ΕΚΛΟΓΕΣ 2023: Απ’ την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω;

"Η συμμετοχή και στήριξη των δύο κυβερνήσεων του 1989-1990 από τυπική πλευρά δεν αποτελεί παραβίαση του Προγράμματος του Κόμματος, δεδομένου ότι στη γενικότητά της ήταν ενταγμένη στη λογική συνεργασίας και με αστικές πολιτικές δυνάμεις. Εκφραζόταν ακόμα και η αντίληψη ότι, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται να εξασφαλίσει σταθερή αστική κυβέρνηση κι επομένως εμφανίζεται ένα είδος αστάθειας, που έχουν διαπαιδαγωγήσει το λαό να την φοβάται αντί να την αξιοποιεί, τότε δεν είναι θέμα αρχής το Κόμμα να μετέχει ή να στηρίζει κυβέρνηση για τη σταθεροποίηση, που θα εξασφάλιζε βελτίωση της θέσης του".

Κομμουνιστική Επιθεώρηση (Τεύχος: 2013, τεύχος 6) κείμενο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τον γενικό τίτλο "Η Πορεία Αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ", "Στρατηγική του κόμματος την περίοδο 1973-1991"

"Μια από τις πρώτες πράξεις της Προσωρινής Κυβέρνησης (του 1848), μια πράξη που προκάλεσε τη μεγαλύτερη επιδοκιμασία, ήταν η εφαρμογή της καθολικής ψηφοφορίας.

Την ίδια ημέρα που εκδόθηκε το θέσπισμα, γράφαμε ακριβώς αυτά τα λόγια, που εκείνη την εποχή μπορεί να είχαν φανεί παράδοξα: Η καθολική ψηφοφορία είναι αντεπανάσταση. Από τα γεγονότα που ακολούθησαν μπορεί να κρίνει κανείς αν είχαμε δίκιο στο θέμα αυτό. Οι εκλογές του 1848, διεξήχθησαν, στη μεγάλη τους πλειονότητα, από ιερείς, οπαδούς της νόμιμης βασιλείας, οπαδούς της μοναρχίας, από τα πιο αντιδραστικά και οπισθοδρομικά στοιχεία της Γαλλίας. Και δεν μπορούσε να ήταν αλλιώς".

Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν

Οι κάθε λογής τεχνικοί της εξουσίας προσπαθούν διαχρονικά μέσω της εκλογικής διαδικασίας να ενδυναμώσουν το καθεστώς κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, ανεξάρτητα από τους τρόπους που χρησιμοποιούν ή το ιδεολογικό πρόσημο με το οποίο αναδεικνύουν τις μεταξύ τους αντιθέσεις. Άλλοτε ανασύρονται μουχλιασμένες συνταγές περί «πόλωσης» του πολιτικού σκηνικού και άλλοτε προβάλλεται η ανάγκη εμβάθυνσης του «πολιτικού πολιτισμού» και των κυβερνήσεων συνεργασίας.

Χαρακτηριστική ήταν, μετά το 2009, η αναζήτηση του κατάλληλου ονόματος μιας πολυκομματικής κυβέρνησης και αν λόγου χάριν θα αποκαλούνταν «κυβέρνηση εθνικής ενότητας», ή «κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης», ή «κυβέρνηση συνεργασίας», ή «οικουμενική κυβέρνηση», ή «κυβέρνηση σωτηρίας» ή «συνδιακυβέρνηση», ή «κυβέρνηση διαλόγου» ή «μεταβατική κυβέρνηση» και ούτω καθεξής.

Το ζητούμενο, όμως, πάντα παραμένει το ίδιο και απαράλλακτο. Είτε οι εξουσιαστές ζητούν «καθαρή» εντολή για να συγκροτήσουν «αυτοδύναμες» κυβερνήσεις είτε ζητούν την ενδυνάμωση των μικρών κομμάτων, οι επιδιώξεις τους δεν μπορούν να κρυφθούν.

Όπως γράφαμε τον Απρίλιο του 2012, «Οι διαφωνίες, επομένως, και οι αντιθέσεις ανάμεσα στις εξουσιαστικές μερίδες, πολλές φορές και αυτές από επάνω μέχρι κάτω πλασματικές, όχι μόνο δεν διαταράσσουν την ενότητα των κυριαρχικών επιλογών, αλλά την ισχυροποιούν πολύ περισσότερο από τις συμφωνίες. Οι διαφοροποιήσεις την κατάλληλη στιγμή, οι «αποσχίσεις», ακόμα και οι πιο θορυβώδεις και μακροχρόνιες, το ξεσκαρτάρισμα των «καμένων» χαρτιών, ακόμα και αν πρόκειται για πρόσωπα που λίγο πριν προβάλλονταν ως αναντικατάστατα στον κομματικό ή κυβερνητικό καμβά, ως κύριο στόχο έχουν να κατασιγάσουν την κοινωνική οργή και να γεμίσουν τα κενά πολιτικής εκπροσώπησης» (εφημερίδα Διαδρομή Ελευθερίας, Η ενίσχυση του πολιτικού σκηνικού και η αναρχική προοπτική, Απρίλιος 2012).

Όπερ και εγένετο.

Η «άφθαρτη» και με το τάχα μου ηθικό πλεονέκτημα αριστερά «τράβηξε κουπί» με τον καλύτερο τρόπο, την στιγμή που οι «παλιές» πολιτικές δυνάμεις έδειχναν να καταρρέουν. Η οικονομική «κρίση» απαιτούσε μια διευθέτηση την οποία δεν μπορούσαν να σηκώσουν οι «κουρασμένοι», «διεφθαρμένοι» και «υπόλογοι» για την καταστροφή πολιτικοί σχηματισμοί. Η αριστερά, για μια ακόμη φορά, έδωσε τα διαπιστευτήριά της. Το παραμύθι με το οποίο τάισε τους ψηφοφόρους ήταν απλό. Η «τίμια» αριστερά έπεσε στον λάκκο των λεόντων, αμάρτησε, πλην όμως δεν της άρεσε, υπάκουσε, αλλά δεν το έκανε με την θέλησή της.

Και έτσι, μετά την «κρίση» ήρθε η «διευθέτηση», η «αναδιάρθρωση του χρέους», οι λεονταρισμοί για το «κούρεμα» του «επαχθούς χρέους», που προϋπέθετε την αναγνώρισή του, οι διεθνείς τραπεζίτες και οι «αγορές» ηρέμησαν αφού το «χρέος» πέρασε στα ευρωπαϊκά κράτη που εγγυήθηκαν το χρέος.

Μ’ άλλα λόγια, οι ύαινες έγλειψαν και το τελευταίο κοκαλάκι.

«Οι εξουσιαστές, συνασπισμένοι κατά ομάδες, προσπαθούν να συμμετάσχουν ή να αντιμετωπίσουν τις συνθήκες αναδιανομής αυτού που ονομάζουν πλούτο και που στην πραγματικότητα είναι οι περιοχές, που θα ανακαταληφθούν από τους εταίρους του ήδη ενοποιημένου μπλοκ της κυριαρχίας, καθώς και οι μηχανισμοί που θα στήσουν και οι σχέσεις που θα επιβάλλουν στους σύγχρονους σκλάβους ή θα καθορίσουν μεταξύ τους. Αυτό λέγεται με απλά λόγια αναδιανομή. Αναδιανομή και ισχυροποίηση. Ισχυροποίηση, όμως, σημαίνει αδυνάτισμα όσων βρίσκονται κάτω από συνθήκες σκλαβιάς. Σημαίνει χειροτέρευση των όρων επιβίωσης, λιγότεροι απασχολούμενοι σκλάβοι, ακόμα περισσότερη εξαθλίωση, αύξηση των ασθενειών, «ξεσκαρτάρισμα». Σημαίνει καταστροφή όσων υπηρεσιών δεν εξυπηρετούν τις εξουσιαστικές ανάγκες και όσων μορφών εφηρμοσμένης δουλείας θεωρούνται ατελείς. Σημαίνει, ακόμα, τη μετατόπιση στην κοινωνική διαστρωμάτωση όσων δεν μπορούν να προσαρμοστούν στις συνθήκες που ανακατασκευάζονται. Ένα τεράστιο εργοτάξιο, όπου άλλα τμήματά του ξηλώνονται και άλλα κτίζονται. Άλλοι ανεβαίνουν στις σκαλωσιές κι άλλοι τις κατεβαίνουν, ενώ άλλοι γκρεμίζονται στο κενό. Και κάποιοι από άλλα σημεία καθορίζουν όλη αυτή την κινητικότητα, προσαρμόζοντάς την στις απαιτήσεις της κυριαρχίας τους» (ό.π. εφημερίδα Διαδρομή Ελευθερίας, Απρίλιος 2012).

Η έλευση, λοιπόν, του Συριζα στην εξουσία (με την προσθήκη των ΑΝΕΛ) και η παραμονή του για περίπου πεντέμισι χρόνια ήταν η απαραίτητη επόμενη φάση μιας ιδιαίτερα μακρόχρονης διαδικασίας, που μεταξύ άλλων συμπεριελάμβανε μια συνεχή εναλλαγή σχημάτων διακυβέρνησης, πολιτικών προσώπων, που εναλλάσσονται σε διάφορες θέσεις και κομματικούς σχηματισμούς, ώστε μέσω από συνεχείς «διορθώσεις» να λύνεται σε κάθε περίοδο η κοινή «εξίσωση» για τις διάφορες μερίδες των εξουσιαστών, μέσα και έξω από τον ελλαδικό χώρο.

Η παράδοση της εξουσίας στους τωρινούς διαχειριστές με όρους «αυτοδυναμίας» πραγματοποιήθηκε με τρόπο, ώστε να εξασφαλιστεί η πολυπόθητη για το σύνολο των εξουσιαστικών μερίδων πολιτική σταθερότητα και μάλιστα, ενώ ξεσπούσαν οι αλληλοδιαδεχόμενες και αλληλοκαλυπτομένες «κρίσεις» (μεταναστευτική, ελληνοτουρκικά, υγειονομική, ενεργειακή, πολεμική, επισιτιστική).

Αλλά βλέπετε η «Τάξη» προϋποθέτει το «Χάος».

Η σιδηρά χειρ του Μητσοτάκη φαντάζει προτιμότερη εκτός εκπλήξεων από τους αμνούς ψηφοφόρους, τους ίδιους μάλλον που θα αφήσουν τον Τσίπρα να ωριμάσει λίγο περισσότερο. Για τον μεν πρώτο η αυτοδυναμία μοιάζει μ’ ένα τρόπαιο, που δεν θα μπορούν ν’ αμφισβητήσουν οι διεθνείς πάτρωνες. Ένα τρόπαιο που θα «διπλώσει» την τετραετία διακυβέρνησης, η οποία εξαντλείται οσωνούπω. Και όπως ενθυμούμαστε, η τελευταία οκταετία διακυβέρνησης σημειώθηκε επί του μεγαλειοτάτου αναντικατάστατου τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και φυσικά του ομόσταβλου του Άκη Τσοχατζόπουλου και της υπόλοιπης αδηφάγας εκσυγχρονιστικής πασοκαρίας.

Και ενώ η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας έχει χαρακτηριστεί ως «εθνικός στόχος», αναμένεται, σύμφωνα με αρμόδιες πηγές του ΥΠΟΙΚ, να έρθει μετά τις εθνικές εκλογές και αφού σχηματιστεί η νέα κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή το φράγμα των 400 δισ. ευρώ, έσπασε τον Δεκέμβριο του 2022 το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας, ξεφεύγοντας κατά περίπου 8 δισ. ευρώ από το στόχο του υπουργείου Οικονομικών που τέθηκε μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, ενώ, συγχρόνως, σύμφωνα με τους «ειδικούς», πηγή ανησυχίας αποτελούν και οι κρατικές εγγυήσεις προς τράπεζες, επιχειρήσεις, φυσικά πρόσωπα και δημόσιους φορείς, το ύψος των οποίων προσεγγίζει τα 30 δισ. ευρώ.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας, στο τέλος του περασμένου Δεκεμβρίου, εκτινάχθηκε στο ποσό των 400,28 δισ. ευρώ, αυξημένο κατά 11,94 δισ. ευρώ, σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2021 όπου είχε διαμορφωθεί στα 388,34 δισ. ευρώ.

Και όλα αυτά ενώ, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, «είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία».

Όσο για τυχόν εκπλήξεις, έχουν γνώση οι φύλακες.

Δεν πέρασε, επίσης, απαρατήρητη η βαρυσήμαντη παρέμβαση-προτροπή του πρώην αντιπρόεδρου της κυβέρνησης Σαμαρά (Ιούνιος 2012 – Γενάρης 2015), Ευάγγελου Βενιζέλου, προς την πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου:

«Είναι η στιγμή, ενόψει του προεκλογικού κλίματος, της όξυνσης, της πόλωσης και της τοξικότητας που εκχέεται, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να πάρει την πρωτοβουλία να καλέσει διαδοχικά σε ακρόαση τους αρχηγούς των κομμάτων. Να συζητήσει μαζί τους για το τι σημαίνει θεσμικός και πολιτικός πολιτισμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τι σημαίνει συνταγματική νομιμότητα, τι σημαίνει συνταγματική δεοντολογία. Βεβαίως, δεν υποδεικνύω τίποτα. Η ίδια έχει την αρμοδιότητα αλλά και την απόλυτη ικανότητα να κάνει, με τη σοβαρότητα και την αυτοσυγκράτηση που τη διακρίνει, την καλύτερη επιλογή. Αλλά θεωρώ ότι είναι η στιγμή για μια ρυθμιστικού χαρακτήρα πρωτοβουλία».

Ντροπή, Ευάγγελε, είσαι και συνταγματολόγος περιωπής, να προτείνεις «πράγματα» εκτός των συνταγματικά προβλεπόμενων προεδρικών αρμοδιοτήτων.

Και τώρα κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» έχουμε, ή μήπως όχι;;;

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.235, Μάρτιος 2023

πηγή