Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου: "Ναι" σε απόλυση ή μείωση μισθού για τους αρνητές

"Ο καθένας είναι ιδιοκτήτης του εαυτού του. Όμως υπάρχουν περιπτώσεις δημοσίου συμφέροντος που κάμπτεται αυτή η εξουσία. Ο εμβολιασμός σε περίπτωση πανδημίας θα πρέπει να είναι υποχρεωτικός αφού έχει αντανάκλαση στο σύνολο της κοινωνίας".

Τα παραπάνω δήλωσε στο Πρώτο Πρόγραμμα ο επίτιμος αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, Πέτρος Παραράς.  

"Καταλήγω στην ακραία περίπτωση της μη πρόσληψης στον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα αν ο πολίτης δεν είναι εμβολιασμένος, για να καταδείξω την υποχρέωση του εμβολιασμού, τουλάχιστον για το υγειονομικό προσωπικό της χώρας".

Η εμμονική άρνηση της μάσκας και του εμβολιασμού θα πρέπει να αποτελεί νόμιμο λόγο απόλυσης υπαλλήλου, σύμφωνα με την άποψή του ή, όπως τόνισε, στην εναλλακτική περίπτωση θα μπορούσε ο εργοδότης αντί για την απόλυση να μην καταβάλλει τμήμα του μισθού στον αρνητή του εμβολίου.

Υπενθυμίζεται ότι, όπως αποκάλυψε η aftodioikisi.gr, στο δήμο Βόλου υπάλληλοι απειλούνται με "πειθαρχικές συνέπειες" αν δεν θα κάνουν το εμβόλιο για τον κορωνοϊό.

 πηγή

  

Διαβάστε κάτι που μπορεί να σας ενδιαφέρει 👇

Covid-19: Μπορεί ο εμβολιασμός να είναι υποχρεωτικός και ποιες οι συνέπειες ενός τέτοιου χαρακτηρισμού;  

Γνώμη του Εργαστηρίου Μελέτης Ιατρικού Δικαίου και Βιοηθικής της Νομικής Σχολής ΑΠΘ

Η υποχρεωτικότητα με φυσικό εξαναγκασμό είναι πράξη παράνομη και αυτό είναι ένα πρώτο και αναμφισβήτητο συμπέρασμα.

Κατά συνέπεια, το ζήτημα της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού στην ουσία αφορά τις έννομες συνέπειες της άρνησης εμβολιασμού. Το ζήτημα αυτό δεν είναι άγνωστο ούτε εμφανίζεται για πρώτη φορά σήμερα, εφόσον ο νηπιακός εμβολιασμός, ως προϋπόθεση για την εγγραφή των παιδιών στο σχολείο, έχει απασχολήσει επανειλημμένα την Πολιτεία, το αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας, την Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής (2015) και πρόσφατα το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣΤΕ) στην απόφαση 2387/2020. Στην απόφαση αυτή γίνεται δεκτό ότι η αξίωση του μη εμβολιασμού (για τα νήπια) αντίκειται στην αρχή της ισότητας, επειδή κάποιος, αρνούμενος να εμβολιαστεί και επικαλούμενος ότι δεν διατρέχει ατομικό κίνδυνο, έχει το προνόμιο να διαβιώνει σε ένα ασφαλές περιβάλλον, που οφείλεται στο γεγονός ότι άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός του έχουν εμβολιαστεί. Με αυτό τον τρόπο σταθμίζει το δικαστήριο αφενός το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού και αφετέρου την ανάγκη προστασίας της υγείας των άλλων.

Και τούτο επειδή ο εμβολιασμός ως ιατρική πράξη συντείνει ταυτόχρονα τόσο στην ατομική προστασία του εμβολιαζομένου έναντι μιας επιδημικής νόσου (ατομική υγεία), όσο και στην προστασία της δημόσιας υγείας, με τη δημιουργία της ανοσίας της κοινότητας, αλλά και τη μείωση της πίεσης που δέχονται τα συστήματα παροχής υπηρεσιών υγείας. Εξάλλου, η αρχή της ισότητας, κατά το ΣΤΕ, επιβάλλει την ίση συμμετοχή όλων στην κοινή προσπάθεια, εφόσον από αυτή επωφελούνται όλοι, όσοι εμβολιάστηκαν αλλά και όσοι δεν εμβολιάστηκαν.

Το θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού, εν όψει της πανδημίας της νόσου Covid-19, προβλέπεται στον v. 4675/2020 (ΦΕΚ 54Α/11.3.2020), που ορίζει ρητά ότι: «Σε περιπτώσεις εμφάνισης κινδύνου διάδοσης μεταδοτικού νοσήματος, που ενδέχεται να έχει σοβαρές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία, μπορεί να επιβάλλεται, με απόφαση του Υπουργού Υγείας μετά από γνώμη της ΕΕΔΥ (Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας), υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού με σκοπό την αποτροπή της διάδοσης της νόσου.

Με την ανωτέρω απόφαση ορίζονται η ομάδα του πληθυσμού ως προς την οποία καθίσταται υποχρεωτικός o εμβολιασμός με καθορισμένο εμβόλιο, η τυχόν καθορισμένη περιοχή υπαγωγής στην υποχρεωτικότητα, το χρονικό διάστημα ισχύος της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, το οποίο πρέπει πάντοτε να αποφασίζεται ως έκτακτο και προσωρινό μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας για συγκεκριμένη ομάδα του πληθυσμού, η ρύθμιση της διαδικασίας του εμβολιασμού και κάθε άλλη σχετική λεπτομέρεια».

Από τη διάταξη αυτή συνάγεται με σαφήνεια, κατά την ομόφωνη άποψη των μελών του Εργαστηρίου Μελέτης Ιατρικού Δικαίου και Βιοηθικής της Νομικής Σχολής Εργαστήριο Μελέτης Ιατρικού Δικαίου και Βιοηθικής ΑΠΘ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ότι κατά τον παρόντα χρόνο και όσο διαρκεί η πανδημία του Covid-19, το Υπουργείο Υγείας μπορεί να ορίσει ως υποχρεωτικό τον εμβολιασμό όλων των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, καθώς και όλων όσοι στελεχώνουν δομές υγείας (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) ή δομές περίθαλψης ευπαθών ομάδων (ηλικιωμένων, ατόμων με χρόνιες παθήσεις ή ατόμων με ειδικές ανάγκες), ορίζοντας ταυτόχρονα ως άμεση συνέπεια της άρνησης εμβολιασμού τους την απομάκρυνσή τους από τον χώρο της εργασίας τους χωρίς καμία οικονομική απαίτηση.

Αντίστοιχα, η ύπαρξη πιστοποιητικού εμβολιασμού μπορεί να οριστεί ως αναγκαία προϋπόθεση για την άσκηση του ιατρικού λειτουργήματος ή για τον διορισμό σε θέση νοσηλευτικού προσωπικού ή προσωπικού των πιο πάνω δομών. Και τούτο γιατί η δημόσια υγεία, που υπηρετείται εν προκειμένω από τη συλλογική ανοσία και τη μείωση της πίεσης στο σύστημα παροχής υπηρεσιών υγείας, αποτελεί ένα δημόσιο αγαθό και η υποχρέωση εμβολιασμού των συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων συνιστά καθήκον κοινωνικής αλληλεγγύης, κατά την έννοια του άρθρου 24 παρ. 4 του Συντάγματος.

Τα παραπάνω θα ισχύουν ασφαλώς από τη στιγμή που θα εκδοθεί η προβλεπόμενη υπουργική απόφαση, για τον χρόνο που θα ορίζεται σε αυτήν και για τις ομάδες στις οποίες ρητά θα αναφέρεται. Για τις υπόλοιπες πληθυσμιακές ομάδες, για τις οποίες ο εμβολιασμός δεν θα έχει οριστεί ως υποχρεωτικός, η άρνηση εμβολιασμού δεν μπορεί να αποτελεί κώλυμα πρόσληψης ή διορισμού, ούτε αποτελεί νόμιμη βάση για την με οποιονδήποτε τρόπο απομάκρυνση του εργαζομένου από την εργασία του (θέση σε αργία χωρίς αμοιβή) ή πολύ περισσότερο για την απόλυσή του.

Πλήρες άρθρο 👉 via 

ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ