Πούμπουρας και Χατζηδάκης

Η άποψη του παρουσιαστή - επιχειρηματία - σελέμπριτι Σ. Πούμπουρα ότι οι άνεργοι πρέπει να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται για να "τριφτούν" προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στα social media γιατί συνέπεσε με την εργατική Πρωτομαγιά και με την προώθηση του νομοσχεδίου για τα εργασιακά που, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, περιλαμβάνει ρυθμίσεις υπέρ των εργοδοτών.

Η "μεταρρύθμιση" του Κ. Χατζηδάκη δεν έχει καν ακόμη τεθεί σε διαβούλευση και το περιεχόμενό της γίνεται γνωστό μέσω διαρροών προκειμένου να δοκιμαστούν τα ανακλαστικά του κόσμου της εργασίας.

Ούτε καν τα συνδικάτα και οι εργοδοτικοί φορείς δεν έχουν ενημερωθεί επισήμως αλλά φαίνεται ότι η τάση είναι για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων προς όφελος των ατομικών, κατάργηση του ωραρίου και των συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Η ίδια η μέθοδος είναι ύποπτη. Αν δεν υπήρχαν σκοτεινές προθέσεις για περιορισμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων, θα επιδιωκόταν ανοιχτή συζήτηση με όρους διαφάνειας και διάθεση συνεννόησης. Αντί γι αυτό, επιλέγεται η συνθηματολογία και η καλλιέργεια πόλωσης προκειμένου να φτιαχτεί ένα νέο δίπολο δήθεν εκσυγχρονισμού-οπισθοδρόμησης με σημαία την ευελιξία.

Τι σημαίνει αυτό;

Μας το εξήγησε ο Σ. Πούμπουρας, χωρίς να το ξέρει. 

"Ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να βρουν δουλειά, όπως να δουλέψουν δωρεάν για μια εταιρεία. Μην κοιτάτε αυτό, κοιτάτε τι θα αποκομίσετε από την τριβή με την εργασία, από τον κύκλο που θα διευρύνετε. Από τις γνωριμίες που θα κάνετε μπορεί να βρεθεί μια άλλη ευκαιρία. 

Τελικά τι είναι προτιμότερο να κάθεσαι σπίτι και να τα περιμένεις ουρανοκατέβατα ή αφού δεν κάνεις τίποτα να πηγαίνεις, να δουλεύεις κάπου κι ας μην παίρνεις μία;". 

Ακόμη και αν δεν υπήρχε ο Σ. Πούμπουρας, ο υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης έπρεπε να τον επινοήσει. Γιατί εκφράζει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τη φιλοσοφία των προωθούμενων αλλαγών: Ο μισθός δεν είναι υποχρέωση του εργοδότη αλλά παραχώρηση, η εργασία δεν είναι δικαίωμα αλλά προνόμιο, το ωράριο είναι ένας επιβαρυντικός για την επιχειρηματικότητα περιορισμός, οι συνδικαλιστές είναι εχθροί της ανάπτυξης, οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν αναχρονισμό.

Ο ιδεολογικός μανδύας για την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων είναι ο φιλελευθερισμός: Οι ανάγκες της αγοράς καθορίζουν το status των εργαζόμενων γιατί αν η επιχείρηση δεν πάει καλά αυτό θα έχει επίπτωση στο εισόδημά τους και αν πάει, αυτό θα τους εξασφαλίσει προοπτική. Επομένως, η ευημερία των «πάνω» ωφελεί τους «κάτω» που θα πρέπει να προσεύχονται για το καλό τους και να προσφέρουν ό,τι μπορούν για να τους βοηθήσουν.

Δεν υπάρχει πάλη των τάξεων ούτε σύγκρουση συμφερόντων. Υπάρχει μόνο ο κοινός σκοπός της ευτυχίας του αφεντικού από την οποία εξαρτάται η επιβίωση των εξαρτημένων από τις παροχές του.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι χρειάζονται αλλαγές στα εργασιακά. Η άδεια πατρότητας, για παράδειγμα, και η προστασία του νέου πατέρα από την απόλυση επιβάλλεται να κατοχυρωθούν νομοθετικά. Η τηλε-εργασία δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα που πρέπει να αναγνωριστεί, ο συνδικαλισμός έχει απαξιωθεί και πολλά συντεχνιακά προνόμια είναι απαράδεκτα.

Όμως, το βασικό είναι από ποια όχθη βλέπει κανείς την ανάγκη αλλαγών. Θέλει να στηρίξει τους εργαζόμενους ή να διευκολύνει τους εργοδότες; Θέλει μια καλύτερη ζωή για τους πολλούς ή περισσότερα κέρδη για τους λίγους;

Ο Κ. Χατζηδάκης φαίνεται πως εμπνέεται από τον Σ. Πούμπουρα και το αντίστροφο. Ο ένας για τον άλλο και οι δυο μαζί εναντίον μας.

πηγή