Πυθίες

Γράφει ο Θεόφιλος Πουταχίδης

Παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό τις δημόσιες τοποθετήσεις των υπέρμαχων του μαζικού ή ακόμα και του υποχρεωτικού εμβολιασμού κατά του κορονοϊού και διαπιστώνω ότι τις περισσότερες φορές παραβιάζουν τα όρια του δημοκρατικού ήθους.

Είτε χονδροειδώς και άμεσα, είτε με ρητορικά σχήματα ειρωνείας και σοφιστείες, ο καταγγελτικός λόγος έναντι αυτών που επιλέγουν να μην εμβολιαστούν είναι οξύτατος.

Σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις προσωπικά δεν ενοχλούμαι από τις αντιλογίες και την έντονη ανταλλαγή επιχειρημάτων. Αντιθέτως, τις επικροτώ ως ένδειξη ζωντάνιας σε μια δημοκρατία. Αυτή, όμως, δεν είναι τέτοια περίπτωση. Αντιδρώ, λοιπόν, επειδή οι τοποθετήσεις αυτές:

• Προβάλλονται μονομερώς και σχεδόν αποκλειστικά από τα μέσα ενημέρωσης.
• Αποτελούν το ιδεολογικό υπόβαθρο της επίσημης έναρξης μιας νομοθετικής μεθόδευσης που στοχεύει στον καταναγκαστικό εμβολιασμό πολιτών μέσω ισχυρών εκβιαστικών διλλημάτων.
• Εμφορούνται από εξουσιαστικό φρόνημα, αλαζονεία, προπέτεια, υποκριτικό ηθικισμό και απολυτότητα
• Επιχειρούν να μονοπωλήσουν τις έννοιες της κοινωνικής ευθύνης, της αγάπης προς τον πλησίον, της επιστημοσύνης και του ορθολογισμού κατηγορώντας παράλληλα τους αντιφρονούντες ως κοινωνικά ανάλγητους, εγωπαθείς, μισερούς, αμαρτωλούς, ανήθικους, σκοταδιστές και παράλογους έως και διανοητικά καθυστερημένους.
• Χρησιμοποιούν τις έννοιες του επικίνδυνου εξωτερικού εχθρού (στην περίπτωση μας ο ιός) και των εσωτερικών πρακτόρων και συνεργατών του και εχθρών του λαού (στην περίπτωσή μας οι ανεμβολίαστοι), οι οποίες αποτελούν τους τίτλους των δύο πρώτων κεφαλαίων στο εγχειρίδιο οδηγιών για την εγκαθίδρυση της κάθε μορφής ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Μετά από αυτά, λοιπόν, και με την εσωτερική ησυχία της αγάπης και του σεβασμού στο πρόσωπο του κάθε υπέρμαχου του υποχρεωτικού εμβολιασμού, επιτρέψτε μου τώρα να ανασκευάσω ολοκληρωτικά τα σαθρά επιχειρήματά του.

Ο κάθε –μα ο κάθε!– συλλογισμός και επιχειρηματολογία υπέρ του μαζικού ή υποχρεωτικού εμβολιασμού (όπως κι αν διατυπώνεται, συγκροτείται και ολοκληρώνεται) αναφύεται από μία συγκεκριμένη παραδοχή. Η κάθε τοποθέτηση, όσα ρητορικά σχήματα, όσα παχιά λόγια, όσες ειρωνείες, όσο πάθος, όσο συναισθηματισμό, όσο χιούμορ, όση πειθώ κι αν μετέρχεται, έχει ένα ζωτικό θεμέλιο. Άνευ αυτού σβήνει∙ είναι άκυρη, στρεβλή, αστήρικτη, ψεύτικη κι επικίνδυνη.

Ποια είναι η παραδοχή, ποιο το θεμέλιο; Μα φυσικά το ότι τα εμβόλια κατά του συγκεκριμένου ιού αντιπροσωπεύουν την απόλυτα ή έστω την επαρκώς ικανοποιητική λύση στο πρόβλημά μας.

Αν αυτό το αξίωμα δεν ισχύει ό,τι έχει ειπωθεί και προτρέπει ή εξαναγκάζει τον κάθε πολίτη σε εμβολιασμό αντιστρέφεται πλήρως. Για παράδειγμα, εάν ο πολίτης πιστεύει ότι το εμβόλιο μπορεί να θέσει την υγεία του σε κίνδυνο, τότε το εύλογο είναι να μην το κάνει και το παράλογο να το κάνει. Επίσης, επειδή αγαπά τον πλησίον του «ως σεαυτόν», θα ευχόταν και ο πλησίον του να μην το κάνει, για να μην βλαφτεί.

Επομένως, το ποιος είναι ανεύθυνος, παράλογος, σκοταδιστής, εγωιστής, ψεκασμένος, αμαρτωλός, ανεγκέφαλος (και άλλα τέτοια ανοίκεια και φαιδρά που διατυπώνονται στην περίπτωση που εξετάζουμε) εξαρτάται αποκλειστικά και μονοσήμαντα από ένα και μόνο πράγμα: την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των συγκεκριμένων εμβολίων.

Εάν κάποιος ακολουθεί τη γενίκευση: Τα εμβόλια γενικώς είναι ευεργετικά για την ανθρωπότητα, άρα και τα συγκεκριμένα εμβόλια είναι δώρο Θεού για τον κόσμο, βρίσκεται σε οικτρή πλάνη. Δεν είναι όλοι οι παθογόνοι ιοί ίδιοι. Στην βιολογική-ιατρική έρευνα εργαζόμαστε βουτηγμένοι στην περιπλοκότητα και τις λεπτομέρειες των χιλιάδων παραμέτρων που επηρεάζουν κάθε διαφορετικό παθογόνο αίτιο και κάθε διαφορετική παθολογία, με την επίγνωση και την ταπεινόφρονα παραδοχή της άγνοιας εκατομμυρίων ακόμα τέτοιων παραμέτρων, τις οποίες δεν γνωρίζουμε ακόμα.

Είναι εγγενώς παράλογο να εξισώνει κανείς γενικεύοντας την παγιωμένη επιστημονική αλήθεια με την επίπονη και χρονοβόρα αναζήτησή της στη διαδικασία της επιστημονικής έρευνας αιχμής.

Επίσης, η πρόταση που –δυστυχώς– διατυπώνεται και από ανθρώπους με επιστημονικούς τίτλους, ότι η ασφάλεια των εμβολίων κατά του συγκεκριμένου ιού έχει ήδη αποδειχτεί από τη μέχρι τώρα χρήση τους, είναι ανεπίτρεπτη όχι μόνο επιστημονικά, αλλά και στο επίπεδο της κοινής λογικής. Δεν ξέρω αν ανακάλυψαν την χρονομηχανή και δεν μας το λένε…

Πάντως, με την πρόταση αυτή ουσιαστικά απορρίπτουν ως υπερβολικά και λανθασμένα τα χρονικά όρια ελέγχου των δοκιμών ασφάλειας των εμβολίων, όπως έχουν καθιερωθεί και ισχύουν μέχρι σήμερα παγκοσμίως. Δεν γνωρίζω αν ταυτόχρονα προτείνουν ότι τα συντομευμένα χρονικά όρια των δοκιμών ασφάλειας που αποδέχονται αυθαίρετα οι ίδιοι για την περίπτωση των εμβολίων του κορονοϊού θα πρέπει να ισχύσουν για κάθε είδους εμβόλιο που θα αναπτυχθεί από τον οποιονδήποτε στο μέλλον. Η ορθή ερευνητική μεθοδολογία δεν περιλαμβάνει αντιλήψεις του τύπου «ποιώ την ανάγκη φιλοτιμία».

Προφανώς ο μεγάλος αριθμός των ατόμων που λαμβάνουν ένα πειραματικό σκεύασμα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πάροδο του χρόνου σε μια κλινική δοκιμή. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πάροδο του χρόνου σε μια ερευνητική διαδικασία. Ίσως μόνο η αλαζονεία ή… τα φύλλα της δάφνης. Επειδή, όμως, ούτε η αλαζονεία, ούτε η Πυθία έχουν σχέση με την κανονική επιστήμη, καλό θα είναι οι τόνοι να χαμηλώσουν και οι νομοθετημένες πιέσεις προς εμβολιασμό να αποσυρθούν.

Όσο προβλέψιμη και βαρετά αναμενόμενη είναι η παγιωμένη επιστήμη, τόσο αναπάντεχη και γεμάτη εκπλήξεις είναι η επιστημονική έρευνα. Αλλά μήπως τέτοια δεν είν’ κι η ζωή. Άλλα περιμένεις κι άλλα σου ‘ρχονται…

πηγή 

photo - pixabay