Το κοινωνικό, το ατομικό σώμα και οι χώροι που σχετίζονται υπό τον έλεγχο της εξουσίας

Είναι γεγονός πως από την εποχή του κορωναϊού και μετά, η εξουσία βρήκε πρόσφορο έδαφος να επιταχύνει τους σχεδιασμούς της σ’ έναν ευρύτερο τομέα που περιλαμβάνει και την επαναδιαπραγμάτευση της έννοιας του σώματος.

Λέγοντας γενικά σώμα, θα θέλαμε να διευκρινίσουμε πως μιλάμε όχι μόνο για το ατομικό μας σώμα, αλλά και αυτό που σχετίζεται με το δημόσιο, δηλαδή το κοινωνικό, καθώς και τους δημόσιους χώρους που και τα δύο σώματα σχετίζονται και συνδέονται, είτε είναι οι πλατείες, τα πάρκα, οι δρόμοι, οι χώροι δουλειάς και διασκέδασης, είτε οι ψηφιακοί χώροι που αντικαθιστούν ή συμπληρώνουν την δουλειά, την επικοινωνία, την διασκέδαση, την αγορά, την κατανάλωση κλπ. Γίνεται σαφές, πως η έννοια του σώματος είναι κάτι ευρύτερο, που μπορεί να ξεκινάει ατομικά και υλικά, αλλά μπορεί να επεκτείνεται κοινωνικά και έχει σχέση με δημόσιους και ψηφιακούς χώρους.

Τα τελευταία τρία χρόνια, λοιπόν, η εξουσία έχει εντείνει την επίθεση και τον έλεγχο, σ’ αυτό που ονομάζουμε σώμα και στους δημόσιους και ψηφιακούς χώρους όπου αυτό σχετίζεται. Έννοιες όπως «δημόσιοι χώροι», «ελεύθεροι δημόσιοι χώροι», «ιδιωτικοί χώροι», «αυτοδιάθεση σώματος», «ελευθερία βούλησης και έκφρασης», «ατομική ελευθερία» κ.λπ., τίθενται σε επαναδιαπραγμάτευση.
Όσο αφορά το ατομικό μας σώμα, είναι προφανές πως η επιβολή των ιατρικών πράξεων, όπως διαγνωστικά τεστ και εμβολιασμού για την συνέχιση της καθημερινότητας του ατόμου και ο διαχωρισμός με βάση τον εμβολιασμό, είναι κινήσεις που θέτουν σε αμφισβήτηση την ελευθερία της βούλησης και της αυτοδιάθεσης του σώματος που πλέον παραδίδονται στην κρίση της εξουσίας. 

Στα παραπάνω εντάσσονται και οι πράξεις διασωλήνωσης και ανάνηψης, όπου τα ΜΜΕ δεν έχαναν ευκαιρία να θεωρούν πρωτόγνωρες τις αποφάσεις ασθενών να μην διασωληνωθούν ή ακόμα και να μην μπουν σε ΜΕΘ. Σε πολλές χώρες ήδη προετοιμάζονται και εφαρμόζονται νόμοι για το μη δικαίωμα στην άμβλωση. Άραγε αυτοί οι οποίοι προφανώς και πρέπει να είναι ενάντια σε τέτοιους νόμους και μιλούν για δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος, τι άποψη έχουν και ποια είναι η θέση τους, σε υποχρεωτικούς και εξαναγκαστικούς εμβολιασμούς, σε απολύσεις ή αναστολές εργασίας και αποκλεισμούς από χώρους με βάση τον εμβολιασμό; 

Με αφορμή τον κορωναϊό, το κράτος έδωσε άδεια στα μαγαζιά, να επεκτείνουν την έκταση που καταλαμβάνουν τα τραπεζοκαθίσματα σε πεζοδρόμια και πλατείες, συρρικνώνοντας αυτό που αποκαλείται δημόσιος χώρος και περιορίζοντας το ελεύθερο κομμάτι που αναλογεί στον καθένα μας. Επίσης, το ίδιο συμβαίνει και στις παραλίες όπου οι ξαπλώστρες των παραθαλάσσιων μαγαζιών και ξενοδοχείων δεν αναπτύσσονται μόνο κατά μήκος του αιγιαλού, αλλά και προς την θάλασσα, με αποτέλεσμα οι ξαπλώστρες να είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου μέσα στο νερό. 

Για το καλό της οικονομίας και του τουρισμού και με αφορμή τα «μειωμένα» έσοδα και την χασούρα πολλών επιχειρήσεων λόγω κορωναϊού, το κράτος έδωσε δώρο δημόσιους χώρους, που μέχρι πριν λίγο θεωρούνταν ελεύθεροι. 

Ο προσωπικός χώρος του σπιτιού, επίσης, αμφισβητείται από την εξουσία. Επί κορωναϊού μετατράπηκε σε δημόσιο χώρο δουλειάς ή εκπαίδευσης και ακόμα και σήμερα αυτό το μέτρο συνεχίζει να χρησιμοποιείται σε πολλές επιχειρήσεις και εκπαιδευτικά κέντρα, επειδή υποτίθεται βολεύει τους εργοδότες και τους εργαζόμενους, καθώς και τα εκπαιδευτικά κέντρα και τους εκπαιδευόμενους αντίστοιχα.

Γι’ αυτό η στήριξη και η ανοχή σε «αθώα» κρατικά μέτρα για το καλό της υγείας μας είναι στήριξη στο ίδιο το κράτος και την εξουσία. Όλες οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί που στηρίχθηκαν επί κορωναϊού είναι ακόμα εδώ και εξελίσσονται και δυστυχώς, για τους χρήσιμους ηλίθιους της εξουσίας, δεν αφορούν μόνο «ψεκασμένους» και ανεμβολίαστους αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ακουμπάνε όλη την κοινωνία. Το έδαφος που δόθηκε απλόχερα στην εξουσία να διαχειριστεί τα σώματά μας (ατομικά, κοινωνικά και τους χώρους αυτών) θα το πάρουμε πίσω, όσο δύσκολο και αν φαντάζει.

Ε.

πηγή

photo/pixabay