Μυστηριώδεις συναντήσεις, κυβέρνηση "γερακιών" και αντιφατικά μηνύματα

Του Θέμη Τζήμα

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι αυτές οι μέρες είναι γεμάτες από μυστηριώδη γεγονότα και αντιφατικά μηνύματα. Η εκλογή Τραμπ μοιάζει να διαδραματίζει ρόλο «αναμενόμενου αιφνιδιασμού», υπό την έννοια ότι ενώ η εκλογή του δεν αποτέλεσε έκπληξη, μείζονες δρώντες δείχνουν ιδιαιτέρως αιφνιδιασμένοι έως σοκαρισμένοι σε κάποιες περιπτώσεις.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον τα μυστήρια και οι αντιφάσεις ολοένα εντείνονται, λες και όλοι περιμένουν «κάτι μεγάλο», χωρίς (εμείς τουλάχιστον) να είμαστε σίγουροι περί τίνος πρόκειται. Για να σταχυολογήσουμε μερικά μόνο από τα μυστηριώδη γεγονότα, αρκεί να επισημάνουμε πρώτα την υποτιθέμενη τηλεφωνική επικοινωνία Τραμπ-Πούτιν, η οποία αμέσως μετά διαψεύστηκε. Αν μάλιστα στην περίπτωση εκείνη είχαμε μια άμεση και πειστική διάψευση, τι να πει κανείς για τη διαρροή-είδηση περί συνάντησης του Ίλον Μασκ με τον πρέσβη του Ιράν στον ΟΗΕ, η οποία αφού διακινήθηκε ως είδηση για δύο μέρες, διαψεύστηκε κατόπιν από την ιρανική πλευρά, δημιουργώντας εύλογες υποψίες ως προς το τι πραγματικά συνέβη. Στον βαθμό που υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτήν την είδηση (και μάλλον κάποια έστω μικρή φωτιά πρέπει να υφίσταται κάτω από τον καπνό) έχουμε ταυτοχρόνως μια προσπάθεια του Τραμπ να αποκαταστήσει έναν δίαυλο επικοινωνίας με το Ιράν και μια ένδειξη ότι ίσως δεν εμπιστεύεται για τόσο ιδιαίτερες και σημαντικές αποστολές τα πρόσωπα που θα τοποθετήσει ο ίδιος ως καθ’ ύλην αρμόδια για την εξωτερική πολιτική και τις υπηρεσίες ασφαλείας.

Το τι διημείφθη στην εν λόγω συνάντηση ή έγινε προσπάθεια να μεταφερθεί είναι αμφίβολο: η βούληση του Τραμπ για συνεννόηση με την Τεχεράνη παρά το πολύ κακό παρελθόν (κατάργηση της συμφωνίας για τα πυρηνικά, δολοφονία Σολεϊμανί); Μια προσπάθεια περιορισμού της απάντησης του Ιράν στο Ισραήλ; Πίεση προκειμένου στο πλαίσιο της όποιας ιρανικής απάντησης στο Ισραήλ, να μην πληγούν «συμφέροντα» των ΗΠΑ στην περιοχή, τουλάχιστον όσο είναι εφικτό; Νέες απειλές προς το Ιράν από τον εκλεγμένο πρόεδρο, για την περίπτωση που θα δράσει εναντίον του Ισραήλ; Ό,τι και αν ισχύει, τόσο σε ό,τι αφορά το αν έγινε αυτή η συνάντηση, όσο και στο περιεχόμενό της, η διαρροή στους New York Times ή είναι προβοκάτσια (αλλά σε αυτήν την  περίπτωση λογικώς θα είχε υπάρξει άμεση διάψευση από την πλευρά Τραμπ) ή έμμεση δήλωση απόπειρας περιορισμού της συγκρουσιακής σχέσης των ΗΠΑ με το Ιράν.

Κάτι τέτοιο δε, μοιάζει αντιφατικό με τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης Τραμπ, για την οποία ο όρος «γεράκια» κατά βάση ωχριά. Όπως ο έγκριτος αναλυτής David Hearst έγραψε πριν από λίγες ημέρες στο Middle East Eye: Το υπουργικό συμβούλιο του Τραμπ είναι μια συνταγή για ολοκληρωτικό πόλεμο στη Μέση Ανατολή». ΕυαγγελιστέςΧριστιανό-Σιωνιστές που πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ ιδρύθηκαν «Θεία Χάριτι», πολέμιοι της λύσης των δύο κρατών που θεωρούν ότι όλη η Δυτική Όχθη ανήκει ελέω Παλαιάς Διαθήκης στο Ισραήλ, βετεράνοι- παρουσιαστές του Fox που πρεσβεύουν ότι η αριστερά μέσα στις ΗΠΑ έχει συνωμοτήσει εναντίον των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ και κάθε είδους σιωνιστές που βλέπουν στον άξονα της αντίστασης τον «άξονα του κακού» που πρέπει να συντριβείέχουν επιλεγεί από τον Τραμπ, σε συνέχεια της πολιτικής Μπάιντεν, αλλά σε εκδοχές που κάνουν τον Μπόλτον πολύ χαρούμενο. 

Οι καταγγελίες αρκετών εξ αυτών για τον όχι επαρκή σιωνισμό των Μπάιντεν-Χάρις τα λένε όλα. Ακόμα και ο Ρόμπερτ Κένεντι ο νεότερος όπως και η Τούλσι Γκαμπάρντ, μπορεί σε όλα τα άλλα να ήταν «αντισυστημικοί» (έστω κάποιου είδους) αλλά σε ό,τι αφορά το Ισραήλ δεν ξεμάκραιναν ούτε κατά κεραία από την απολύτως συστημική γραμμή Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών.

Η εξήγηση για αυτήν την φαινομενική ή πραγματική αντίφαση δεν είναι σαφής. Μπορεί να πρόκειται για έναν τρόπο από τους πολλούς, παραπλάνησης του Ιράν, προκειμένου να εξωθηθεί σε κατευναστική πολιτική ενόψει ενός νέου πλήγματος από το Ισραήλ. Ίσως να έχουμε μια απόπειρα σχετικής έστω ρύθμισης της κλιμακούμενης σύγκρουσης ΗΠΑ-Ιράν. Ή ίσως να έχουμε έναν Τραμπ αμφίθυμο, όπως συμβαίνει συχνά, μεταξύ κάθετης κλιμάκωσης και επιδίωξης εντυπωσιακών πρωτοβουλιών ειρήνης. Υπάρχει δε, και μία άλλη εκδοχή: να έχουμε έναν Τραμπ, εν μέρει «όμηρο» του ισραηλινού-σιωνιστικού λόμπι που τον υποστήριξε, όπως και των εκλεκτών του. Ακόμα και σε αυτό το τελευταίο ενδεχόμενο, δεν εννοούμε ότι ο Τραμπ δεν τάσσεται αναφανδόν με την πλευρά του Ισραήλ. Εννοούμε ότι ο Τραμπ ενδεχομένως δε θέλει να συρθεί σε πόλεμο με το Ιράν για χάρη του Ισραήλ, όπως το σιωνιστικό λόμπι απαιτεί. Δεν είναι απίθανο λοιπόν να εκτυλίσσεται ήδη μια διαδικασία αντιφάσεων και εσωτερικών αντιθέσεων, μέσα στην επερχόμενη διοίκηση Τραμπ ενόψει της ορκωμοσίας του και αμέσως μετά.

Η υποτιθέμενη ή πραγματική συνάντηση όμως, Μασκ-Ιρανών δεν αποτελεί το μόνο «μυστήριο» των ημερών. Έχουμε τουλάχιστον δύο ακόμα. Το δεύτερο είναι οι επισκέψεις Ιρανών αξιωματούχων στο Λίβανο και στη Συρία. Δεν είναι μυστικό ότι κάποια μηνύματα μεταφέρθηκαν από την Τεχεράνη στα άλλα μέρη του άξονα της αντίστασης. Το περιεχόμενο του μηνύματος όμως είναι άγνωστο. Είναι πρόταση για αποκλιμάκωση ή ενημέρωση για την επερχόμενη κλιμάκωση; Αφορά το πεδίο μόνο ή και εκτιμήσεις για τις εξελίξεις μετά την εκλογή Τραμπ; Και εν τέλει τι έχει όντως αποφασίσει το Ιράν; Θα παραπέμψει την απάντησή του στο μέλλον προκειμένου να διαγνώσει τις προθέσεις του εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ ή θα αποπειραθεί να αποκαταστήσει την αποτροπή του εν αναμονή της ορκωμοσίας Τραμπ; Σε λίγες ημέρες λογικά θα γνωρίζουμε.

Το τρίτο μυστήριο αφορά το άλλο «θερμό μέτωπο» της σπονδυλωτής παγκόσμιας σύγκρουσης. Πρόκειται για το τηλεφώνημα του Όλαφ Σολτς στον πρόεδρο της Ρωσίας. Αμέσως μετά την εκλογή Τραμπ, ο Σολτς έδειξε ότι βρέθηκε σε ακόμα μεγαλύτερη περιδίνηση από ό,τι πριν. Το τηλεφώνημά του στον Ρώσο πρόεδρο εξόργισε τον Ζελένσκι αλλά μάλλον δεν πρόκειται περί αυτού μόνο όπως διάφορες καταστάσεις προδίδουν. Είναι αρκετά πιθανό, διάφοροι σύμμαχοι της Γερμανίας να ένιωσαν περίεργα (για να το θέσουμε πολύ ευγενικώς) εξαιτίας αυτού του τηλεφωνήματος. Το επιχείρημα περί προ-συνεννόησης Γερμανίας και συμμάχων της, δε λέει πολλά. Μπορεί να πρόκειται περί ψέματος αλλά και αλήθεια να είναι δεν εξηγεί γιατί ένιωσαν την ανάγκη να απευθυνθούν τώρα στον Ρώσο πρόεδρο και μάλιστα δια του Γερμανού καγκελαρίου. Πρόκειται για αναγνώριση της ρωσικής προέλασης και όσων αυτή σηματοδοτεί; Για κινήσεις πανικού ενόψει ορκωμοσίας Τραμπ; Για κάτι άλλο ή για όλα τα παραπάνω μαζί; Για το προανάκρουσμα κάποιας ειρηνευτικής πρωτοβουλίας; Και αν ναι, η όποια ειρηνευτική πρωτοβουλία, θα προωθηθεί ερήμην (άμεσα ή εμμέσως) των Ουκρανών ή τουλάχιστον της σημερινής τους ηγεσίας; Ο Ουκρανός πρόεδρος δεν έχει εντελώς άδικο όταν υποστηρίζει περίπου ότι πρόκειται για «μαχαιριά» στην πολιτική του. Μόνο που είναι και ο ίδιος υπεύθυνος που έφερε την πατρίδα του στη θέση να εξαρτάται απολύτως από τον όποιον εξωτερικό παράγοντα.

Διαφαίνεται ότι η εκλογή Τραμπ πιέζει την Ουκρανία σε συνθηκολόγηση ή τουλάχιστον σε αυτήν την κατεύθυνση. Αντιθέτως, σε ό,τι έχει να κάνει με το Ισραήλ, οι καταστάσεις είναι πολύ συνθετότερες και αντιφατικές. Από τον Τραμπ -«εμπρηστή»- έως τον Τραμπ «όμηρο» του σιωνιστικού λόμπι, είναι σαφές ότι κάτι συμβαίνει πέρα από όσα γνωρίζουμε και στο πλαίσιό τους. Η δεύτερη βεβαιότητα συνίσταται στο ότι όλοι οι μείζονες δρώντες (και όχι μόνο οι μείζονες) αναδιατάσσονται. Ο χρόνος θα δείξει τι μας διαφεύγει.

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ

via