Αλλάξαμε, να πάρει...

Αλλάξαμε, ρε γαμώτο, ξεπουληθήκαμε... Γίναμε ίδιοι μ' αυτούς που κοροϊδεύαμε, μη σου πω πως γίναμε χειρότεροι... Όλα εκείνα που δε θέλαμε να γίνουμε μας χαιρετάνε κοροϊδευτικά κάθε φορά που το βλέμμα μας πέφτει στον καθρέφτη. Και κατά βάθος το γνωρίζουμε. Μα δεν κάνουμε τίποτα απολύτως για να τ' αλλάξουμε αυτό.

Πως καταντήσαμε έτσι, να πάρει;

Βάλαμε το εμείς στο ντουλάπι βαθιά και πετάξαμε το κλειδί από φόβο μην τυχόν και μπούμε στον πειρασμό να το πάρουμε πίσω. Πως στην ευχή τα διαγράψαμε όλα; Ιδεολογίες, φιλοσοφία, τρόπο ζωής. Δώσαμε μια και τα στείλαμε στον αγύριστο, γαμώτο... Τα πουλήσαμε κοψοχρονιά για ν' αγοράσουμε φανταχτερά στολίδια μιας χρήσης. Υπερσύγχρονα κινητά, υπολογιστές τελευταίας γενιάς, τηλεοράσεις που μόνο καφέ δεν κάνουν... Κι αφήσαμε να σκουριάζουν στο πιο βαθύ υπόγειο της ψυχής μας παρέες, συναισθήματα, χαμόγελα κι ευτυχία...

Οι Rolling Stones και οι Doors ξέφτισαν μέσα σου, έχασαν το χρώμα τους κι έγιναν Παντελίδης, Βανδή και Ρέμος. Και η σκηνούλα σου γέμισε μπετό και έγινε πεντάστερο ξενοδοχείο, κρύο κι απόκοσμο σα μνήμα... Πόσο περήφανος μπορείς να νιώθεις γι αυτή σου την κατάντια;

Θυμάσαι ρε, αλήθεια; Πόσο γεμάτος ένιωθες παρέα μ' ένα μπουκάλι φτηνή μπύρα κάτω απ' την πανσέληνο, στην ακροθαλασσιά; Τότε που ο κόσμος όλος γύρω σου ήταν μια αγκαλιά κι ένα φιλί στο στόμα; Πόσο έτρεμε το κορμί σου από ευτυχία όταν έκανες έρωτα το ξημέρωμα πάνω στα βότσαλα μιας ξεχασμένης παραλίας; Θυμάσαι αλήθεια τον αέρα που σου χάιδευε το πρόσωπο πάνω στο μικρό βεσπάκι κι η ψυχή σου ταξίδευε μ' ένα σακίδιο στην πλάτη δίχως να νοιάζεται για ον προορισμό της; Αλήθεια, έχεις καταλάβει πόσο μόνος νιώθεις τώρα μέσα στο καινούριο πολυμορφικό σου;

Πως είναι δυνατόν να μη θυμάσαι, ρε γαμώτο... Πως ξέχασες να ζεις και κατάντησες δούλος της ίδιας σου της ματαιοδοξίας; Πως λησμόνησες πως η γεύση που είχε το καρπούζι που έκλεβες από το διπλανό μποστάνι δε μπορεί να συγκριθεί ούτε με τον ακριβότερο αστακό ή το χαβιάρι;

Αλλάξαμε, να πάρει. Μισήσαμε τον έρωτα γιατί ξεχάσαμε ν' αγαπάμε, ρε γαμώτο. Και τελικά μισήσαμε την ίδια τη ζωή...

Μπήκαμε μόνοι μας μέσα σ' ένα χρυσό κλουβί κι αφήσαμε έξω κάθε συναίσθημα κι ελπίδα. Χάσαμε την ομορφιά γύρω μας, πνίξαμε τον έρωτα μέσα σ' ένα ποτήρι σαμπάνια της σειράς. Ξεχάσαμε πόσο όμορφες είναι οι παπαρούνες, θαμπωθήκαμε από ένα μπουκέτο πλαστικά λουλούδια. Τόσο άχρηστοι γίναμε, ρε συ...

Φτωχύναμε ρε, κι ας φούσκωσε ο τραπεζικός μας λογαριασμός.

Γεράσαμε να πάρει, γεράσαμε και χάσαμε μόνοι μας τη ζωή μας μέσα από τα ίδια μας τα χέρια...

Στέφανος Μαντζαρίδης

πηγή 

 

Άρθρο - 2017