Τι όμορφα τα παιδια με τους πολύχρωμους σκούφους

Κι ανάμεσα στο χιόνι η φωτιά
που δε λέει να παγώσει
οι νιφάδες που δε μπορούν να ζεσταθούν
ουρλιαχτά, πόνος και επαιτεία αγάπης

Ανήμπορη η στοργή
κουτσαίνει στο σπασμένο της ποδάρι

κι οι τουλίπες τι όμορφα ανθούν 


Μεστωμένοι, άλαλοι καιροί
μεγαλωμένοι στο κουφάρι του κενού
νερά που δεν προβιβάστηκαν σε θάλασσες
λιμνάζουν αργούς, λασπωμένους θανάτους 

Αφύλακτες διαβάσεις
θρηνούν αιώνες σμίλης των φύλλων

τι όμορφα τα παιδιά με τους πολύχρωμους σκούφους


Ποτισμένα μπαλώματα με τρύπιες τσέπες
γυμνώνουν κορμιά κάτω από γέφυρες
κουρνιάζει το αγέρι στη γωνιά του
πως να αντέξει το φτιασίδι της λύπης

Ναρκωμένη ανάσα
ακούνητη στα θρύψαλα της σποράς

κελαηδά το καναρίνι .. σώθηκε στο κλουβί του


Καημένη ανθρωπότητα
μήτε τον ίσκιο σου δεν κράτησες
να ντύσεις έστω δυο χέρια
χτισμένα στον άνθρωπο

μα όμως πόσο απαλά φιλά τη νύχτα το φεγγάρι !

Λένα Μοναστηριώτου

via