Ο Βάλτος με τους λάκκους…

Ρευστότης ρευστοτήτων, τα πάντα ρευστότης. Στον ωραίο μας βάλτο.

Ο Ραγκούσης έβριζε τον Τσίπρα "απατεώνα" κι έπειτα έγινε πρωτοπαλίκαρο (τρόπος του λέγειν) στον ΣΥΡΙΖΑ.

Πλήθος στελεχών του ΠΑΣΟΚ, Σπίρτζης, Τζάκρη, Ξενογιαννακοπούλου κ.ά. εισήλθαν στην "Αριστερά που Γονάτισε" κι έγιναν Ηρακλείς του Στέμματος. Άλλοι έκαναν το ίδιο

προερχόμενοι από τη Δεξιά, Παπαγγελόπουλος, Αντώναρος, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ απορρόφησε βουλευτές και στελέχη των ΑΝΕΛ, ώσπου τους εξαφάνισε.

Ο Λούλης, ο Μαραντζίδης κι άλλοι μπήκαν με τη σειρά τους «στο μυαλό του Τσίπρα» (δεν ξέρω τι βρήκαν εκεί, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αέρας κοπανιστός).

Πλήθος στελεχών του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ, Χρυσοχοΐδης, Πιερακάκης, Φλωρίδης κ.ά. πήγαν στον Μητσοτάκη και μαζί με τους προερχόμενους από το ΛΑΟΣ, Βορίδη, Πλεύρη, Γεωργιάδη σχημάτισαν τη Χρυσή Ορδή του Επιτελικού Κράτους.

Δεν πρόκειται για θεμιτές περιπτώσεις εξέλιξης ακόμα και μετεξέλιξης πολιτικών αλλά για σκαστές περιπτώσεις καιροσκοπισμού, τυχοδιωκτισμού και ωφελημοθηρίας.

Στο απόγειο της υπόγας τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ (κι αναλόγως της Ν.Δ.) έβριζαν τη μάνα και τον πατέρα του μισού ελληνικού λαού, πλην όμως άρχισε να στάζει η ουρά του γαϊδάρου, όταν ο Σκουρλέτης έπαθε κρίση «ηθικού πλεονεκτήματος».

…………..

Στο μεταξύ ποντίκια εγκαταλείπουν τα σκάφη για άλλα σκάφη με διαθέσιμες καρέκλες, ενώ αλλόφρονα βατράχια πλατσουρίζουν στον βάλτο ψάχνοντας νούφαρα για να αποθέσουν τα συναισθήματά τους, τον καημό τους, τις λιγούρες τους.

Στην ελληνική επικράτεια ούτε ο Αυγείας είναι γυμνός, ούτε ο βάλτος αόρατος. Τα σκήπτρα της Διαπλοκής και της Υποτέλειας είναι στα χέρια του εκάστοτε Αυγεία, ενώ από την κόπρο της Αυλής του διαβρώνονται τα πάντα, πολιτική και πολιτισμός.

Στην αναμόχλευση αυτού του βάλτου και στις παρυφές του, κάποιοι που ανακατεύθηκαν με τα μολυσμένα ύδατα και κάποιοι που δεν ανακατεύθηκαν ελπίζουν σε από κοινού ανασυνθέσεις – πλην όμως μέσα σε δακτυλήθρες. Οι ζυμώσεις μέσα (και γύρω) απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτικές. Ανθρώπων που θέλουν να μεταλάβουν από τις αμαρτίες τους για να βρουν εξιλέωση από τα έργα τους. Χωρίς καμία αυτοκριτική, το ίδιο αλαζονικοί 

στριφογυρίζουν γύρω από εαυτούς και αλλήλους χωρίς να κομίζουν κάποια πολιτική (έστω εκ των υστέρων), αλλά απλώς πασχίζοντας για την ανακύκλωσή τους, την αναπαραγωγή της ιεραρχημένης γραφειοκρατίας τους, τη διατήρησή τους 

σε αυτό το πολιτικό σκηνικό που κι εκείνοι διέφθειραν.

*** 

Η διάκριση της Δεξιάς και της Αριστεράς στην Ελλάδα, όπως και σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, έγινε μια υπόθεση επιλογών του «Εκσυγχρονισμού». Δηλαδή του Νεοφιλελευθερισμού. Ο οποίος κινείται οριζοντίως μέσα στα κυρίαρχα κόμματα δείχνοντας κάθε φορά την εύνοιά του σύμφωνα με τις προαιρέσεις του Ιερατείου που κουμαντάρει τη χώρα.

Γύρω από τους (πάντα δημοκρατικούς) θρόνους αυτού του Ιερατείου, συνωθούνται για να εκτελούν τα θελήματά του, δοκιμασμένοι πραιτοριανοί, στυμμένες λεμονόκουπες, καρεκλοκένταυροι, φερέλπιδες δημαγωγοί και πάσης φύσεως πονηροί επιτήδειοι.

……….

Στον πλανήτης μας συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα, με τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» να τα κάνει μπάχαλο, και την ίδια στιγμή στον παρ’ ημίν βάλτο κοάζουν τα βατράχια, άλλα εκτοξεύοντας πομφόλυγες και άλλα θρήνους – μια συναυλία που δεν την αντέχει ούτε η νύχτα… 

ΣΤΑΘΗΣ Σ.
9•XI•2023

πηγή