Τον κακό τους τον καιρό

Είναι γραφικό να παρακολουθεί κάποιος τις συζητήσεις και τις διαμαρτυρίες για την αδυναμία του κράτους να προστατέψει έναντι των φυσικών φαινομένων και καταστροφών, ιδιαίτερα όταν αυτές οι διαμαρτυρίες δεν εκφράζονται στην πράξη αλλά μένουν σε δηλώσεις, πληκτρολόγια και σε εκλογές. Κανένα κράτος, με οποιοδήποτε πολιτικό διαχειριστή του, δεν μερίμνησε για τις ανάγκες κανενός.

Η πρωταρχική δουλειά του κράτους δεν είναι οι απεγκλωβισμοί, η μέριμνα για μια έντονη χιονόπτωση που έρχεται και το σβήσιμο καταστροφικών πυρκαγιών. Η κύρια δουλειά του κράτους είναι η καταστολή και η συλλογή φόρων, όλα τ’ άλλα υπάρχουν για να ανήκουν στην σφαίρα της πολιτικής και να τα διαχειρίζονται αναλόγως οι πολιτικοί εκφραστές και διαχειριστές του. Η κατασταλτική και φοροεισπρακτική φύση του κράτους, δεν θέλει και καμιά μεγαλύτερη ανάλυση, ούτε κάποιος να έχει διαβάσει θεωρητικούς της αναρχίας ή ακόμα και Ένγκελς. Η εκτεταμένη μπατσοκρατία και καταστολή, οι αθρόες προσλήψεις αστυνομικών, γέρνουν κατά πολύ την ζυγαριά έναντι άλλων κρατικών τομέων. Σ’ αυτό το πλαίσιο οι γκρίνιες για το κακό και αναποτελεσματικό κράτος σε φυσικά φαινόμενα και καταστροφές και όχι μόνο, για να μην είναι τουλάχιστον γραφικές θα πρέπει να συνοδεύονται και με κοινωνικές αντιδράσεις. 

Όσο, βέβαια, οι όποιες αντιδράσεις περιορίζονται ή μονοπωλούνται από αντιπολιτευτικές ρητορικές, που προκρίνουν ένα διαφορετικό κράτος, τόσο ο όποιος αγώνας θα είναι κομματικός υπέρ της αντιπολίτευσης και θα εξυπηρετεί μόνο μια έκφανση της εξουσίας.
Μια μέρα πριν την έλευση της προβλεφθείσας από τους μετεωρολόγους κακοκαιρία, με την τραγελαφική ονομασία «Ελπίδα», ο Μητσοτάκης πηγαίνει στο λιμάνι του Πειραιά παρέα με επιλεγμένους δημοσιογράφους, για να μοιράσει μια επίσης τραγελαφική ελπίδα, στους αστέγους που κοιμούνται στα παγκάκια του λιμανιού. Αφού φωτογραφήθηκε μαζί τους, διεμήνυσε πως μεταξύ 2025- 2026, δεν ήταν απόλυτα σίγουρος, θα έχει εξαλείψει το φαινόμενο της αστεγίας. Μετά από αυτή την επίσκεψη, το μισό λεκανοπέδιο της Αττικής θάφτηκε απ’ το χιόνι, σπίτια έμειναν χωρίς ρεύμα για πέντε μέρες και οι άστεγοι έψαχναν να βρούν καταφύγιο σε δομές φιλοξενίας των Δήμων οι οποίες δέχονταν μόνο εμβολιασμένους ή μόνο με επίδειξη εργαστηριακού τεστ για τον κορωναϊό. Πόσοι πίστεψαν, άραγε, πως το κοινωνικό «ευαίσθητο» κράτος του Μητσοτάκη, που δεν επέτρεπε την είσοδο ανεμβολίαστων αστέγων σε μια δομή φιλοξενίας και επιστρέφοντάς τους υποχρεωτικά στο δρόμο, έχει την κοινωνική ευαισθησία να εξαλείψει την αστεγία σε περίπου τρία χρόνια; 

Επίσης, ποιοι θα είναι οι όροι και οι προϋποθέσεις ώστε οι άστεγοι να έχουν στέγη; Ξέρουμε πως δεν παρέχεται τίποτα από το κράτος, χωρίς κάποια προϋπόθεση ή αντάλλαγμα και αν κρίνουμε από την «πόρτα» στους ανεμβολίαστους αστέγους στις δομές φιλοξενίας, τότε ξέρουμε σίγουρα μια εκ των προϋποθέσεων. 

Σε πολλές περιοχές των βορείων προαστίων στην Αθήνα, οι κάτοικοι απεγκλωβίστηκαν μόνοι τους από τα χιόνια. Ιδιωτικά μπουλντοζάκια και γκρέιτερ ναυλώθηκαν βερεσέ από τις γειτονιές χωρίς να περιμένουν τις δημοτικές ή τις κρατικές αρχές. 

Επίσης, υπήρξαν και πολλοί που από μόνοι τους με ιδιωτικά μηχανήματα, άνοιξαν αρκετούς δρόμους αδιαφορώντας αν και πότε θα πληρωθούν από τους Δήμους. Οι παραπάνω πρακτικές, όπως αντίστοιχες πρακτικές αυτοπροστασίας και άρνησης σε οδηγίες τους κράτους το περασμένο καλοκαίρι στην Εύβοια, σαφώς και πρέπει να αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση. Η ύπαρξη του κράτους δεν έχει ως σκοπό την προστασία του κόσμου, αλλά κυρίως την καταστολή του. 

Οι χιλιάδες εγκλωβισμένοι από τα χιόνια στην ιδιωτική Αττική Οδό σίγουρα είναι πιο τυχεροί από τους εγκλωβισμένους της Κατεχάκη ή της Ποσειδώνος, αφού οι πρώτοι θα αποζημιωθούν, ενώ οι δεύτεροι, επειδή εγκλωβίστηκαν σε αγνώστου ιδιοκτησίας δρόμους και σε no man’s land περιοχή, σύμφωνα και με την δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, δεν χρήζουν δικαίωμα αποζημίωσης. Προφανώς και το κράτος μερίμνησε για τον ιδιώτη φίλο που κινδυνεύει από χιλιάδες μηνύσεις και ως μεσάζοντας πρότεινε μια αποζημίωση 2.000 ευρώ που θα καταβάλει ο ιδιώτης σε κάθε εγκλωβισμένο όχημα, μπας και έτσι χρυσώσει το χάπι ενώ σε ό,τι αφορά τους υπόλοιπους δρόμους που εγκλωβίστηκαν οδηγοί, «δεν ξέρω δεν είδα δεν άκουσα», «δεν είναι δική μου αρμοδιότητα». Σε όλα αυτά, εκτός από την καρατόμηση του αρχηγού της Πυροσβεστικής, που παρεμπιπτόντως ο ίδιος τείνει να γίνει συνώνυμο της λέξης καρατόμηση, το ίδιο το κράτος δεν έκανε και δεν θα έκανε, ανεξαρτήτως πολιτικού διαχειριστή, απολύτως τίποτα. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ούτε αποζημιώσεις σε κανέναν, ούτε εκχιονιστικά, ούτε γκρέιτερ. Θρίαμβος! 

Επιπλέον, πέρα από τον φυσικό ρόλο του κράτους να καταπιέζει και με το δεδομένο πως σε ενδεχόμενο πρόβλημα, σε καμία περίπτωση δεν θα είμαστε προτεραιότητα του, θα πρέπει να κατανοηθεί η σημαντικότητα της αυτοπροστασίας, της αλληλοβοήθειας και της αυτονομίας. Να εμπιστευτούμε τις δυνατότητές μας, να καλλιεργήσουμε την αλληλοβοήθεια, έναντι στην επιθετικότητα αλλά και στην φυσική αδιαφορία του κράτους.

Ε.

πηγή