεί με την συστημική προπαγάνδα, πλέον δεν στιγματίζεται μόνο αλλά επιπλέον απολαμβάνει χαμηλοτέρου επιπέδου δικαιοκρατικών εγγυήσεων. Και φυσικά, αυτή η κατηγορία, όπως και η κάθε αντίστοιχη κατηγοριοποίηση, υπό τύπο ακορντεόν “ανοιγοκλείνει” προκειμένου να δημιουργήσει συνθήκες θεσμικής αρνησιδικίας. Η ελληνική νομοθετική λειτουργία κατ’ εντολή της εκτελεστικής, διασφαλίζει τα δικά της “παιδιά” από κάθε ίχνος διεκδίκησης διαφάνειας, εν μέσω Βατερλώ το οποίο δεν αφήνει ανέγγιχτους ούτε τους επιστήμονες, ειδικότερα εκείνους που υποφέρουν από το σύνδρομο του “Θεού”, και σίγουρα όχι τους κυβερνητικούς.

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ

via