Ανδρουλάκης, ο μακιγιέρ του μαύρου Μητσοτάκη

Μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ υπάρχει μια συνεχής επικοινωνία. Λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Όχι για τη δημιουργία συναίνεσης ή για την εξεύρεση λύσεων σε μεγάλα θέματα της κοινωνίας, πράγμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και ευεργετικό. Μιλάμε για ώσμωση, που μεταφέρει λύματα από τη μία πλευρά της διαφθοράς στην άλλη.

Δεν προλαβαίνει να υπάρξει καταγγελία σκανδάλου ή αποκάλυψη πράξης που ζημιώνει τη χώρα, θα βγουν στα τηλεοπτικά πάνελ και δεν θα μπορείς να διακρίνεις ποιος είναι ποιος; Ποιος κατηγορείται και ποιος απαντά πως δεν υπάρχει κανένα σκάνδαλο. Υπάρχουν ενδείξεις πως ο Άδωνης Γεωργιάδης έχει κάνει βρομοδουλειά στο Ελληνικό; Θα βγει κάποιος Κεγκέρογλου να πει ή να υπονοήσει πως όλα είναι καλά. Θα κατηγορήσουν τον Λοβέρδο για μίζες; Θα τσιρίξει ο Γεωργιάδης ότι ο Λοβέρδος είναι αδερφός του. Θα απειλήσει ο Σαμαράς πως θα γδάρει προστατευόμενους μάρτυρες, θα συμπληρώσει ο Βενιζέλος πως τους ετοιμάζει φυλακές. Θα βοά η κοινωνία για την επικινδυνότητα Μητσοτάκη ενώ ηχώ της θα γίνεται ακόμη και ο Καραμανλής; Θα βγει ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο μικρομεγαλοπρεπής της αφάνειας, να δηλώσει πως ο ίδιος είναι το νέο, αλλά το όνομα Μητσοτάκης δεν θα το εκφέρει επί ματαίω.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν γίνει αυγοτάραχο που θα έλεγε και η Μαρίκα η Μητσοτάκη σε άλλους καιρούς. Δεν πρόκειται για απώλεια των παλιών διαχωριστικών γραμμών ή για σύγχυση των όρων την πολιτικής. Πρόκειται για συνενοχή που καλύπτει πρόσωπα και τη δράση τους και όχι αποτυχημένες πολιτικές.

Τον καιρό της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ο υστερόβουλος Καρατζαφερισμός συνενώθηκαν για να κυβερνήσουν τη χώρα κατά τις εντολές ευρωπαϊκών κύκλων, θεωρώντας πως επενδύουν στην καλή διάθεση των νέων εποίκων της χώρας. Ούτε αυτό ήταν μια πολιτική και μόνο απόφαση που επέλεγε τα καλά και συμφέροντα για τα πρόσωπα πρωταγωνιστές. Επί δεκαετίες, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είχαν συναντηθεί στα πεδία της Siemens και των υποβρυχίων που έγερναν, στον εκσυγχρονιστικό και μιζαδόρικο Σημιτισμό , στον παλιομητσοτακισμό των ιδιωτικοποιήσεων που έβρισκε έκφραση μέσα από το νεοφιλελευθερισμό του Γιάννου Παπαντωνίου και του Γιάννου Στουρνάρα. Οι συνεργασίες λοιπόν ήταν μονόδρομος και εξέφραζαν την κοινή αντίληψη για το μεγάλο ταμείο.

Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ήταν μια απειλή για το σύστημα. Αποδείκνυε την επικινδυνότητα που υπάρχει, αν το σύστημα χάσει τη συνοχή του και την κοινή περπατησιά. Ο φόβος και η συνενοχή μετατράπηκαν σε πολιτική και γέννησαν τέρατα.

Τα προσχήματα απομακρύνθηκαν και οι τυπικότητες έδωσαν τη θέση τους σε προκλητικές , δημόσιες συμφωνίες. Η εικόνα στα τηλεοπτικά πάνελ όπου ο ένας κόβει (ο νεοδημοκράτης) και ο άλλος ράβει (ο Κιναλίτης), δεν αποτελεί συμφωνία αρχών αλλά αυτοματισμό και αυτοπροστασία. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο το πρόσωπο της υβριδικής διασταύρωσης μεταξύ Μητσοτάκη και εξώγαμων του Καρατζαφέρη.

Η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, αποδεικνύεται επιβεβαίωση των μεταξύ τους κανόνων συνενοχής. Προχθές πρότεινε και εξέλεξε τον Αντρέα Λοβέρδο, στο ανώτατο όργανο του κόμματος, ακριβώς την ημέρα που αποκαλύπτεται πως το FBI τον υποδεικνύει ως χρηματιζόμενο, ενώ στην Ελλάδα κάποιοι επέλεξαν να γίνουν (σι)χαμένοι στη μετάφραση. Ποιος πολιτικός αρχηγός, ο οποίος μόλις εξελέγη και θέλει να δώσει το στίγμα του νέου και καθόλου του μοιραίου δεν παίρνει τα μέτρα του; Μόνο αυτός που αισθάνεται συνένοχος ή που εκβιάζεται πολιτικά.

Ποιος ναρκοθετεί το προσωπικό πολιτικό του μέλλον, για να καλύψει ή να συσκοτίσει πράξεις διαφθοράς; Αυτός που δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Ο Ανδρουλάκης είναι σε ομηρία. Τους λόγους και τον τρόπο κάποιοι τον ψιθυρίζουν στα δημοσιογραφικά γραφεία. Σημασία όμως δεν έχει η ψιθυρολογία αλλά όσοι φωνάζουν πλέον, πως ο Ανδρουλάκης είναι μακιγιέρ του Μητσοτάκη σε μια εποχή που είναι γεμάτος φούμο.

πηγή